Δυσοίωνοι οιωνοί
Η εισαγωγή αυτή στρέφεται και εναντίον ορισμένων σούπερ μοντέρνων συμπατριωτών μας, οι οποίοι –τρομάρα τους!– θεωρούν έγκλημα καθοσιώσεως την απλή μνεία του απώτατου παρελθόντος στον γεμάτο αριστουργηματικά μνημεία γεωγραφικό χώρο όπου ζούμε έως σήμερα, ανεξάρτητα από το μορφωτικό επίπεδο του καθενός και της καθεμιάς μας.
Οι δυσοίωνοι οιωνοί για το τρέχον έτος οφείλονται και σε δική μας υπαιτιότητα. Δεν είναι μόνο ο θρασύς και απειλητικός Σόιμπλε που προσπαθεί ματαίως να αμβλύνει τα συμπλέγματά του. Η «δημοσιονομική πειθαρχία» που απαιτεί δεν εφαρμόζεται σε καμία από τις τρεις μεγάλες χώρες του Νότου. Ούτε στη Γαλλία (που αγνόησε πλήρως το νέο Σύμφωνο Σταθερότητας), ούτε στην Ιταλία, ούτε στην Ισπανία. Μέχρι και ο Ντράγκι τον… έγραψε, προβαίνοντας σε ποσοτική χαλάρωση της λιτότητας –με εξαίρεση βεβαίως βεβαίως την Ελλάδα– καθ’ όλη τη διάρκεια του 2015.
Η δική μας υπαιτιότητα, για την ακρίβεια η υπαιτιότητα των ψηφοφόρων στις τελευταίες εκλογές, συνίσταται στη σύνθεση του σημερινού Κοινοβουλίου. Αναγόρευσαν σε αρχηγό κόμματος της Βουλής των Ελλήνων, με αρκετούς μάλιστα βουλευτές, τον επί σειρά ετών γελωτοποιό του έθνους Λεβέντη! Ο οποίος, μετατρέποντας το επώνυμό του σε ισχυρό ουσιαστικογενή προσδιορισμό, επιβάλλει όρους! Όρους εναντίον του Τσίπρα και υπέρ των ξένων δυναστών μας. Αυτό ακριβώς σημαίνει η προώθηση οικουμενικής κυβέρνησης. Εκτός από την Ένωση Κεντρώων, υπονομεύει τον Τσίπρα το ρυάκι πλέον και όχι το Ποτάμι του Σταύρου Θεοδωράκη, ο οποίος ισχυριζόταν πριν από τις τελευταίες εκλογές ότι το κόμμα του θα συγκέντρωνε ποσοστό 10% και θα αποτελούσε τον… ρυθμιστή της καταστάσεως! Τα ίδια και με την περιβόητη Δημοκρατική Συμπαράταξη της γελοιοδέστατης Φώφης (που εξακολουθεί να τρέμει τον φαυλεπίφαυλο Βενιζέλο) και του κομπορρημονούντος συναρχηγού της, Θεοχαρόπουλου.
Πολύ πριν να ξεσπάσει η τεχνηέντως αναφυείσα χρηματοπιστωτική κρίση –μιλάω για περίοδο κατά την οποία δεν είχε εμφανιστεί ακόμα στο προσκήνιο ο Αλέξης Τσίπρας– είχα πρωτοδιατυπώσει την έκφραση «μονοκομματικός δικομματισμός». Έκφραση που την υιοθέτησαν σχεδόν αμέσως και άλλοι. Και εννοούσα προδήλως τη στενότατη συνεργασία ΠΑΣΟΚ και ΝΔ με τον εκάστοτε αρχηγό τους. Σε τρόπον ώστε να μην υπάρχει στη Βουλή των Ελλήνων, όχι αξιόπιστη αξιωματική αντιπολίτευση, αλλά ούτε καν αντιπολίτευση, αν εξαιρέσει κανείς το ΚΚΕ. Το αποτέλεσμα ήταν να καταπίνει η χώρα μας αμάσητο ό,τι αποφάσιζε η Ευρωπαϊκή Ένωση. Ακόμα και την επαίσχυντη «Συνθήκη του Μάαστριχτ» το 1992. Από τότε άρχισε σταδιακά η κατάρρευση της πατρίδας μας και ολοκληρώθηκε την 1η Ιανουαρίου 2002 με την ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ «Νομισματική Ένωση» και την επιβολή του προκαλούντος εσωτερική υποτίμηση ευρώ. Ένα μοιραίο για τη χώρα μας νόμισμα που επισφράγισε την οικονομική εξαθλίωση των Ελλήνων. Οι οποίοι, έρμαια της συστηματικής προπαγάνδας, εξακολουθούν στην πλειονότητά τους να ομνύουν σε αυτό! Ένα εργαλείο δηλαδή υποδούλωσης της Ελλάδας για πολλές δεκαετίες, με μισθούς συνεχώς σμικρυνόμενους και συντάξεις αενάως σχεδόν εξαερωνόμενες.
Ερώτημα: Με τις μόλις περιγραφείσες αυτές συνθήκες –συνθήκες αυτόχρημα αβίωτες– πόσοι Έλληνες θα υπάρχουν, εάν καν υπάρχουν, στο τέλος των πολλών δεκαετιών με την υπογεννητικότητα να χτυπάει ταβάνι;
Στη μεταμεσονύκτια εκπομπή του Αιμίλιου Λιάτσου την Τρίτη είχα την ευκαιρία να δω και να ακούσω ύστερα από πολλά χρόνια τον οικονομολόγο Πέτρο Δούκα, γαμπρό του Μιλτιάδη Έβερτ. Ο κ. Δούκας μίλησε με θετικά και θερμά λόγια για τον Αλέξη Τσίπρα. Τον χαρακτήρισε, ούτε λίγο ούτε πολύ, έναν από τους σημαντικότερους πολιτικούς ηγέτες του τόπου μας και στράφηκε δριμύτατα εναντίον των δανειστών της χώρας μας. Ως οικονομολόγος δεν δίστασε να πει ότι δεν μας δίνουν χρήματα μόνο για να πληρώνουμε τους τόκους που τους οφείλουμε, όπως τουλάχιστον θα έπρεπε. Το αρνήθηκε αυτό διαρρήδην. Υποστήριξε το ανατριχιαστικό ότι επιδίδονται, προσφέροντας υπό όρους ψιχία, στον ανατοκισμό των τόκων που κρίνουν πως τους οφείλουμε!
Γνωρίζοντας την αδιέξοδη προοπτική της χώρας μας λόγω ευρώ, απορώ γιατί δεν έκανε ούτε νύξη, επαινώντας τον Τσίπρα, για την αποχώρηση της χώρας μας από το δολοφονικό αυτό νόμισμα. Ίσως να γνώριζε τη σχετική άποψη του πρωθυπουργού ή και να τη συμμερίζεται. Το άλμα προς το άγνωστο φοβίζει. Φρονώ, όμως, ότι ένα τέτοιο άλμα -επιστροφή στη δραχμή ή ευθυγράμμιση με το δολάριο- θα ήταν σωτήριο. Διότι οι δυσκολίες επί δύο χρόνια θα ήταν απείρως προτιμότερες από την εξαφάνιση της πατρίδας μας. Μόνο έτσι θα μετατρέπονταν ΡΕΑΛΙΣΤΙΚΑ οι δυσοίωνοι οιωνοί σε ευοίωνους.