Αυτόνομη δράση της Frontex ή Ευρωπαϊκής Ακτοφυλακής θα υπονόμευε, σε βάρος της Ελλάδος, το status quo στο Αιγαίο
Η Ευρωπαϊκή Ένωση, με προεξάρχον το Βερολίνο, θέλει συμφωνία με την Τουρκία για τον έλεγχο του κύματος των προσφύγων και των λαθρομεταναστών. Για τον σκοπό αυτό, δεν διστάζει να προτείνει ρυθμίσεις που ικανοποιούν την Άγκυρα, αλλά είναι σε βάρος μιας χώρας-μέλους.
Δεν χρειάζεται να είναι κανείς μεγάλος ειδικός για να αντιληφθεί ότι οι προτάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για τη Frontex ή Ευρωπαϊκή Ακτοφυλακή, εάν προωθούνταν και εφαρμόζονταν, θα υπονόμευαν την Ελληνική εθνική κυριαρχία στο Αιγαίο, θα διεθνοποιούσαν, σε βάρος της Ελλάδος, τον στρατηγικό του έλεγχο και θα ανέτρεπαν το status quo στο Αιγαίο υπέρ της Τουρκίας.
Η Τουρκία αμφισβητεί, σε όλο του το εύρος, το διεθνές θαλάσσιο δίκαιο. Δεν συνεργάζεται γι’ αυτό για τον ακριβή καθορισμό των θαλασσίων ορίων μεταξύ των δύο χωρών, με βάση το διεθνές δίκαιο και τη μέση γραμμή. Ακριβώς για να έχει πρόσχημα να αμφισβητεί τα όρια αυτά, σε συνδυασμό με τη γενικότερη αμφισβήτηση του status quo, που αφορά και το εύρος των χωρικών υδάτων, τα όρια του Ελληνικού εναέριου χώρου και την υφαλοκρηπίδα. Σε αυτά προσέθεσε η Άγκυρα, σταδιακά, τις γκρίζες ζώνες και την αμφισβήτηση του καθεστώτος Ελληνικών νησίδων και βραχονησίδων και, βεβαίως, τα όρια της Ελληνικής ΑΟΖ.
Για να υποστηρίξει δυναμικά τις θέσεις της, η Άγκυρα εξήγγειλε ως δόγμα το casus belli (αιτία πολέμου). Απειλεί, με άλλα λόγια, την Ελλάδα με πόλεμο εάν προχωρήσει στην εφαρμογή προνοιών του διεθνούς θαλασσίου δικαίου και επεκτείνει σε 12 μίλια τα χωρικά της ύδατα, όπως έχει δικαίωμα.
Μέσα σε ποιο νομικό πλαίσιο θα ασκούσε την αυτόνομη δράση της και θα συνεργαζόταν με τρίτες χώρες (βλ. Τουρκία) η Frontex ή Ευρωπαϊκή Ακτοφυλακή; Εφόσον η ανάπτυξή της θα είχε ως σκοπό την ανακοπή της λαθρομεταναστεύσεως και την έρευνα και διάσωση, σε συνεργασία με την Τουρκία, είναι προφανές ότι η τελευταία θα διαπραγματευόταν τη συνεργασία της πάνω στη βάση των δικών της αμφισβητήσεων και διεκδικήσεων…
Στην κρίσιμη επίσης σημερινή γεωπολιτική συγκυρία, ο ρόλος της Ελλάδος στο Αιγαίο θα «καπελωνόταν» από υπερεθνική Ευρωπαϊκή δύναμη, που αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της πολιτικής του ΝΑΤΟ, από την οποία η Ελλάδα έχει, δυστυχώς, πικρή πείρα. Η Άγκυρα χρησιμοποιεί συστηματικά το πεδίο του ΝΑΤΟ για να αμφισβητήσει το status quo στο Αιγαίο και να απωθήσει από το Ανατολικό Αιγαίο τον Ελληνικό επιχειρησιακό αεροπορικό και θαλάσσιο έλεγχο, στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ.
Με την ευκαιρία της ιδέας για Ευρωπαϊκή Ακτοφυλακή, με αυτόνομες αρμοδιότητες, τίθεται επίσης ένα άλλο θέμα. Το έλλειμμα πολιτικής ενοποιήσεως που υπάρχει στην Ευρωπαϊκή Ένωση και η προσπάθεια προωθήσεως μιας ψευδεπίγραφης πολιτικής ενοποιήσεως, που βασίζεται, στην πραγματικότητα, μόνο στις αγορές. Εάν υπήρχε πραγματική πολιτική ενοποίηση στην Ευρώπη, θα ήταν λογικό να υπάρχει και κοινή άμυνα και κοινή εξωτερική πολιτική. Προβάλλεται το επιχείρημα ότι αυτό κατακτάται σταδιακά, βήμα προς βήμα.
Μπορεί όμως κανείς να ζητά τον υπερεθνικό έλεγχο των συνόρων μιας χώρας-μέλους, για οποιονδήποτε λόγο, εάν δεν υπάρχει πραγματική πολιτική ενοποίηση, που κατοχυρώνει την άμυνα και την ασφάλεια κάθε χώρας, όπως επίσης την κοινή ανάπτυξη και το κοινό πεπρωμένο;
Η κοινή αγορά δεν είναι πολιτική Ένωση. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, όταν η Ευρωπαϊκή κοινή αγορά έχει ταυτισθεί με την παγκοσμιοποίηση. Η κοινή αγορά δίνει το πλεονέκτημα στον ισχυρότερο. Η πολιτική Ένωση αντισταθμίζει, με πολιτικά μέτρα, την άνιση οικονομική ισχύ και δημιουργεί προϋποθέσεις για κοινή ανάπτυξη και κοινό συμφέρον.
Η πρωθύστερη εισαγωγή του ευρώ, για να εκβιάσει την επιτάχυνση της πολιτικής ενοποιήσεως, βλέπουμε σήμερα πού έχει οδηγήσει. Επιδείνωσε τους όρους της οικονομικής ανισότητας και την ηγεμονία του οικονομικά ισχυροτέρου.
Ο κίνδυνος που έχει επικρεμασθεί πάνω από το Αιγαίο, με αφορμή τις προτάσεις της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, δεν είναι άσχετος, δυστυχώς, από την ακολουθούμενη από την Ελληνική κυβέρνηση πολιτική για τους πρόσφυγες και τους λαθρομετανάστες. Ο κίνδυνος δεν αφορά, άλλωστε, μόνο το Αιγαίο. Αφορά εξίσου την Κύπρο αλλά και το σύνολο της Ελληνικής Ευρωπαϊκής πολιτικής, σε ό,τι αφορά την Τουρκία και τις Ευρω-Τουρκικές σχέσεις. Η πολιτική των ανοικτών συνόρων και της απρόσκοπτης εισόδου στη χώρα προσφύγων και λαθρομεταναστών, με βάση την ανεδαφική Ευρωπαϊκή Οδηγία για το άσυλο, έχει ολέθριες συνέπειες για την Ελλάδα. Κατά πρώτο λόγο, την καθιστά όμηρο, όπως και την άλλη Ευρώπη, της Άγκυρας, η οποία «πουλά» από θέση ισχύος τη συνεργασία της και ζητά ανταλλάγματα. Κατά δεύτερο λόγο, θέτει σε άμεσο κίνδυνο ζωτικότατα εθνικά συμφέροντα. Κατά τρίτο λόγο, διασπά την εθνική και κοινωνική συνοχή της χώρας και τη μεταλλάσσει, σε γεωπολιτικό επίπεδο, αποδομώντας την εθνική και θρησκευτική της υπόσταση.
Είναι επείγον να επανεξετασθεί η πολιτική αυτή. Ο δήθεν κίνδυνος για την έξοδο της χώρας από τη Συνθήκη Σένγκεν δεν αντιπροσωπεύει σοβαρό λόγο και ζωτικό συμφέρον της χώρας για να πληρωθεί ακριβά στο επίπεδο της εθνικής κυριαρχίας. Η Ελλάδα εντάχθηκε στη Συνθήκη Σένγκεν προσδοκώντας τη μετατροπή των συνόρων της σε Ευρωπαϊκά και ασφαλέστερα. Δεν θα γίνει η Συνθήκη Σένγκεν μπούμερανγκ για τα εθνικά μας συμφέροντα.