Ο πολίτης της αντίστασης…

Πιστός και πολλές φορές αμετάθετος, αλλά και μαχητικός, διεκδικούσε με ευπρέπεια αλλά και επιμονή και υπομονή όσα πίστευε χάριν του Λαού, της Πατρίδας και των Ιδεών που, ως «αφιερωμένος» στον σκοπό της σημασίας της πολιτικής, υπηρετούσε. Πίστευε, και το αποδείκνυε στην πράξη με το βίωμά του και το παράδειγμά του, στην πεμπτουσία της ζωής, την πολιτική, όπως την είχε διακηρύξει ο Γεώργιος Παπανδρέου, ο «Γέρος της Δημοκρατίας».

«Δεν έχω κανέναν ενδοιασμό… να πω… ότι αισθάνομαι ότι… (η) γενιά με τους τρεις αγώνες, με τον πρώτο Ανένδοτο, τον δεύτερο Ανένδοτο και τον αγώνα κατά της δικτατορίας, δικαιούται να θεωρεί ότι είναι η γενιά της δημοκρατίας. Προτιμώ να παλεύω και ακόμη και να πέφτω για τις “θέσεις” μου. Για τις τελευταίες “πολεμώ” από οποιαδήποτε θέση».

Ο πραγματισμός του δεν τον «παρέσυρε» να μεταβληθεί σε έναν στυγνό τεχνοκράτη της πολιτικής ούτε του αλλοτρίωσε την προσωπικότητα ώστε να απολέσει τα στοιχεία που πρέπει να χαρακτηρίζουν έναν πραγματικό ταγό και διαχειριστή των ζητημάτων του Λαού. Όλα αυτά, ένας μικρός πρόλογος για το βιβλίο που κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις Λιβάνη «Ελευθέριος Δ. Βερυβάκης: Ο επιστήμονας, ο αγωνιστής, ο πολιτικός», το οποίο δεν αποτελεί ουσιαστικά βιογραφία του, αλλά περισσότερο είναι «παρουσία» του ιδίου στον δημόσιο βίο αλλά και αγωνιστικό «παρών» μιας συνειδητοποιημένης προσωπικότητας πολιτικά, κοινωνικά και πατριωτικά.