Τα πέντε λάθη του Αλαφούζου
Η σοβαρότερη αστοχία του τον καιρό που βρέθηκε στην ηγεσία του «τριφυλλιού» είναι ότι εμφανίστηκε από το πουθενά για να αναλάβει ειδικές ευθύνες και κατέληξε -όπως διαπιστώνεται τώρα- στο πουθενά. Ή μάλλον καταλήγει σε μια αποτυχία, που δεν αξίζει να τη βιώνει ο σημαντικός αθηναϊκός σύλλογος. Η κατάκτηση ενός Κυπέλλου Ελλάδας και κάποια δεύτερη θέση στη Σούπερ Λίγκα αποτελούν «παρηγοριά στον άρρωστο», αφού οι οπαδοί, στέλνοντας κροτίδες ευθείας βολής πριν από την έναρξη του ντέρμπι, απέδειξαν πως διαφωνούν κυρίως με τις πράξεις της διοίκησης της ομάδας τους. Το πρώτο λάθος, λοιπόν, του Γ. Α. ήταν η έλλειψη εγγυήσεων -από πού και από ποιους ήταν δική του ευθύνη να τις βρει- για τις αρχές της… Γαλλικής Επανάστασης, τις οποίες επικαλείται σήμερα. Δηλαδή την έλλειψη ισότητας, αδελφοσύνης και δικαιοσύνης. Ας πρόσεχε. Βεβαίως, εκείνοι οι οποίοι τον πλαισίωσαν -με πιο πιστό τον άλλοτε σκληροπυρηνικό των γηπέδων, Βασίλη Κωνσταντίνου- δεν είχαν κάτι να προτείνουν, ούτε βεβαίως ήταν σε θέση να προσφέρουν ή να βάλουν το χέρι στην τσέπη ώστε να αγοραστούν χρήσιμοι παίκτες και όχι «μαϊμούδες». Φοβάμαι πως το να συγκροτείς διοίκηση στον Παναθηναϊκό από βετεράνους άσους της ομάδας είναι ό,τι χειρότερο, αφού δίνεις θέση σε αργόσχολους και τίποτε παραπάνω. Ο Κώστας Ελευθεράκης, άτομο σοβαρό και χαμηλών τόνων, αποχώρησε εγκαίρως, αφήνοντας τις άτυπες θέσεις (και τις τηλεοπτικές εμφανίσεις) σε άλλους. Η απουσία αληθινών παραγόντων, λοιπόν, για να τον πλαισιώσουν αποτελεί το δεύτερο λάθος του Αλαφούζου. Και συνεχίζουμε:
Από τη στιγμή που διατήρησε στο πόστο του προπονητή τον ταλαντούχο, σοβαρό και κατά τη γνώμη μου επιτυχημένο Γιάννη Αναστασίου, έπρεπε να επιμείνει και να τον στηρίξει με όσες δυνάμεις διέθετε (και ήταν πολλές, αφού η αφεντιά του μόνο έβαζε χρήματα στο ταμείο). Ο Αναστασίου, νικητής στην Τούμπα, είμαι βέβαιος πως δεν θα έχανε το ματς στην Κομοτηνή από τον ουραγό Πανθρακικό. Αλλά…
Ο φρέσκος προπονητής, νέος, συμπαθής και με ευχέρεια στις δηλώσεις και τις κρίσεις του, δεν είχε καταφέρει να βρει δουλειά στην πατρίδα του ούτε στην… Αλεσάντρια, ομάδα γ’ κατηγορίας της Ιταλίας. Εδώ του δόθηκε η ευκαιρία να… αναστήσει τον Παναθηναϊκό.
Τέταρτο λάθος: Οι «ανανεώσιμες πηγές», που ήλθαν το περασμένο καλοκαίρι προκειμένου να ενισχύσουν την ομάδα, απέτυχαν παταγωδώς. Θα μπορούσε να υποστηρίξει κάποιος ότι ο διάσημος Εσιέν μπορεί να άργησε έξι μήνες να βρει τη φόρμα του, αλλά θα αποδώσει στον δεύτερο γύρο και ίσως βγάλει τα λεφτά που δαπανήθηκαν γι’ αυτόν. Και τι έγινε; Ο Παναθηναϊκός μπορούσε να καταλάβει μια θέση από τη δεύτερη έως την πέμπτη με τον Καρέλη, τον Κουτρουμπή και τον υπερτιμημένο Ζέκα. Χτυπητή συνιστώσα σε αυτό το τέταρτο λάθος είναι ασφαλώς η παραμονή του σουηδού στράικερ Μπεργκ. Αυτός ο παίκτης, επιρρεπής τους τελευταίους μήνες σε τραυματισμούς (ώμος κ.λπ.), ήταν εντελώς σίγουρο πως δεν θα μπορούσε να βοηθήσει κάθε εβδομάδα, αλλά μία φορά τον μήνα. Ο Αναστασίου το γνώριζε καλά, όμως δεν είχε ο ίδιος χρήματα για να τον αντικαταστήσει. Το τελευταίο και πιο σοβαρό λάθος του Γιάννη Αλαφούζου στην ενασχόλησή του με το επαγγελματικό ποδόσφαιρο ήταν η επιμονή του να παραμείνει στο πόστο του, μολονότι οι συνθήκες έβλεπε πως δεν ήταν ευνοϊκές για την ευγένειά του, την ευπρέπειά του, γενικά τον πολιτισμό του. Προτιμότερο (και χρήσιμο για το όνομά του και το πορτοφόλι του) θα ήταν να είχε παραδώσει την ΠΑΕ σε άλλους μουστερήδες από την επομένη εκείνης της νύχτας που με ρουκέτες άγνωστοι χτύπησαν το κτίριο της «Καθημερινής», δηλαδή το στρατηγείο του, στέλνοντας σαφή μηνύματα. Δεν το έκανε. Τώρα ίσως έχει μετανιώσει, αλλά είναι αργά. Ο Παναθηναϊκός όχι μόνο χρωστάει αρκετά χρήματα, όχι μόνο είναι υποχρεωμένος να συνεχίσει να αγωνίζεται σε ένα θλιβερό γήπεδο-ντροπή, όχι μόνο δεν βλέπει πουθενά διέξοδο προκειμένου να αλλάξει τα δεδομένα του, αλλά, κυρίως, ατενίζει το άμεσο μέλλον του μπροστά σε ένα εξαιρετικά θαμπό τοπίο.