Η Μαρίν Λεπέν ως πρώτο κόμμα της Γαλλίας και ο ρόλος του «παράγοντα Τσίπρα»

Την ώρα της επιψήφισης (από 153 αμφιδέξιους φτασμένους) και νέων «προαπαιτούμενων» ακρωτηριασμών, του στιγματισμού της χώρας από γερμανική πρεσβεία και Τύπο ως ακυβέρνητης πολιτείας, του περίπλου τουρκικών πολεμικών έξω από τον Ναύσταθμο της Σαλαμίνας, της σκοπιανής απώθησης χιλιάδων μουσουλμάνων προσφύγων για καταυλισμό στην Αθήνα και της αναμονής γερμανικού στρατού για την αστυνόμευση των συνόρων, η σημερινή Ελλάδα της πολιτικά ορθής σκέψης ανησυχούσε για τη σαρωτική νίκη της Μαρίν Λεπέν!

Στους διαλόγους που άναψαν στους κύκλους συζητήσεων της ΕΡΤ και άλλων δημοφιλών καναλιών, η στερεότυπη τελευταία ερώτηση του διευθύνοντος στους ειδήμονες ήταν: «Και τι μπορεί να σημαίνει αυτό για μας;». Ιδού μια άριστη προσφορά έμπνευσης στο ταλέντο ενός Σάμουελ Μπέκετ, για έργο συνέχειας του «Περιμένοντας τον Γκοντό»…

Στην πεζότερη αναζήτηση των συντελεστών της ανόδου του Εθνικού Μετώπου στη θέση του πρώτου κόμματος στη Γαλλία, οι πρόσφατες τρομοκρατικές επιθέσεις του Παρισιού και η πλημμυρίδα μουσουλμάνων προσφύγων στην Ευρώπη είχαν την εμφανή προτίμηση από τους θιασώτες της κυβερνώσας Αριστεράς. Περισσότερο τολμηροί εξερευνητές αναφέρονταν και στη νεοφιλελεύθερη σύνθλιψη χαμηλότερων και μικρομεσαίων από τη σοσιαλιστική κυβέρνηση του συμπαραστάτη μας Φρανσουά Ολάντ. Κάποιοι ειδότες αναφέρονταν και στα τριτοκοσμικά γκέτο κάποιων εκατομμυρίων απροσάρμοστων Γάλλων -εισαγωγής από βορειοαφρικανικές πρώην αποικίες-, ένα πολυσύνθετο δυσεπίλυτο γαλλικό πρόβλημα.

Κανείς όμως δεν αναφέρθηκε στον «παράγοντα Τσίπρα» -και στην πανευρωπαϊκή διαπόμπευση της αριστερής πρότασης από τους εξωμότες του ελλαδικού αντιμνημονιακού συναγερμού- ως αίτιο για την κατάρρευση της γαλλικής Αριστεράς και τη μετανάστευση της μάζας των παραδοσιακών οπαδών της στις τάξεις του Εθνικού Μετώπου.

Η ελλαδική κηλίδα της Αριστεράς

Ωστόσο, οι καταλυτικές συνέπειες της προδοσίας της γαλανόλευκης σημαίας του αγώνα, που είχε απλωθεί σε μεγαλειώδη πανευρωπαϊκή κινητοποίηση εναντίον της αντικοινωνικής γερμανοκρατίας, είχαν προαναγγελθεί από τη μεθεπομένη του πραξικοπήματος της παρέας του Τσίπρα, με την απαγωγή και τον βιασμό του δημοψηφίσματος. Γάλλοι, βέλγοι, βρετανοί και αμερικανοί σχολιαστές, που είχαν παρακολουθήσει με φιλελληνικό πάθος την ευρωπαϊκή άνθηση αυτού του αγώνα, είχαν -αηδιασμένοι- προβλέψει τις ευρωπαϊκές, αν και μη διεθνείς, συνέπειες της λιποταξίας της ηγεσίας του.

Η κατάρρευση των Ποντέμος στην Ισπανία και η υπεροχή των ποταμoειδών Ciudadanos αποτέλεσε το πρώτο ηχηρό μήνυμα. Πριν από οκτώ μέρες, όλες οι περιφέρειες της βαριάς και ελαφράς βιομηχανίας και ανεργίας της Γαλλίας και τα εναπομείναντα ερείσματα της ριζοσπαστικής Αριστεράς στο Παρίσι, όσο και μεσοαστικές περιφέρειες στην Αλσατία και στη Νότιο Γαλλία, πέρασαν στο Εθνικό Μέτωπο: Εργάτες, άνεργοι, χαμηλόμισθοι και νεολαία, σε εντυπωσιακό ποσοστό, υπερψήφισαν το Εθνικό Μέτωπο.

Αναφερθήκαμε στον «παράγοντα Τσίπρα» ως ουσιώδη παράλειψη στην

αναφορά των συντελεστών τουλάχιστον της μαζικής μετακίνησης αριστερών μαζών στο στρατόπεδο του Εθνικού Μετώπου, επειδή ο θεατρινισμός του κυβερνώντος την Ελλάδα θιάσου ανατίναξε -εκτός από τα υπόλοιπα αξιοπιστίας του αριστερού λόγου- και την ίδια την έννοια των επιθέτων Αριστερά και Δεξιά, που μένουν τώρα κενά ουσίας στη διαφημιστική ρητορική των κομματικών επιχειρήσεων.

Η χρεοκοπία της πολιτικής ετικέτας

Στην παρούσα οργουελιανή επικράτηση του σκοταδιστικού ανασκολοπισμού των εννοιών, οι χαρακτηρισμοί ακροδεξιός, φασίστας, εθνικιστής, συνωμοσιολόγος, τρομοκράτης έχουν αντικαταστήσει σε χρηστικότητα τους όρους κομμουνιστής, εθνοπροδότης, εαμοβούλγαρος, πράκτορας. Και όπως η ουσία των χαρακτηρισμών έχει, συν τω χρόνω, μεταπηδήσει από τους μεν εις τους δε και δεν παύει, μετακινούμενη ως εκκρεμές ή χρηματιστηριακός δείκτης, οι λαοί έχουν γίνει -στην πύρινη εμπειρία τους- σοφότεροι, τείνουν να απορρίπτουν παρόμοιες ετικέτες στον σκουπιδοφάγο και τοποθετούνται εμπειρικά κατά την καθαρότητα του λόγου και τη συνέπεια των πράξεων.

Και ο έχων ώτα ακούειν, και σκέψη ελεύθερη από κομματικές αγκυλώσεις ή και… αισθητικές αναστολές, δεν μπορεί να μη διακρίνει την καθαρότητα και τη συνέπεια όπως και την επιβλητική λογική δομή του λόγου της Μαρίν Λεπέν, που ξαφνιάζει και κεντρίζει την προσοχή κατ’ αρχάς με την αντίθεσή του προς τον απωθητικό λόγο κονσέρβας των επαγγελματιών της πολιτικής. Και με τη διάτρηση του θώρακα της προκατάληψης, το περιεχόμενο του μηνύματος αναπόφευκτα γεννά επαναστατικά ερωτήματα στον ελεύθερο, ερευνητικό νου, όπως:

Είναι Αριστερά το σοσιαλιστικό κόμμα των στρατιωτικών εκστρατειών στην Αφρική και στη Μέση Ανατολή; Και είναι ακροδεξιά η Λεπέν, που δεν έπαψε να τις καταγγέλλει πολύ πριν από την επίθεση και την καταστροφή της Λιβύης; Είναι αριστερή η πιστή προσήλωση στον ακραίο νεοφιλελευθερισμό και ακροδεξιά η καταδίκη του κανιβαλικού χαρακτήρα του; Είναι αριστερή η παράδοση της εθνικής κυριαρχίας και των νομοθετικών εξουσιών του Κοινοβουλίου σε μιαν ασύδοτη ολιγαρχία των Βρυξελλών, υποταγμένη σε γερμανικές η υπερατλαντικές υπαγορεύσεις; Και είναι ακροδεξιά η αγωνιστική υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας, του έθνους-κράτους, ως θεμελιώδους προϋπόθεσης της Δημοκρατίας; Είναι ακροδεξιά αντιδραστική η Μαρίν Λεπέν και προοδευτικός και ανθρωπιστής ο Τζορτζ Σόρος των ΜΚΟ του εθνομηδενισμού, της παγκοσμιοποίησης και των Ρότσιλντ;

Είναι αριστερή, ακροδεξιά, φασιστική -τι είναι τελικά- η ταυτότητα της φροντίδας για την προστασία και διατήρηση των χαρακτηριστικών της πολιτιστικής παράδοσης, των θεσμών και της φυσιογνωμίας της χώρας των προγόνων σου; Είναι ακροδεξιά η αντίθεση και καταδίκη της συστράτευσης στην αμερικανική ψυχροπολεμική εκστρατεία εναντίον της Ρωσίας και του ξενοκίνητου πραξικοπήματος από ακροδεξιούς φασίστες στην Ουκρανία; Και είναι αριστερή η συμμετοχή σε αντιρωσικές κυρώσεις, με αναδοχή βαρύτατου αυτοτραυματισμού στην οικονομία και στην απασχόληση, με την παραβίαση του συμβολαίου για τα δύο ελικοπτεροφόρα και το χαντάκωμα των εξαγωγών στη ρωσική αγορά;

Είναι ακροδεξιά και καταδικαστέα η Μαρίν Λεπέν και όταν εγκωμιάζει δημόσια και προβάλλει ως πρότυπο τον αγωνιζόμενο ΣΥΡΙΖΑ και τους Ποντέμος και όταν τον φτύνει -μαζί με τον Μελανσόν και πλήθος επιφανών ξένων φίλων της χώρας μας- μετά τη λιποταξία του Τσίπρα στην αυλή της Μέρκελ. Αλλά γιατί οι μάζες των γάλλων ανέργων, των απειλούμενων μικρομεσαίων, της νεολαίας -με το σκοτεινό μέλλον της ανεργίας, της ανασφάλειας και του φάσματος πυρηνικού ολοκαυτώματος- δεν θα οδηγηθούν στην κάλπη αντιπαραθέτοντας το γκολικό κήρυγμα της Μαρίν Λεπέν με το οικτρό θέαμα του ελλαδικού παραδείγματος;

Επειδή «ο πατέρας της αρνήθηκε τον καθιερωμένο αριθμό του εβραϊκού ολοκαυτώματος και δέχθηκε πρόσκληση της Χρυσής Αυγής στην Κέρκυρα (σ.σ: Έχει ιδρύσει δικό του κόμμα μετά τη διαγραφή του από το Εθνικό Μέτωπο), η ίδια αντιτάσσεται στην ομαδική προσευχή μουσουλμάνων στις πλατείες, στην απαγόρευση του σταυρού στα σχολεία και του χοιρινού στα μαθητικά συσσίτια, στην ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ (ζητάει την έξοδο από την ΕΕ) και τον έλεγχο της μετανάστευσης στη Γαλλία (με τα έξι εκατομμύρια αναφομοίωτους μουσουλμάνους) και επειδή σωστά όσα λέει αλλά θα πράξει τα αντίθετα, αν έρθει στην εξουσία». Ο πληροφορημένος αντίλογος ανατρέπει όλα αυτά τα επιχειρήματα εκτός του τελευταίου, στο οποίο η απάντηση είναι: α) Μόνον η άσκηση της εξουσίας θα δείξει. β) Αν είσαι ευχαριστημένος με τους κυβερνώντες, τι ψάχνεις; γ) Το παράδειγμα ΣΥΡΙΖΑ – Τσίπρα αποδεικνύει πως η αναξιοπιστία και η προδοσία αρχών και ψηφοφόρων κυκλοφορεί με όλες τις πολιτικές ετικέτες.

Είναι πάντως βέβαιο ότι στον σημερινό δεύτερο γύρο το πολιτικό προσωπικό του κατεστημένου θα συνασπισθεί ενώπιον του κινδύνου και το αποτέλεσμα θα παρουσιάσει εικόνα διαφορετική, καθησυχαστική για την πλειοψηφική ακόμη παράταξη της προοδευτικής… σήψης, στο οικείο τοπίο της Ευρωζώνης, της ΕΕ, της εθνομηδενιστικής παγκοσμιοποίησης. Τα στρατοκρατικά μέτρα ασφαλείας δεν αποκλείεται και να βελτιώσουν τελικά τα ποσοστά των Σοσιαλιστών του Ολάντ, όταν μάλιστα ο Σαρκοζί τοποθετείται δεξιότερα της Λεπέν – κατά την τρέχουσα πάντοτε πολιτική γλώσσα. Άλλωστε η πλειοψηφία των Γάλλων είναι ακόμη στο πρώιμο στάδιο της συγκομιδής των πικρών καρπών του συνεταιρισμού με τους Γερμανούς στην ηγεσία, υποτίθεται, της Ενωμένης Ευρώπης.

Για αργότερα βλέπουμε. Αλλά μην αποκλείετε ο «κίνδυνος Μαρίν Λεπέν» να προβάλλει ως η ιδανική κατάληξη για την Ευρώπη…