Η βωβή, αθόρυβη αλλά και δημιουργική πατρίδα!
Πρώτη: Γνώρισα μια ομάδα ανθρώπων που αποπειράθηκε να δημιουργήσει έναν νέο φορέα στην πολιτική. Άνθρωποι που έφυγαν ή τους «έφυγαν» (διέγραψαν) από υπάρχοντα κόμματα με αριστερό, σοσιαλιστικό, δεξιό, φιλελεύθερο και πάντα «δημοκρατικό» τρόπο. Όλοι και όλες με ιδιωτική οικονομική δραστηριότητα και προσπάθεια. Δυστυχώς, η επαφή τους με γνωστούς περιφερόμενους επαγγελματίες της πολιτικής καθήλωσε την αρχική δυναμική που είχαν καταγράψει στις εκλογές του 2012.
Το ενδιαφέρον όμως είναι στην απάντηση ενός βασικού στελέχους στο ερώτημα με τι ασχολείται: «Έχω γραφείο παροχής υπηρεσιών και δραστηριοποιούμαι και με τη συλλογή, επεξεργασία, παραγωγή και εξαγωγή ρίγανης και άλλων φυσικών προϊόντων που πλούσια διαθέτει τούτη η γη. Η πολιτική ενασχόλησή μας είναι παράλληλη και οικονομικά στηρίζεται αποκλειστικά από εμάς, αλλά πενιχρά. Ενώ μάθαμε άμεσα να πράττουμε και αδιαμεσολάβητα, αποδεχτήκαμε ”εύκολη λεία” στην πρώτη μας πολιτική πρωτοβουλία, αλλά μάθαμε από το πάθημα και ξεκινάμε πάλι από την αρχή»!
Δεύτερον: Συνάντησα έναν νέο άνθρωπο σε δήμο του λεκανοπεδίου, χωρίς καμία πολιτική ιδιότητα, που με μια παρέα συνομηλίκων του και αρχίζοντας από τους ανθρώπους της γενιάς τους έχουν καταφέρει η πλειοψηφία τους να διαχωρίζει τα απορρίμματα και να έχουν προωθήσει μια γενικότερη ευαισθητοποίηση για την ανακύκλωση στην περιοχή. Στο ερώτημα αν σκέφτεται να ασχοληθεί με τα δημοτικά ή την πολιτική ήταν άμεσος και αφοπλιστικός: «Μα ασχολούμαι και δεν έχω χρόνο για περισσότερα χωρίς να καταστρέψω αυτό που ήδη κάνω»!
Μια ανάγνωση: Διάβασα ένα άρθρο – σχόλιο για τους 100 Έλληνες της Μοζαμβίκης (όπου υπάρχει μόνο άμισθος πρόξενος) που μιλούν σπαστά ελληνικά (αφού είναι τρίτης γενιάς) και αυτοπροσδιορίζονται ως ομοεθνείς, αγαπούν τη χώρα καταγωγής, που δεν έχουν γνωρίσει, και δεν περιμένουν τίποτα από αυτήν!
Μια εικόνα: Η καρτερικότητα των απόρων και αστέγων στις ουρές των ημερών για το πακέτο με τρόφιμα και η δήλωση μιας ηλικιωμένης κυρίας: «Παρά το ότι είμαι άρρωστη, ήρθα (και έδειχνε τα χαρτιά για να μη ”συλληφθεί” για πειρατεία) και περιμένω να πάρω τα τρόφιμα για τη γειτόνισσα, που δεν μπορεί να περπατήσει». Αυτό από μόνο του δείχνει πως οι άνθρωποι ενώνουν τα χέρια και τις λιγοστές δυνάμεις τους για να τα καταφέρουν!
Η κάθε χώρα είναι οι άνθρωποί της, αυτοί είναι η ψυχή της και στην περίπτωσή μας (παρά το ότι συνεχώς μας αλλάζουν το σημείο του τερματισμού) κρατούν δυνατά τη σκυτάλη και επιμένουν ακούραστα, όσο κι αν ο καιρός είναι σκληρός.
Η Ελλάδα, λοιπόν, της παραγωγής, της δημιουργίας, των υπηρεσιών και της καινοτομίας, των νέων με συνείδηση για την πόλη, της χρησιμότητας της συμμετοχής και της πολιτικής με αξία, της αλληλεγγύης και της αξιοπρέπειας ακόμη και στον πιο ακραίο πόνο και αδικία, της μνήμης και του ονείρου της διασποράς, δηλαδή η πατρίδα της πραγματικής αμφισβήτησης, της αναζήτησης, της δύναμης και της ανθρώπινης αλληλεγγύης, είναι ακόμη όρθια, πηγή αισιοδοξίας και ελπίδας!
*Μάστερ στις Δημόσιες Πολιτικές, Συντονιστής του Ομίλου Πολιτικού και Κοινωνικού Προβληματισμού «Ακτίδα», πρ. Πρόεδρος ΑΔΕΔΥ