Εγείρω το ποτήρι εις υγείαν…
Η ένταξη της χώρας στην πρώην ΕΟΚ (νυν Ευρωπαϊκή Ένωση, πράγματι όμως -και συγχωρείστε με!- «Βορειοδυτική Ευρωπαϊκή Καμαρίλα») επέφερε την πλήρη κατάρρευση των δύο βασικών πυλώνων του δημοκρατικού πολιτεύματος της Ελλάδος, δηλαδή των δύο μακροβιότερων και ιστορικότερων πολιτικών φορέων της: Εκείνου που αείποτε στεκόταν απέναντι στο μοναρχικό πολίτευμα («Δημοκρατικοί») και που έχει το αντίστοιχό του σε όλες τις χώρες της Δύσεως, όπου οι ομόλογοι φορείς φέρουν συνήθως την αυτή επωνυμία, και ενός που τηρούσε πιο επιεική σχέση έναντι της μοναρχίας (Συντηρητικοί), που έχει επίσης το αντίστοιχό του με την αυτή επωνυμία σε όλες, επίσης, τις δυτικές χώρες. Διότι το μεν ΠΑΣΟΚ, που κυβέρνησε τη χώρα σχεδόν ανενόχλητο τα περισσότερα χρόνια της Μεταπολίτευσης, έφθασε σήμερα, εντός της ευρωπαϊκής πραγματικότητος να είναι περίπου πολιτικώς ανύπαρκτο, η δε Νέα Δημοκρατία έφθασε, στα πλαίσια της ίδιας αυτής πραγματικότητος, να… μην μπορεί να εκλέξει αρχηγό, να υποψιάζονται όλοι όλους εκεί μέσα ότι κάποιοι έτεροι τους… βάζουν χέρι για να μην μπορούν να προχωρήσουν σε εκλογή, ενώ κάποιοι διατηρούν στο μούσκιο κάποιους έτερους… βούδες ή παραβούδες, που δεν είναι σε θέση ούτε καν να αρθρώσουν μια στοιχειώδη άποψη για τα δραματικά συμβαίνοντα διεθνώς και στο εσωτερικό της χώρας, ενώ οι κολαούζοι τους τραβάνε να ξανακατεβούνε στο γήπεδο ως ένδοξοι… παλιοί Δεληκάρηδες!
Κάποιοι, βέβαια, κατακεραυνώνουν την παραπάνω τοποθέτηση του γράφοντος, ισχυριζόμενοι ότι για τα δικά μας δεινά «δεν μας φταίνε οι ξένοι, φταίμε εμείς οι ίδιοι». Η άποψη αυτή είναι ορθή μόνο εν μέρει, όχι απολύτως. Ισχύει, δηλαδή, στο μέτρο που αποφασίζουμε εμείς οι ίδιοι να μας βάζουν χέρι οι ξένοι, για να μην πω ότι καμιά φορά τους καθικετεύουμε κιόλας να μας τα… χώνουν! Επί παραδείγματι, ο αείμνηστος ιδρυτής του μεταπολεμικού Συντηρητικού Κόμματος Κων. Καραμανλής (του οποίου, μάλιστα, την πολιτική δογματική, την πολιτική ηθική και την πολιτική διορατικότητα σεμνύνονται ότι έχουν κληρονομήσει, όχι παιδιά, ούτε εγγόνια, αλλά τυχαία ανιψάκια και παρανιψάκια), είχε τόσο σοβαρή δογματική, τόσο εξίσου σοβαρή ηθική και τόσο εξίσου σοβαρή διορατικότητα, ώστε σήμερα, τριανταπέντε ολόκληρα χρόνια από τις… καθικετευτικές του δεήσεις στον γάλλο Β. Ζ. Ντ’ Εστέν και στον γερμανό Χ. Σμιτ να δεχτούνε την Ελλάδα στην ΕΟΚ, είναι ηλίου φαεινότερο ότι δεν ισχύει απολύτως κανένα από τα δογματικά ή ηθικά, κ.λπ., προαπαιτούμενα που είχε θέσει ο… ίδιος, για να μπούμε στην τότε μεν ΕΟΚ, σήμερα δε Ευρωπαϊκή Ένωση! Αφού αντί της καλής λειτουργίας του δημοκρατικού μας πολιτεύματος, όπως δίδασκε ο αείμνηστος ότι θα συνέβαινε αν μπαίναμε στην ΕΟΚ, κ.λπ., έχουμε φθάσει, μετρήστε: α) Στην καταστροφή των βασικών μας κομμάτων, ύστερα από συστηματικό πόλεμο εναντίον τους από την πνιγηρή Ζώνη του ευρώ. β) Στην καταστροφή των υποδομών της χώρας, αφού φθάσαμε να εκχωρούμε μέχρι και τα… αεροδρόμια στους ευρωζωνικούς, το καθήκον της (δικής μας!) ακτοφυλακής στις αυθαιρεσίες της Frontex, και τα στρατόπεδα της χώρας ή τα τουριστικά φιλέτα της πρωτεύουσάς μας σε εξαθλιωμένους πρόσφυγες πολέμων που οι ίδιοι οι ευρωζωνικοί πατρονάρουν! γ) Στην εκχώρηση των ιδιωτικών περιουσιών των Ελλήνων σε κοράκια των διεθνών αγορών και στην υποθήκευση της συνολικής εθνικής περιουσίας σε συμφέροντα διεθνών οίκων εν(αν)οχής…
Ύστερα, μάλιστα, από όλα αυτά, το μεν ΠΑΣΟΚ προσπαθεί (νομίζω χωρίς καθόλου αξιώσεις ευελπιστίας…) να ξαναμπεί συνολικώς στο πρωταγωνιστικό κάδρο, στη δε Νέα Δημοκρατία προσπαθούν να ξαναμπάσουν στο ηγετικό παιχνίδι σοφούς… κληρονόμους, βούδες, ανιψάκια και παρανιψάκια! Εγείρω το ποτήρι στην υγεία και των μεν και των δε καθώς και οιουδήποτε τρίτου εντιμότατου κολαούζου τους!