Το μεγάλο κόλπο με την πονηρή διάταξη που ψηφίστηκε
Να μπούμε, όμως, στο προκείμενο. Τη φωτιά την άναψε διάταξη στο πολυνομοσχέδιο (που ψηφίστηκε εν ριπή οφθαλμού για να πάρουμε τη… δόση μας) η οποία προβλέπει ότι μια εταιρεία μπορεί να αγοράσει από τις τράπεζες «κόκκινα» δάνεια αρκεί να έχει μετοχικό κεφάλαιο το λιγότερο 100.000 ευρώ! Τι κάνει νιάου νιάου; Δεν χρειάζεται καν να ρωτήσεις στην πιάτσα. Ουρλιάζει η ίδια η διάταξη. Χρωστάς κάποιες δεκάδες ή και εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, φτιάχνεις μια εταιρεία με κεφάλαιο πάνω από 100.000 ευρώ, βάζοντας κάποιους «αχυράνθρωπους» -ντόπιους ή ξένους- μπροστάρηδες, και πας και αγοράζεις τα δάνεια τα δικά σου και της παρέας σου στο 15% με 20% του ποσού που είναι γραμμένο στα κιτάπια των τραπεζών. Και καθαρίζεις. Και άσε τον… μαλάκα τον οικογενειάρχη, που έχει ένα σπίτι στην πόλη όπου μένει και ένα άλλο στην ιδιαίτερη πατρίδα του, και τον μικρομεσαίο επιχειρηματία, που με την κρίση πνίγηκε στα χρέη, να βλέπουν στον ύπνο τους τα κοράκια να τους τα παίρνουν όλα και να μένουν… ξεβράκωτοι… Και με την απειλή της φυλακής μπροστά τους…
Δεν είναι, βέβαια, πρωτόγνωρες τέτοιες μεθοδεύσεις-εξυπηρετήσεις σε φίλους, σε ημετέρους. Με το Δημόσιο και τον «λαουτζίκο» να είναι πάντα οι χαμένοι. Και οι λεφτάδες οι κερδισμένοι. Και σήμερα, δυστυχώς.
Αν διαφωνεί η κυβέρνηση, υπάρχει τρόπος να αποδείξει ότι δεν είναι έτσι. Η λύση είναι μία και μόνη, και μάλιστα χωρίς κόστος οικονομικό, οπότε οι «θεσμοί» δεν θα μπορούν να την μπλοκάρουν ως «μονομερή ενέργεια».
Μια απόφαση -ενδεχομένως με τη μορφή νόμου- με την οποία θα επιβάλλεται υποχρεωτικά, πριν καταλήξουν τα «κόκκινα» δάνεια -στεγαστικά (που δεν καλύπτονται από τον νόμο Κατσέλη) και επιχειρηματικά- σε funds, στο ποσοστό που θα τα αγοράσουν, να καλεί η τράπεζα τον δανειολήπτη και να τον ρωτάει αν δέχεται να πληρώσει το δάνειο που χρωστάει στο ίδιο ποσοστό. Και αν συμφωνεί να αίρονται όλες οι συνέπειες (πλειστηριασμοί, κατασχέσεις κ.λπ.) που προβλέπονται.
Πρόκειται για λύση απόλυτα δίκαιη, η οποία θα αποτρέψει καταστάσεις που κανείς δεν θα ήθελε να ζήσει. Το σκέπτεσθε, κύριε πρωθυπουργέ, τι μπορεί να συμβεί αν τα κοράκια (ντόπια ή ξένα) πάνε να κατασχέσουν το σπίτι ενός οικογενειάρχη και αυτός βάλει μπροστά τα παιδιά του; Αν πέσει από το μπαλκόνι; Αν ο μικροεπιχειρηματίας βάλει φωτιά στο μαγαζί του;
Κανένα, επομένως, δάνειο δεν πρέπει να περάσει στους γύπες και στα κοράκια, που κάνουν όρεξη από τώρα για το πάρτι που έρχεται, αν προηγουμένως η δανείστρια τράπεζα δεν διαπραγματευθεί με τον οφειλέτη την πληρωμή του δανείου του με τους ίδιους όρους που θα το πάρουν τα αρπακτικά, τα οποία δεν θα έχουν κανένα έλεος…
• Αποκαλυπτικό ρεπορτάζ για το θέμα αυτό στη σελ. 12