Η άλλη άποψη…
Τσάκισαν ανελέητα την ελληνική κοινωνία
«Έχουμε πρόβλημα. Η δημοκρατία τρομοκρατείται. Όλα αυτά εκφράζουν αντιλήψεις και πρακτικές που κατάφεραν να τσακίσουν ανελέητα την ελληνική κοινωνία, έπειτα από μια σημαντική ανάσα που πήρε από το 1974 και μετά, και εννοούν να την αποτελειώσουν στα χρόνια της κρίσης. Η πανεπιστημιακή μου ιδιότητα από το 1975 μέχρι το 2011 και η όποια ιδιότητα υπάρχει από την ανάμειξή μου στη δημόσια ζωή της χώρας αισθάνομαι ότι ευτελίζονται και κακοποιούνται, και μάλιστα όχι λόγω νόμων ή θεσμών που ψηφίστηκαν σε παλιές, σκοτεινές περιόδους. Ξανά ανακαλύπτει κανείς πόσο το σκοτάδι αγγίζει και το σήμερα. Η μεγάλη κρίση καθώς και η συνολική και ιδίως ηθική κατάπτωση την οποία βιώνουμε είναι ”σπιτική” -home made στα αγγλικά-, αν και θα ταίριαζε να αρχίσει κανείς να χρησιμοποιεί τη γλώσσα του ISIS, που λυπάμαι, αλλά δεν την ξέρω. Την κρίση την παράγουμε και τη μεγαλώνουμε με τα χέρια μας, εδώ στο σπίτι μας, και αυτή πάει όλο και πιο βαθιά, γιατί δεν αγγίζει τα χυδαία θέματα της οικονομίας, αλλά την καρδιά της πολιτικής, των αξιών και των ιδανικών μας και των υψηλών στιγμών της ιστορίας μας ως έθνους. Εκτός -ένα φοβερό ”εκτός”-, εκτός κι αν αυτά πια δεν υπάρχουν. Αν το πουκάμισο είναι αδειανό και εμείς κάνουμε ότι δήθεν είναι γεμάτο. Ή, και αν δεν είναι αδειανό, φροντίζουμε να το αδειάσουμε απόλυτα και να βάλουμε ένα σκιάχτρο στη θέση της εθνικής μας ψυχής. Σε κάθε περίπτωση, εμείς, οι απόγονοι της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, δεν έχουμε αναστολή στο να κινούμαστε με γκριμάτσες προς τα πίσω, προς την εποχή του Γαλιλαίου ή και πιο παλιά -φαντάζομαι ο συνειρμός να είναι σαφής- και να πιστεύουμε ότι κινούμαστε προς τα εμπρός. Οι εχθροί μας είμαστε εμείς ― ευτυχώς δεν χωρεί γενίκευση.
Στην πραγματικότητα, πίσω από τη βαθύτατη κρίση μας, επιφανειακά μόνο βρίσκονται τα ελλείμματα, τα χρέη και οι οικονομικές και κοινωνικές καταρρεύσεις. Πίσω από τον καθρέφτη κρύβεται ένας τεράστιος όγκος χρεών διαφορετικού τύπου, τριπλά απεχθών και επονείδιστων, που συνεχώς παράγει ο αυτοεξευτελισμός της πολιτικής αυτής της χώρας άσχετα με το ποιοι είναι οι πρωταγωνιστές του παιχνιδιού».
***
Διά χειρός…
… του καθηγητή της Γλωσσολογίας και πρώην πρύτανη του Πανεπιστημίου Αθηνών Γεώργιου Μπαμπινιώτη, από το άρθρο του στο «Βήμα» με τίτλο «Εθνικός Διάλογος για την Παιδεία»:
Η πρόκληση για μια αριστερή κυβέρνηση
«Αυτό που επειγόντως χρειάζεται είναι ένας άλλος διάλογος, ένας ουσιαστικός διάλογος μεταξύ των ιθυνόντων των κομμάτων και μια δεσμευτική συμφωνία μεταξύ τους για βασικές πολιτικές στη Γενική Παιδεία, που θα υποχρεούται να εφαρμόζει όποιο κόμμα κι αν κυβερνάει τη χώρα με βασικούς άξονες και στόχους που θα έχουν προσυμφωνηθεί και προγραμματισθεί. Ένας νέος διάλογος για γνωστά και πολυσυζητημένα θέματα -το ξαναλέω- παρέλκει.
Κι ένα τελευταίο. Ό,τι καλό, θετικό, πρακτικά αξιοποιήσιμο και αξιοκρατικό πετύχει η Κυβέρνηση στη Γενική Εκπαίδευση ας συνειδητοποιηθεί ότι θα βοηθήσει κατεξοχήν τα παιδιά των μέσων και φτωχών οικογενειών. Αυτή είναι η πρόκληση για μια αριστερή Κυβέρνηση. Τα παιδιά των εύπορων οικογενειών (όσες έχουν απομείνει) θα βρουν διεξόδους».
***
Διά χειρός…
… του Μιχάλη Τσιντσίνη, από τις «Αγιογραφίες» του στα «Νέα»:
Τον κρατούν στη ζωή…
«Ο Βενιζέλος δεν υπάρχει στη σκηνή μόνο ως σύμβολο αυτού που του συνέβη – ως μνημείο της καθίζησης που υπέστη από την κρίση ο πολιτικός του χώρος. Ούτε επιβιώνει, όπως κάποιοι άλλοι «πρώην», μόνο για να σέρνει την καρότσα με τις ματαιωμένες φιλοδοξίες του. Ακόμη κι αν ήταν επιρρεπής σε αυτό το σύνδρομο των απομάχων, δεν θα τον άφηναν να νοσήσει οι πολιτικοί του αντίπαλοι. Με τις επιθέσεις τους τον κρατούν στο επίκεντρο. Τον ζωογονούν δαιμονοποιώντας τον.
Όχι ότι ο πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ περιορίζεται στο να περιμένει τις επιθέσεις. Διά της υπερεντατικής του παρουσίας, εντός κι εκτός Κοινοβουλίου, συνιστά τους τελευταίους έντεκα μήνες αυτόνομο αντιπολιτευτικό μέγεθος απέναντι στους ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ.
Λόγω αυτής της αυτονομίας κάποιοι τον βλέπουν ως εμπόδιο για το κόμμα του. Ως εμπόδιο σε μια πιθανή προσέγγιση με τον ΣΥΡΙΖΑ που τώρα όλοι την αποτάσσονται, αλλά κάποιοι δεν παύουν να τη φαντάζονται εφικτή στο μέλλον – όταν ο ΣΥΡΙΖΑ θα έχει καψαλιστεί και το ΠΑΣΟΚ θα μπορεί τάχα από θέση ισχύος να υπαγορεύει τους όρους μιας συγκατοίκησης».