Ο «τρίτος γύρος» του Β. Σόιμπλε
Από την επόμενη ημέρα κιόλας διαπιστώνουμε να εκτυλίσσεται μια δημόσια πρόβα πολέμου ή μια πρόβα ρήξης… ενός πολέμου τον οποίο εξαπέλυσε η φράξια Σόιμπλε κατά της ελληνικής κυβέρνησης…
Γιατί διάλεξε το σύστημα Σόιμπλε αυτή τη στιγμή;
Με την ψήφιση του νέου προϋπολογισμού, χωρίς απώλειες για την κυβερνητική πλειοψηφία, επισημοποιήθηκε η αποτυχία της επιχείρησης «αριστερή παρένθεση», μιας επιχείρησης που απέβλεπε στην κατάρρευση της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ και στη μετάβαση σε ένα οικουμενικό κυβερνητικό σχήμα, γεγονός που θα σηματοδοτούσε το ιστορικό πέρας και τη στρατηγικού χαρακτήρα αποτυχία του «αριστερού πειράματος»…
Πόνταρε πολλά σ’ αυτό το εξάμηνο το σύστημα Σόιμπλε… «Κόκκινα δάνεια», ανακεφαλαιοποίηση τραπεζών, Ασφαλιστικό, φορολογία, ταμείο ιδιωτικοποιήσεων… Όμως μέχρι τώρα οι προσδοκίες του δεν ευοδώθηκαν…
Ιδιαίτερα κρίσιμο θέμα υπήρξε η επιτυχής ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών, στην οποία η συμβολή του Μ. Ντράγκι υπήρξε σημαντική. Με την ανακεφαλαιοποίηση αυτή ο Β. Σόιμπλε απώλεσε το ισχυρότερο πολιτικό και οικονομικό του όπλο για να ασκήσει -μέσω της απειλής για το «κούρεμα» των καταθέσεων- έναν ακόμα εκβιασμό, παρόμοιο με εκείνον που άσκησε το καλοκαίρι κλείνοντας τις ελληνικές τράπεζες. Τον εκνευρισμό του μάλιστα επέτεινε το γεγονός ότι για την ανακεφαλαιοποίηση αυτή υπήρξε ζωηρό ενδιαφέρον και από γερμανικούς χρηματοπιστωτικούς ομίλους…
Η κυβέρνηση δεν έπεσε… αντίθετα κατέρρευσε η αντιπολίτευση, με προεξάρχουσα τη ΝΔ… τα οικουμενικά σχήματα απομακρύνονται, η δομή της διαπλοκής χάνει την πολιτική και οικονομική της ασυδοσία, χάνει την κομματική – πολιτική της εκπροσώπηση στα κέντρα των αποφάσεων… Οι πολιτικοί στόχοι του συστήματος Σόιμπλε και των δανειστών κινδυνεύουν να ακυρωθούν πλήρως…
Γι’ αυτό και ενεργοποιήθηκε άμεσα η τρίτη φάση της επιχείρησης «αριστερή παρένθεση». Η στάση των εκπροσώπων των δανειστών σκλήρυνε ξαφνικά… Με τα δημοσιεύματα της «Die Welt» αλλά και με δηλώσεις θεσμικών αχυρανθρώπων του Σόιμπλε, ανακαλύφθηκε ότι οι διαπραγματεύσεις καθυστερούν αδικαιολόγητα από ελληνικής πλευράς, ότι η αξιολόγηση μετατίθεται για το καλοκαίρι, με συνέπεια η συζήτηση για το χρέος να παραπέμπεται στις καλένδες…
Και μέσα σε όλα αυτά κεντρικό διακύβευμα της αντιπαράθεσης αναδεικνύεται το ΔΝΤ…
Γερμανία και ΔΝΤ
Υπάρχει ένα θεμελιώδες ερώτημα, στο οποίο δεν έχει ποτέ απαντήσει επί της ουσίας η γερμανική ηγεσία και κατ’ επέκταση τα συμφέροντα που αυτή εκπροσωπεί:
Για ποιον λόγο δέχθηκε την παρουσία του ΔΝΤ στην καρδιά της Ευρωζώνης το 2010; Το αιτιολογικό της τεχνογνωσίας που διέθετε το ΔΝΤ, ώστε να καθίσταται απαραίτητη η παρουσία του, είναι μάλλον ασθενές… Άλλωστε και από την άποψη της οικονομικής συνεισφοράς του, ούτε τότε ούτε τώρα η συνεισφορά του αυτή είναι βαρύνουσα…
Οι λόγοι, στην ουσία, είναι ευρύτερα και κατ’ εξοχήν πολιτικοί. Η πολιτική της δημοσιονομικής -προτεσταντικού χαρακτήρα- λιτότητας στην Ευρώπη δεν μπορούσε να ταυτισθεί πλήρως με τις ακραίες νεοφιλελεύθερες επιλογές, καθ’ όσον συναντούσε τα όρια των θεσμών και της ιστορικής κουλτούρας του κοινωνικού κράτους. Υγεία, ασφαλιστικά και κοινωνικά δικαιώματα, περίθαλψη, θεσμοί κοινωνικής αρωγής αποτελούσαν και αποτελούν ακόμα -έστω και σε μικρότερο βαθμό- ιστορικές παρακαταθήκες στην ίδια τη Γερμανία αλλά και στον κεντροευρωπαϊκό χώρο.
Το ΔΝΤ, στον πυρήνα των νεοφιλελεύθερων αντιλήψεων και πολιτικών του, υιοθετούσε τη στρατηγική της κατάργησης των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων, την πλήρη ιδιωτικοποίηση των δημοσίων και κοινωνικών αγαθών…
Το ΔΝΤ παρέσχε και παρέχει και σήμερα το πολιτικοοικονομικό άλλοθι στην γερμανική οικονομικοπολιτική ολιγαρχία, ώστε αυτή να επιβάλει δι’ αντιπροσώπου τα πλέον σκληρά αντικοινωνικά μέτρα, που δεν μπορεί φυσικά να προτείνει καν στη χώρα της…
Το ΔΝΤ έχει ουσιαστικά αποχωρήσει από τη χώρα μας από το 2012. Το γεγονός ότι δεν έχει υπάρξει αποφασιστική μείωση του χρέους της χώρας μας όλο αυτό το διάστημα, ώστε να το καταστήσει διαχειρίσιμο, στερεί από το ΔΝΤ και τυπικά και ουσιαστικά την αιτιολόγηση της παρουσίας του. Ο Β. Σόιμπλε όμως και η γερμανική ηγεσία χρησιμοποιούν το ΔΝΤ ως πολιορκητικό κριό κατά των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων στις διαπραγματεύσεις τους με την ελληνική κυβέρνηση.
Είναι προφανές ότι ο πρωθυπουργός και η ελληνική κυβέρνηση αντιμετωπίζουν την παρουσία του ΔΝΤ ως επιζήμια και βλαπτική. Η οικονομική του συμβολή έχει καταστεί μάλιστα περιττή και ουσιαστικά και τυπικά μετά και την ανακεφαλαιοποίηση των τραπεζών.
Το ΔΝΤ ως προκάλυμμα του Β. Σόιμπλε
Το σύστημα Σόιμπλε δεν θέλει να απωλέσει άλλο ένα εργαλείο ανοικτού πολιτικού και οικονομικού εκβιασμού προς την ελληνική κυβέρνηση. Ήδη έχει δεχθεί άλλο ένα πλήγμα, με τη -δομικού χαρακτήρα- αλλαγή που επέρχεται ύστερα από την απόφαση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου να μετάσχει ισότιμα στον έλεγχο του ελληνικού προγράμματος και μάλιστα μέσα από ανοιχτές συνεδριάσεις κι όχι σε κλειστά γραφεία και παράκεντρα, όπου ασκεί την πραγματική εξουσία του ο Β. Σόιμπλε και η πολιτικοοικονομική του ομάδα.
Ένα πλεονέκτημα -κι αυτό σε θεωρητικό επίπεδο- θα μπορούσε να έχει η παρουσία του ΔΝΤ στο περίφημο πρόγραμμα. Την ουσιαστική παρέμβασή του για την απομείωση του χρέους… Όμως, αυτή η παρέμβαση του ΔΝΤ διατυπώνεται μεν γενικόλογα, όμως ούτε κάποιο veto ασκήθηκε ούτε η αποχώρηση του Ταμείου συντελέσθηκε… Το ΔΝΤ, στην πράξη, βρίσκεται ωσεί παρών εδώ και τρία χρόνια.
Ασφαλώς ο έλληνας πρωθυπουργός στην πρόσφατη συνάντησή του με τον υπουργό Εξωτερικών των ΗΠΑ συζήτησε σε βάθος το θέμα της παραμονής ή όχι του ΔΝΤ… Και σίγουρα οι δηλώσεις που έκανε ο Αλ. Τσίπρας ελάχιστα μόλις 24ωρα μετά τη συνάντηση αυτή περιείχαν ασφαλώς και τα συμπεράσματά της…
Άλλωστε εδώ και πολύ καιρό η γερμανική ηγεσία αγνοεί πλήρως στην πράξη τις υποδείξεις του ΔΝΤ για ένα γενναίο «κούρεμα» του χρέους… Ο ίδιος ο γερμανός υπουργός Οικονομικών μάλιστα έχει αποκαλύψει ότι σκέπτεται να προτείνει -και να επιβάλει- οριακές ρυθμίσεις χωρίς ουσιαστικές τομές.
Αυτά τα γνωρίζουν πολύ καλά ο πρωθυπουργός Αλ. Τσίπρας και η ελληνική κυβέρνηση. Το ΔΝΤ είναι πολύ πιθανό να συνεχίσει να συμμετέχει, χωρίς όμως να έρθει σε ρήξη ή αντιπαράθεση με τη γερμανική ηγεσία για το ζήτημα του ελληνικού χρέους. Ένας αμοιβαίος συμβιβασμός ή καλύτερα μια πολιτική συναλλαγή εκτιμάται μάλιστα ότι θα είναι η τελική κατάληξη.
Γι’ αυτό και ο Αλ. Τσίπρας θέλει να αποδυναμώσει και να απονομιμοποιήσει την καθαρώς πολιτική παρέμβαση του ΔΝΤ στα εργασιακά και στο Ασφαλιστικό.
Κρίσιμες ημέρες, κρίσιμες ώρες… Με τους εκβιασμούς για τη μείωση των συντάξεων, τις απειλές για το πέρασμα του συνόλου των «κόκκινων δανείων» και πλειστηριασμών στα αρπακτικά funds, με την απαίτηση για την ασύδοτη διαχείριση του ταμείου ιδιωτικοποιήσεων από τους δανειστές και τον Β. Σόιμπλε προσωπικά, πορεύονται οι -κατ’ ευφημισμόν αποκαλούμενες- διαπραγματεύσεις.
Ο τρίτος γύρος της επιχείρησης «αριστερή παρένθεση» έχει ήδη ξεκινήσει… Όμως, παρατεινόμενη η κρίση στην Ευρώπη -πολλαπλασιασμένη από το Προσφυγικό και την τρομοκρατία-, έχει περιορίσει τον ρόλο και την εμβέλεια των πιο ακραίων κύκλων που εκπροσωπεί η φράξια Σόιμπλε. Γι’ αυτό και πιστεύουμε ότι και αυτός ο τρίτος γύρος θα έχει την τύχη των προηγουμένων…