Τι συμβαίνει με την ΕΤΕ και το πλαστικό χρήμα;
Περί Εθνικής ο λόγος, στην οποία υποχρεωτικά -δηλαδή χωρίς να μας ερωτήσει κανείς- μπαίνει η κουτσουρεμένη μας σύνταξη. Η συγκεκριμένη τράπεζα ανταποκρίνεται στη (χρεωστική) κάρτα του πελάτη, όμως ιδού που απορρίπτει το ποσό αν είναι κάπως μεγαλύτερο των 60 ευρώ την ημέρα. Γιατί; Προφανώς διότι έτσι γουστάρει, τόσο απλά…
Δεν μπορώ να αναλύσω όσα γράφονται περί καθεστώτος ελεγχόμενης χρεοκοπίας (με βάση την αξιολόγηση του οίκου Standard and Poor’s) και δεν με ενδιαφέρει. Με νοιάζει όμως να εξυπηρετούμαι σωστά όταν χρησιμοποιώ την πλαστική μου κάρτα (Εθνοcash).
Έξι-επτά φορές έως τώρα δεν μου έχει εγκρίνει πληρωμές σε σούπερ μάρκετ, πολυκαταστήματα, βενζινάδικο, κατάστημα παιγνιδιών κ.λπ. Το ρεζιλίκι που εισέπραξα σε μια περίπτωση ήταν εξαιρετικά προσβλητικό:
«Μήπως δεν έχετε χρήματα, κύριε;».
Την προηγούμενη Κυριακή, λοιπόν, που είχε υπέροχη λιακάδα, πήγα με τη σύζυγο για ψώνια σε μεγάλο σούπερ μάρκετ. Γεμίσαμε το καλάθι με είδη πρώτης ανάγκης και μερικά ρουχαλάκια για τον εγγονό. Κάποια στιγμή φτάσαμε στο ταμείο, έγινε η πρόσθεση και το… «πόρισμα» έδειξε 100 ευρώ και 80 λεπτά. Έβγαλα την Εθνοcash και η ταμίας -ευγενική και με αρκετή υπομονή- ενεργοποίησε την πράξη στο μηχανάκι. Μία, δύο, τρεις φορές. Σε όλες η συναλλαγή απορρίφθηκε.
Άρχισα να κοκκινίζω από τον θυμό μου για δύο πολύ βασικούς λόγους.
Πρώτον, είχε μαζευτεί ουρά πίσω μου.
Δεύτερον, κάποιοι με κοίταζαν περίεργα.
Δυστυχώς ένιωσα στα 70 μου ότι πιθανώς να με θεωρούν απατεώνα.
Η ταμίας -ευγενική, είπαμε- φώναξε την προϊσταμένη τού καταστήματος, η οποία προσπάθησε για τέταρτη φορά. Απόρριψη.
«Έχετε χρήματα μέσα στην κάρτα, κύριε;», με ρώτησε και το μάτι της γυάλιζε…
«Πάνω από χιλιάρικο, δεσποινίς», ψέλλισα και φυσικά δεν έλεγα ψέματα, αφού με τα τέσσερα κατοστάρικα (και κάτι ψιλά) που μας δίνει ο… εθνικός τραπεζίτης μια φορά την εβδομάδα, το μεγαλύτερο μέρος των χρημάτων μας μένει στον λογαριασμό και ελέγχεται από τη σχεδόν χρεοκοπημένη κρατική τράπεζα.
Επειδή είχε αρχίσει το θέμα να γίνεται μελό, έβγαλα εκνευρισμένος την πιστωτική μου κάρτα (ξέρετε, μια από αυτές που σου πίνουν το αίμα σε τόκο έτσι και καθυστερήσεις λίγες ημέρες να εξοφλήσεις τον μηνιαίο λογαριασμό) και πλήρωσα. Με το που άφηνα το ταμείο, σε διπλανό γκισέ, μια γηραιά κυρία (που δεν έμοιαζε απατεώνισσα…) ούρλιαζε βρίζοντας την Εθνική και το σούπερ μάρκετ (που βέβαια δεν έφταιγε). Αντιμετώπιζε το ίδιο πρόβλημα με την ταπεινότητά μου, μόνο που επειδή η χριστιανή δεν διέθετε πιστωτική ή μετρητά, αναγκάστηκε να βγάλει τα αναλώσιμα από τις σακούλες και να τα επιστρέψει στους πάγκους και τα ράφια. Ήταν στιγμές μέγιστης ντροπής, τις οποίες αφιερώνω στους ηγέτες της οικονομίας μας.
Ερωτάται, λοιπόν, ο κύριος Στουρνάρας, ο άνθρωπος ο οποίος θεωρείται ο σοφός της τραπεζικής: Προς τι τα κόλπα της Εθνικής με τις χρεωστικές κάρτες ταμιευτηρίου; Και μέχρι ποιον βαθμό θα ελέγχουν τον κάθε ανυπεράσπιστο πολίτη, που του απαγορεύει το σύστημα να έχει τα χρήματά του στην τσέπη του;
ΥΓ.: Πριν αποχωρήσω από το κατάστημα, έβαλα την κάρτα μου στο ΑΤΜ για να τσεκάρω το υπόλοιπο (και με τον φόβο μήπως κάποιος κλέφτης είχε σπάσει το pin μου και με είχε αφήσει μπατίρη). Όλα ήταν σωστά. Οπότε, θέλοντας -ως δημοσιογράφος- να τσεκάρω την είδηση, σταμάτησα σε ένα βενζινάδικο προκειμένου να βάλω ένα πενηντάρι βενζίνη. Έδωσα την κάρτα μου της Εθνικής. Και πάλι απόρριψη. Η γυναίκα μου ούρλιαζε και απειλούσε ότι τη Δευτέρα, πρωί πρωί, θα πάει να παραπονεθεί στον διευθυντή της τράπεζας για τα κόλπα της ΕΤΕ.
ΥΓ. 2: Σαν δεν ντρεπόμαστε.
ΥΓ. 3: Ελάχιστα πριν στείλω στην εφημερίδα το κομμάτι, έπιασε το μάτι μου μια είδηση στην τηλεόραση. Κάποιος από γνωστή (στην Αστυνομία) συμμορία αλλοδαπών έσπρωξε γερόντισσα, την έριξε κάτω και έμεινε στον τόπο. Δευτερόλεπτα πριν, είχε βγάλει από το ΑΤΜ της τράπεζας λίγα χρήματα για να περάσει τις ζόρικες νύχτες της ζωής της…