Κάλπικος ρόλος

Μια καρικατούρα «ελευθερίας» θα πρέπει –κατά το ανάπηρο μυαλό του– να την αντιλαμβανόμαστε μόνο μέσα από τους «κανόνες» των Βρυξελλών! Μας είπε, μάλιστα, εξοργισμένος, ότι αρκετά έκανε για την Ελλάδα, περισσότερα απ’ ό,τι έκανε για οποιαδήποτε άλλη ευρωπαϊκή χώρα! Εμείς, όμως, οι… «αγνώμονες», δεν εφαρμόζουμε αδιαμαρτύρητα τα «προαπαιτούμενα», με τα οποία θα εξαθλιωθούμε πλήρως. Γι’ αυτό και τον έχουμε κουράσει… Στον Σόιμπλε ανταποκρίνεται πλήρως ο σατιρικός στίχος του Αλεξάνδρου Σούτσου για τον Πάλμερστον: «Είπεν εις την Ελλάδα ο Λόρδος Πάλμερστον: ”Θέλω να σε δικάζω, να σε καταδικάζω, να επιβάλλω εις σε πρόστιμα, και να με υπακούς ως θεραπαινίς μου!”»…

Το κακό είναι ότι όλα τα μνημονιακά κόμματα, αποδεχόμενα το ευρώ, αυτομάτως αποδέχονται να είναι η χώρα μας «θεραπαινίδα» της Γερμανίας και της γερμανοευρωπαϊκής μαφίας. Και η «Αριστερά» μας, που έχασε «το τρένο της επανάστασης», σύρεται πειθήνια σ’ αυτόν τον «χορό των καταραμένων»… Στάθηκε ανίκανη για την «επανάσταση του Grexit». Δεν αντέχει τις μεγάλες προκλήσεις των καιρών. Δεν μπορεί να αναλάβει ρόλο «οδηγητή» για έξοδο από το ευρώ και κυκλοφορία νέας δραχμής, που πρέπει να είναι εθνική επιταγή για μια ανεξάρτητη ελληνική κυβέρνηση. Επομένως, η εθνική απελευθέρωση παραμένει μακρινό όνειρο. Η πλειονότητα του πολιτικού μας κόσμου (αυτό, τέλος πάντων, που αποκαλούμε ακόμα «πολιτικό κόσμο») αδυνατεί να συλλάβει την τραγική πραγματικότητα: Ότι η γραμμή της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι ακριβώς η ίδια με αυτήν που είχε χαράξει το Γ’ Ράιχ.

Ο Καρλ Μένγκερλε, επικεφαλής της υπηρεσίας ενημέρωσης του υπουργείου Εξωτερικών της χιτλερικής Γερμανίας, αναφερόμενος στον χειρισμό του «Ζητήματος Ευρώπη», είχε δηλώσει στις 27/9/1941: «Η επιθετική, αποδομητική και πολεμική προπαγάνδα πρέπει να συμπληρώνεται με κάτι πιο θετικό, ιδίως όσον αφορά το μέλλον της Ευρώπης. Υπέρβαση της ευρωπαϊκής ιδιομορφίας. Στόχος θα είναι μια ομοσπονδιακή Ευρώπη, υπό την ηγεσία και την προστασία της ισχυρότερης, υγιέστερης και πιο υπεύθυνης ομάδας δυνάμεων. Η διαίρεση της Ευρώπης σε μικρές ή μικροσκοπικές εθνικές οικονομίες και συστήματα επικοινωνίας είναι ξεπερασμένη. Τέρμα πια στα διαβατήρια και τις βίζες. Η κεντροευρωπαϊκή ευημερία θα φέρει ευημερία και οικονομική ασφάλεια σε όλα τα μέλη…»! Ο χιτλερικός επίτροπος στην Ολλανδία Άρτουρ Ζέις – Ίνκβαρτ στις 25/7/1940 έλεγε ότι το Γ’ Ράιχ ήθελε μια Ευρώπη στην οποία θα απομακρυνθούν οι εθνικοί οικονομικοί φραγμοί. Και ο Γκέμπελς στις 4/10/1942 διεκήρυσσε ότι: «Ο συντονισμός των προσπαθειών των επί μέρους εθνών στην πολιτική σφαίρα είναι δυνατός μόνο αν κάποιες δυνάμεις αναλάβουν την ηγεσία». Και ότι: «Μόνο ένας πόλεμος μπορεί να αμβλύνει άτεγκτες στάσεις και προκαταλήψεις στον βαθμό που απαιτείται για την ανάδυση μιας νέας εθνοπολιτικής κοινότητας…». Και ο πόλεμος αυτός υλοποιείται στις μέρες μας, για τον ίδιο στόχο, με οικονομική μορφή. Και για να μη μένει καμία αμφιβολία ποιος είναι ο σκοπός του ευρώ, του νομίσματος με το οποίο παθιάζονται όλοι οι «ευρωλιγούρηδες», αρκεί να αναφέρουμε αυτό που είχε πει ο υπουργός Οικονομίας του Γ’ Ράιχ Βάλτερ Φουνκ: «Μια νομισματική ένωση θα επιφέρει μια σταδιακή ισοπέδωση των βιοτικών επιπέδων, που ακόμη και στο μέλλον δεν θα είναι -δεν θα πρέπει να είναι- το ίδιο για όλες τις χώρες που θα συνδέονται με το ευρωπαϊκό σύστημα ανταλλαγών, επειδή απουσιάζουν οι οικονομικές και κοινωνικές προϋποθέσεις γι’ αυτό…». Θα πρέπει να σημειώσω ότι ο συνάδελφος Τάσος Κωστόπουλος είχε δημοσιεύσει μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα μελέτη στην «Εφημερίδα των Συντακτών» γύρω από τους «Σχεδιασμούς επί χάρτου για τη Μεταπολεμική Τάξη Πραγμάτων», όπως την έβλεπε η Γερμανία. Κι αυτήν τη μελέτη θα έπρεπε να τη διαβάσει ο κ. Τσίπρας.

Αντιλαμβάνεται, λοιπόν, κανείς από όσα προαναφέραμε και τον ρόλο που έπαιξε ο ολετήρας θιασώτης της γερμανικής πολιτικής και νοοτροπίας Κώστας Σημίτης όταν μας έβαλε πραξικοπηματικά στο ευρώ, εξυπηρετώντας τα σχέδια του Βερολίνου. Το δράμα είναι ότι Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, προσκυνώντας στο «σαράι» των Βρυξελλών και του Βερολίνου, χάριν της ευνοιοκρατίας που θα τους στηρίζει πολιτικά, δεν ενδιαφέρθηκαν να κοιτάξουν πίσω στην Ιστορία για να δουν ότι η τραγωδία επαναλαμβάνεται. Τι να πούμε, όμως, και για τον ΣΥΡΙΖΑ, που θέλει να εκπροσωπεί την Αριστερά και αποδεικνύεται ανιστόρητος; Αυτός δεν συγχωρείται με τίποτα. Εάν δεν γνωρίζει την Ιστορία, είναι αδικαιολόγητος. Εάν όμως τη γνωρίζει και, παρ’ όλα αυτά, προσαρμόζεται στη γερμανοευρωπαϊκή πολιτική, τότε ακολουθεί έναν πολιτικό τυχοδιωκτισμό που θα αποτελέσει την ταφόπλακα αυτής της παράταξης.

Ο σημερινός Τρίτος Παγκόσμιος – Οικονομικός Πόλεμος υλοποιεί τη συνέχεια της Β’ Παγκόσμιας Σύρραξης, προκειμένου οι διάδοχοι του Χίτλερ να πάρουν τη «ρεβάνς». Ο Αλέξης Τσίπρας, από το οποίο τόσα ήλπιζε ένας ολόκληρος κόσμος, δέχθηκε να παίξει τον ρόλο που ήθελαν οι «εταίροι». Η ψήφιση του προϋπολογισμού σημαίνει νέους φόρους και περισσότερες περικοπές από τις ήδη πενιχρές και άγρια «τσεκουρεμένες» συντάξεις των ασθενών στρωμάτων. Η συμμορία των Βρυξελλών ήθελε τα επώδυνα αυτά μέτρα να τα περάσει αριστερή κυβέρνηση, ώστε να ελαχιστοποιηθούν οι λαϊκές αντιδράσεις, πράγμα το οποίο επέτυχε. Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι παριστάνουν τώρα τους… «αντιμνημονιακούς» επειδή έχασαν την εύνοια των ξένων πατρώνων. Οι πάτρωνες δεν τους έχουν ανάγκη, αφού κάνουν καλύτερα τη δουλειά τους με τον ΣΥΡΙΖΑ. Κι άλλωστε ξέρουν πως μόλις κάνουν ένα νεύμα, η Νέα Δημοκρατία και οι υπόλοιποι του πολιτικού καρνάβαλου θα τρέξουν αμέσως στις προσταγές τους για να πάρουν εξουσία.

Ο Αλέξης Τσίπρας δεν είπε την αλήθεια όταν ισχυρίσθηκε ότι έχει τη συμπαράσταση του λαού, αφού ο λαός εγνώριζε εκ των προτέρων τα μέτρα της νέας ευρωπαϊκής καρμανιόλας. Πρώτον: Προεκλογικά δεν είχε συνειδητοποιήσει ούτε και είχε πληροφορηθεί ακριβώς ο κόσμος τι εσήμαινε το τρίτο Μνημόνιο. Και δεύτερον: Οι πολίτες έδειξαν εμπιστοσύνη στον αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ, με την ελπίδα ότι δεν θα υπέκυπτε στις δολοφονικές αξιώσεις των «εταίρων», που έφθαναν να απαιτούν μέχρι και πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας. Και οι ψηφοφόροι προδόθηκαν τραγικά. Έφθασε στο σημείο ο πρωθυπουργός στη Βουλή να επιχειρεί να εξωραΐσει τη φρίκη του τρίτου Μνημονίου με το απίθανο σόφισμα ότι… δεν χάλασε ο κόσμος, αφού το τρίτο Μνημόνιο δεν είναι χειρότερο από τα προηγούμενα! Πλανάται τραγικά ο πρωθυπουργός εάν στα σοβαρά πιστεύει ότι είναι ποτέ δυνατόν να βγούμε από την κρίση υποκύπτοντας συνεχώς στα «μέτρα θανάτου» των Ελλήνων που θέλουν οι… «πολιτισμένοι» Ευρωπαίοι.

Δυστυχώς, αυτή η «Αριστερά» των οικονομικά εύπορων και προνομιούχων έχει παρεξηγήσει τον ρόλο της. Διότι η θέση της αληθινής Αριστεράς ποτέ δεν συμπορεύθηκε με την πολιτική και τους στόχους του άκρατου καπιταλισμού σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων. Βρισκόταν πάντα στο αντίπαλο στρατόπεδο, γι’ αυτό και αντιμετώπιζε συνεχώς διώξεις και κατατρεγμούς. Στόχος της δεν ήταν η εξουσία αλλά η υπεράσπιση των ταπεινών και καταφρονεμένων. Η υπεράσπιση των δικαιωμάτων των αδυνάμων, που τους εκμεταλλεύονταν άγρια. Το 1960 ο αρχηγός της Δημοκρατικής Ενώσεως Ηλίας Τσιριμώκος έλεγε για τη Διεθνή Ομοσπονδία των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτου (της οποίας ήταν αντιπρόεδρος) ότι: «Το υπέροχον ιδανικόν που εξυπηρετούν αι ενώσεις υπέρ των Δικαιωμάτων αυτών περιέχεται εις τας λέξεις Δημοκρατία και Ανθρωπισμός…». Σήμερα, με τη γερμανοευρωπαϊκή ένωση, δικαιώματα στους πολίτες δεν αναγνωρίζονται, ενώ οι λέξεις «Δημοκρατία» και «Ανθρωπισμός» έχουν εξαλειφθεί παντελώς από τον Σόιμπλε και τη μαφία του. Στις διαταγές αυτής ακριβώς της μαφίας υποκύπτει η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Είναι, όμως, αυτή η ιστορική αποστολή της Αριστεράς;