Η αντίδραση στις απόψεις που υμνούν τον ναζισμό είναι λογοκρισία
Τα άλλα περί σκύλευσης νεκρών και σφαγής τραυματιών τα παραλείπω καθότι είναι τα ίδια ακριβώς επιχειρήματα που χρησιμοποίησαν οι δωσίλογοι της Αθήνας και του νησιού για να δικαιολογήσουν τα τρομερά εγκλήματα που διέπραξαν οι φίλοι και προστάτες τους Γερμανοί ενάντια στον ηρωικό λαό (ναι! υπάρχουν και τέτοιοι!).
Στο σημείο αυτό επιμένει ο κύριος Ρίχτερ ο πόλεμος έγινε «βρόμικος» και οι ναζί «αναγκάστηκαν» να εκτελέσουν κόσμο. Πριν βγει, να θυμίσω, το καλοκαίρι του 1941 είχαν εκτελέσει στο νησί «εν ψυχρώ» και σε δόσεις περισσότερα από 2.000 άτομα. Τι σημαίνει να δικαιολογείς ένα τέτοιο έγκλημα βλέποντας αποκλειστικά και μόνο μέσα από τα μάτια του εγκληματία;
Είπαμε όμως, σε αντίθεση με τα περί χούντας, ετούτα εδώ, καθώς περιλαμβάνουν Γερμανό και δη «φιλέλληνα», είναι απλά «επιστημονικές απόψεις». Η αλήθεια του φου μπου, αν θέλετε, η αλήθεια του ραγιά, αν προτιμάτε.
Σε μια άλλη περίσταση, πρόσφατη, ένας άλλος ακαδημαϊκός ιστορικός σε ένα από τα πονήματά του υποστήριξε ότι οι δωσίλογοι, τα Τάγματα Ασφαλείας και οι άλλοι θεσμοί του ναζιστικού καθεστώτος της Ελληνικής Πολιτείας δεν είχαν καμία σχέση με τον αντισημιτισμό και πουθενά δεν αναμίχθηκαν στην εκτόπιση και εξόντωση των Εβραίων συμπατριωτών μας! Το πόνημα αυτό αξιολογήθηκε μαζί με άλλα, η ασυνήθιστη άποψή του θεωρήθηκε «επιστημονική» και ο επιστήμων ανέλαβε τη μοναδική έδρα Εβραϊκών Σπουδών σε ελληνικό Πανεπιστήμιο. Στις διαμαρτυρίες που υπήρξαν η απάντηση ήταν έτοιμη. Οι διαδικασίες ήταν άψογες και τα λάικ επαρκή.
Μας λένε οι διανοούμενοι της δεύτερης φοράς Αριστερά και οι υπέρμαχοι των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η αντίδραση σε απόψεις που αποκαθιστούν και υμνούν τον ναζισμό είναι λογοκρισία. Προφανώς στις επώδυνες στιγμές της ανθρωπότητας περιλαμβάνουν ίσως και τις δίκες της Νυρεμβέργης. Διότι κατ’ αυτούς τον ναζισμό έχεις δικαίωμα να τον αντικρούσεις μόνο διά του πολιτισμού σε καθώς πρέπει ακαδημαϊκές συζητήσεις και πάνελ.
Φυσικά στο ελεύθερο φου μπου θύτες και θύματα έχουν το ίδιο βάρος. Και οι εικόνες των εκτελεσμένων της Κρήτης, του Διστόμου, των Καλαβρύτων, της Καισαριανής, του Κιέβου, της Βαρσοβίας, του Άουσβιτς, του Νταχάου μετρούν όσο και οι σέλφι φωτογραφίες των ναρκισσευόμενων «ελεύθερων» του φου μπου.