Το πρόβλημα «Ευρώπη»

Οι περισσότεροι παρασύρονται από τα παλιά ιδανικά του «ευρωπαϊκού πολιτισμού» και νομίζουν ότι, εάν απομακρυνθούμε από τη δόλια Ένωση, από την οποία άλλοι ωφελούνται, θα γίνουμε περίπου… τριτοκοσμικοί! Εδούλεψε πολύ καλά η προπαγάνδα γκεμπελικής μορφής προκειμένου να εδραιωθεί αυτή η πεποίθηση στις μάζες και να τις τρομοκρατήσει.

Ας δούμε λίγο ιστορικά το θέμα. Οι παλιοί δικοί μας τη Δυτική Ευρώπη την αποκαλούσαν «Εσπερία» και όνειρο όσων τελείωναν τις σπουδές τους ήταν να πάνε εκεί για να συνεχίσουν σε ανώτερες σχολές. Μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ευρώπη απέκτησε πολύ πιο σαφή πολιτικά σύνορα απ’ ό,τι είχε πριν. Δεν ήταν η γεωγραφία αλλά κυρίως το πολιτικό καθεστώς που την προσδιόριζε. Η Δυτική Ευρώπη έφτανε έως την Πύλη του Βρανδεμβούργου του πολιορκημένου Βερολίνου, απ’ όπου άρχιζε ο κομμουνισμός. Έτσι προσδιορισμένη, η Ευρώπη ετοποθετείτο συνήθως, μαζί με τις ΗΠΑ, στον «δυτικό κόσμο», απέναντι στον «ανατολικό», όπως αποκαλούσαν τον κομμουνιστικό «κόσμο». Οι ΗΠΑ ήταν η Άπω Δύση, όπως η Κίνα ήταν η Άπω Ανατολή.

Εκείνη την εποχή, λοιπόν, η Δυτική Ευρώπη αναζητούσε τη μοίρα της ανάμεσα στους δύο άλλους «κόσμους»: Την Αμερική και τη Σοβιετική Ένωση. Παράδοση, Ιστορία, πολιτισμός, οικονομία, πολιτικές πραγματικότητες έδιναν στη Δυτική Ευρώπη μιαν ιδιαίτερη φυσιογνωμία, οντότητα, αποστολή. Ο «ψυχρός πόλεμος» μεγάλωνε τη σημασία αυτού του γεωγραφικού χώρου. Ο φόβος του Στάλιν έκοβε την ανάσα αλλά και η αμερικανική κηδεμονία αποτελούσε πηγή προβλημάτων και ανάσχεση των προοδευτικών ανοιγμάτων. Ο στείρος υστερικός αντικομμουνισμός είχε δυσμενείς συνέπειες στα πολιτικά πράγματα. Πιστεύαμε τότε ότι στην Ευρώπη είχε αναπτυχθεί μια «ηθική» που έδινε πνοή στη μεταπολεμική περίοδο. Κανένας πολιτικός, όμως, δεν προέβλεψε ότι όλα αυτά θα μπορούσαν να ανατραπούν από δύο παράγοντες: α) Τη μνησίκακη Γερμανία, που εκμεταλλευόμενη την έξαλλη αντικομμουνιστική φοβία προωθούσε με σύστημα τα αναλλοίωτα σχέδιά της, προκειμένου να πάρει τη «ρεβάνς» για την ήττα της στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Και β) Τον άκρατο καπιταλισμό, που εξαπέλυσε άγρια και απάνθρωπη ολομέτωπη επίθεση. Οι νεοφιλελεύθερες χρηματοπιστωτικές αντιλήψεις, σε συνδυασμό με τη γερμανικής έμπνευσης και επιβολής «νεοφιλελεύθερη» πολιτική, έφεραν τη νέα κατοχή με το ευρώ.

Δεν είναι μόνο αδιέξοδη για την Ευρωζώνη αυτή η πολιτική. Πρόκειται για σχέδιο πλήρους υποδούλωσης των αδύναμων χωρών του Νότου. Τυχοδιώκτες κομματάρχες, ελεγχόμενοι πλήρως από το «σύστημα», για να εξασφαλίσουν εξουσία και εύνοια, έγιναν «γερμανοτσολιάδες». Παράλληλα, αυτό το αισχρό «σύστημα» ανέσυρε από την αφάνεια φαιδρά πρόσωπα και τα κατέστησε «παράγοντες» του δημοσίου βίου, με μόνη αποστολή να στηρίξουν τα σχέδια του καπιταλισμού. Να δώσουν την ψευδαίσθηση σε αφελείς ότι, εάν αποτύχουν οι διάφορες κυβερνήσεις, αυτά τα πρόσωπα θα αποτελέσουν… «λύση»! Εάν προσεγγίσει κανείς τα κείμενα και τους όρους των συμβάσεων δανεισμού, θα διαπιστώσει ότι κυριαρχεί μια βασική αρχή: Η σχέση κυρίου και υποτελούς, κατακτητή και κατακτημένου, όπου ο ισχυρός δανειστής επιβάλλει συνεχώς λεόντειους όρους, με υψωμένο το ξίφος της καταστροφής και του θανάτου. Μέσα σε αυτό το εφιαλτικό σκηνικό, είναι αστείο να υπόσχονται οι πολιτικοί μας ότι θα βγούμε στις αγορές, ότι θα μειωθεί η ανεργία, ότι θα δημιουργηθούν σταδιακά νέες θέσεις εργασίας και άλλες φαντασιώσεις.

Και, βεβαίως, η Γερμανία συνεχίζει την εφαρμογή του παμπάλαιου στόχου της, να καταστεί ο δικτάτορας μιας παγκοσμιοποίησης. Η Γαλλία, όμως; Ξέχασε τις παραδόσεις της, επρόδωσε τα ιδανικά της και έκανε σύμβολο τον Πετέν. Το ψευδοσοσιαλιστικό κόμμα του προσκυνητή Ολάντ ασέλγησε πάνω στις ιερές ιδέες του αληθινού σοσιαλισμού. Αυτό το κόμμα σήμερα δεν διαφέρει από τις αρχές της ακροδεξιάς οργάνωσης του τέλους του 19ου αιώνος, της ACTION FRANCAISE. Αντίθετα, η «εθνικιστική Δεξιά» της Μαρίν Λεπέν υψώνει τη σημαία της εθνικής ανεξαρτησίας της Γαλλίας και την άρνηση στη γερμανική κυριαρχία. Είναι από τα παράδοξα της εποχής μας. Οι εδώ λεγόμενες, όμως, «προοδευτικές δυνάμεις», μαθημένες στις «κασέτες» με τις οποίες λειτουργούν, στάθηκαν ανίκανες να συνειδητοποιήσουν τις αλλαγές που έχουν επέλθει και ποιοι θα μπορούσαν να βοηθήσουν στην αποτίναξη της γερμανικής δικτατορίας. Ολοφύρονται για τη μνημονιοκρατία και αναθεματίζουν τη μόνη δύναμη στη Γαλλία που θα μπορούσε να την ανατρέψει. Το 1789 σημείωσε έναν σταθμό στην εξέλιξη. Προπαρασκευασμένο από τους φιλοσόφους της εποχής, που είχαν ανακαλύψει πως ο κόσμος δεν είχε ανάγκη μόνο να εξηγηθεί μα και να αλλάξει, έδωσε τη διατύπωση των αιτημάτων που κοινωνικές τάξεις, έθνη και φυλές αγωνίζονταν έκτοτε να πραγματοποιήσουν: Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη! Έγινε έτσι το ξεκίνημα για μια νέα περίοδο.

Όμως, η βασική αρχή που το ενέπνεε έσβησε στις μέρες μας. Η Ευρώπη ως σύνολο κυριαρχείται από αντιδραστικές δυνάμεις, που υπηρετούν την πιο ύπουλη δικτατορία που γνωρίσαμε ποτέ. Εδώ, στη χώρα μας, πιστέψαμε ότι ερχόταν μια Αριστερά που ήταν αποφασισμένη να συγκρουστεί με τους κατακτητές. Απογοητευθήκαμε οικτρά. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει καμία σχέση με την παλιά ΕΑΜική παράδοση. Πρόκειται για ετερόκλητο συνονθύλευμα διαφόρων ακατάληπτων «συνιστωσών», που μέσα σε αυτόν τον χαλασμό ασχολείται με τη… «συμβίωση των ομοφυλοφίλων» και την κατάργηση της προσευχής στα σχολεία. Αυτά θεωρεί… «πρόοδο»! Έκανε λάβαρο τη διαστροφή σε όλα τα επίπεδα. Ο ΣΥΡΙΖΑ όχι μόνο αθέτησε όσα υποσχέθηκε προεκλογικά ως αντιπολίτευση αλλά και υπέκυψε πλήρως στους ανάλγητους «εταίρους» και εδώρισε στον Μολώχ του καπιταλισμού των τραπεζιτών το αίμα των πολιτών. Δε εδίστασε να πετάξει στον κάλαθο των αχρήστων ακόμα και την προστασία της πρώτης κατοικίας από τους πλειστηριασμούς. Η Κίρκη των Βρυξελλών μεταμόρφωσε τους πάλαι ποτέ επαναστάτες σε αυλόδουλους της ευρωπαϊκής μαφίας. Οι «μηδίσαντες» εκ της Αριστεράς δέχθηκαν, χάριν της εξουσίας, να γίνουν οι σφαγείς εργαζομένων, συνταξιούχων και ανέργων, επιμένοντας στην ακεραιότητα μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης που στην πραγματικότητα είναι το Δ’ Ράιχ.

Τι μπορεί πλέον να πει ο ΣΥΡΙΖΑ στις στρατιές των ανέργων; Ας θυμηθούμε τους στίχους του Νίκου Καρούζου: «Μην του μιλάτε, είναι άνεργος. Τα χέρια στις τσέπες του είναι σαν δυο χειροβομβίδες…». Η οργή των εξαθλιωμένων θα σκάσει σύντομα σαν χειροβομβίδα… Ο μεγάλος Ζορές, προβλέποντας τον πόλεμο του 1914, έλεγε προφητικά: «Ο κόσμος βρίσκεται και ζει μέσα στη βαρβαρότητα των διχασμών και των ανταγωνισμών, που προετοιμάζουν κάθε μέρα τους κινδύνους που απειλούν με πόλεμο, και που δυστυχώς, προβλέπω, θα είναι μια σειρά πολέμων που θα καταστρέψουν την Ευρώπη…». Τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα των πολέμων είναι ο τωρινός οικονομικός πόλεμος, που έχει ήδη καταστρέψει τους λαούς του Ευρωπαϊκού Νότου κυρίως.

Ο ΣΥΡΙΖΑ, επειδή δεν μελέτησε την Ιστορία του εργατικού κινήματος, δεν μπόρεσε να συνειδητοποιήσει ποιος έπρεπε να είναι ο ρόλος του. Για τη Ρόζα Λούξεμπουργκ, π.χ., το αποφασιστικό στοιχείο ήταν οι μάζες. Αυτές τις έχασε η δική μας αυτοκαλούμενη «Ριζοσπαστική Αριστερά» με τη φορολογική λαίλαπα και την εκστρατεία τρομοκράτησης των αδυνάμων. Για τον Λένιν αποφασιστικό στοιχείο ήταν το κόμμα, το οποίο ήθελε να κάνει ένα σιδερένιο ακόντιο του εργατικού κινήματος. Για την κυβέρνησή μας το κόμμα έγινε ακόντιο, το οποίο όμως στράφηκε κατά των αγρίως φορολογουμένων πολιτών, επειδή αυτό διέταξε η συμμορία των Βρυξελλών. Ο SAINT-JUST έλεγε κάποτε: «Η ευτυχία είναι μια ιδέα καινούργια στην Ευρώπη». Σήμερα, καινούργια ιδέα στην Ευρώπη είναι η δυστυχία.