Η Ευρώπη των τυράννων
Κράτη, όπως η Ελλάδα, αντιμετωπίζουν «τρόικες» και εσχάτως «κουαρτέτα», υφιστάμενα νεοαποικιακή συμπεριφορά εκ μέρους άγνωστων προ ολίγου θεσμικών παραγόντων. Ένας τέτοιος, ονόματι Ντέκλαν Κοστέλο, μας διέταξε με ιταμό και χυδαίο ύφος να αναιρέσουμε τις διατάξεις για την επιλογή διευθυντών πρωτοβάθμιας και δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, απειλώντας, εάν δεν το πράξουμε, με διακοπή του συναφθέντος προγράμματος!
Το ερώτημα που ανακύπτει είναι αυτονόητο: Είναι δυνατόν να συνεχίσουμε να αντιπαλεύουμε μια εντελώς αδιέξοδη κατάσταση; Προσθέτω και ένα δεύτερο συναφές ερώτημα: Με τι εφόδια και ποια προοπτική;
Τα δύο αυτά ερωτήματα απευθύνονται πρωτίστως στην κυβέρνηση και δευτερευόντως στο σύνολο των κομμάτων της Βουλής, συμπεριλαμβανομένου του ΚΚΕ και εξαιρουμένης της Χρυσής Αυγής. (Συμπεριέλαβα το ΚΚΕ, επειδή το Κομμουνιστικό Κόμμα της Πορτογαλίας συμμετέχει στη νέα κυβέρνηση – και ο νοών νοείτω.)
Εικάζω εύκολα την απάντηση, μια τετριμμένη απάντηση, ερήμην, ως συνήθως, του λαού: Καθότι η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία! (Πάντως, σε αντίθεση με τον Πρόεδρο της Κύπρου Νίκο Αναστασιάδη, κανένας έλληνας πολιτικός δεν μίλησε για «ευρωπαϊκό κεκτημένο», γνωστού γαρ στην Ελλάδα ότι από ετών δεν υφίσταται.)
Ο Σόιμπλε δεν τρομάζει παρά μόνο τους αφελείς. Απειλεί κάθε τόσο για να αυτοπροβάλλεται και καθίσταται όλο και περισσότερο καταγέλαστος. Οι μονομερείς απειλές του εναντίον της χώρας μας και των… τεμπέληδων (!) Ελλήνων προδίδουν το ακατασίγαστο μίσος του. Μίσος που οφείλεται στα μη θεραπεύσιμα συμπλέγματά του. (Η συνειδητά παραποιημένη παροιμία με τη στάμνα και το πηγάδι, όχι τη βρύση ή την αναβλύζουσα πηγή, λειτουργεί ως αυτεπίστροφον εις βάρος της Γερμανίας, καθώς αυξάνεται με επιταχυνόμενους ρυθμούς η απέχθεια για την αδιέξοδη πολιτική της.)
Τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Πρώτα, τον Ιανουάριο του 2015, εμφανίστηκε στην Ελλάδα ο τα μάλα ενοχλητικός γι’ αυτούς ΣΥΡΙΖΑ, τον οποίο πολέμησαν με αποκλειστικά ΑΘΕΜΙΤΑ και ΠΑΡΑΝΟΜΑ μέσα μανιωδώς. Δεν δίστασαν να οργανώσουν ανοιχτά και ξεδιάντροπα πραξικόπημα, που το επισήμαναν καταγγελτικά ακόμα και τα διεθνή συστημικά ΜΜΕ και κατέληξαν στην επιβολή στη χώρα μας μιας λίαν επώδυνης συμφωνίας. Παρά ταύτα, η ίδια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ επανεξελέγη αυτοδύναμη, έστω και με μικρότερο ποσοστό.
Ακολούθησαν οι εκλογές στην Πορτογαλία που ανέδειξαν κυβέρνηση διαμετρικά αντίθετη με τις επιθυμίες τους. Κυβέρνηση που την υπονόμευσαν πριν καν σχηματιστεί –σχηματίστηκε όμως και έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης– με τους γνωστούς και άκρως παράνομους τρόπους τα αδίστακτα υποπόδια των ποδών των Γερμανών.
Αμέσως μετά έφαγαν σβουριχτή σφαλιάρα με το πλειοψηφικό «ΟΧΙ» στο δημοψήφισμα της Δανίας, οι πολίτες της οποίας απέρριψαν τη στενότερη συνεργασία της χώρας τους με τους ευρωπαϊκούς «θεσμούς».
Ήδη, την περασμένη Κυριακή, τους ήρθε ταμπλάς, έπαθαν σχεδόν αποπληξία, με τη νίκη της ακροδεξιάς Μαρίν Λεπέν στη Γαλλία, «αποτέλεσμα που ήρθε να προστεθεί σε άλλες εξίσου δυσάρεστες ετυμηγορίες της κάλπης σε ορισμένες χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης, όπου τα ακροδεξιά και ευρωσκεπτικιστικά κόμματα κερδίζουν συνεχώς έδαφος και συμμετέχουν σε κυβερνήσεις συνεργασίας». (Τάσος Παππάς, στην «Εφημερίδα των Συντακτών» της Τρίτης.) Διευκρινίζω ότι, αν εξαιρέσουμε την αρχή του άρθρου μου και τα περί Σόιμπλε, τα μέχρι τούδε υπόλοιπα τα δανείστηκα με ελαφρώς αλλαγμένες διατυπώσεις και μικρές προσθήκες από τον εν λόγω εξαίρετο συνάδελφο.
ΥΓ.: Η Ιστορία, η μεγάλη Ιστορία ως επιστήμη, εκκινεί μεθοδικά από τις πηγές, συνθέτει ομοειδή και ενίοτε αντιφατικά στοιχεία ακολουθούντων γεγονότων και πορεύεται προς το μέλλον, κουβαλώντας και ορισμένα μη εισέτι διερευνηθέντα κενά, τα οποία επεξεργάζονται ειδικοί ιστοριογράφοι. Αυτά ως γενική παρατήρηση που δεν αφορά μεμονωμένους ερευνητές, αλλά αφηρημένα ένα ιδεατό και μη υφιστάμενο υπερυποκείμενο συνολικής καταγραφής.
Σε αντιδιαστολή με τα ήδη διατυπωθέντα, το φάσμα των ασχοληθέντων και ασχολούμενων με πτυχές της Ιστορίας είναι τεράστιο και περιλαμβάνει χρονικές περιόδους, ακόμα και σε διαφορετικά γεωγραφικά μέρη του πλανήτη. Πρόκειται με μια λέξη για: εξειδικεύσεις.
Ο Γιώργος Κασιμάτης, ιδρυτικό μέλος και επίτιμος πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Συνταγματικού Δικαίου, δεν είναι ιστορικός. Διαθέτει, όμως, το μέγα προσόν να συνδυάζει τη διορατικότητα με τους κανόνες που διέπουν την ερμηνεία του εκάστοτε ΤΩΡΑ. Το «τώρα», αντίθετα, της τρέχουσας πολιτικής δράσης στερείται συνήθως ιστορικής θεμελίωσης. Συνιστώ ένθερμα στους αναγνώστες της εφημερίδας μας να διαβάσουν, αν δεν το διάβασαν, το άρθρο του κ. Κασιμάτη της περασμένης Κυριακής. Θα οδηγηθούν, φρονώ, σε καίριους προβληματισμούς και χρήσιμα συμπεράσματα.