Το σαμάρι του Σαμαρά: οι νταβατζήδες
Ο Αντώνης Σαμαράς ασκείται, εικάζω, στην γαϊδουροκαβαλαρία, ανεβασμένος σε πανίσχυρο σαμάρι. Το σαμάρι των νταβατζήδων (τους οποίους είχε επιχειρήσει ανεπιτυχώς να εξουδετερώσει ο Κώστας Καραμανλής), ή, αν προτιμάτε, τη σέλα της παντοδύναμης ημεδαπής και αλλοδαπής ολιγαρχίας. Με αυτά τα ουδόλως ευκαταφρόνητα προσόντα λογαριάζει να εισορμήσει απρόσκλητος στην κεντρική πολιτική σκηνή. Μια κεντρική πολιτική σκηνή που την… τίμησε δεόντως με την ακροδεξιά πρωθυπουργία του και τους επίσης ακροδεξιούς στενούς συνεργάτες του.
Είναι αναμφισβήτητα μεθοδικός και προνοητικός. Πρώτα καταψήφισε το επαίσχυντο Μνημόνιο, επαινούμενος ζωηρά από κάθε ορθά σκεπτόμενο πολίτη, και αρκετά αργότερα έσμιξε μαζί του «εις σάρκα μίαν» με τη γονυπετή συγγνώμη ενώπιον της Μέρκελ ότι «ουδείς αναμάρτητος», επιβεβαιώνοντας στην ουσία πως είναι εκ προθέσεως βαθύτατα αμαρτωλός. (Η χρήση της θρησκευτικής υφής λέξης «αναμάρτητος» υπήρξε σοφά επιλεγμένη και λειτούργησε προσθετικά υπέρ του. Πρόκειται για άνθρωπο δαιμόνιο, δηλαδή πανούργο, αφού η αφεντιά μου δεν τα ‘χει καλά με θρησκευτικές ονομασίες για δαίμονες και δαιμόνια.)
Έγραψα πιο πάνω ότι «λογαριάζει να εισορμήσει απρόσκλητος στην κεντρική πολιτική σκηνή». Αναρωτιέται, ως εκ τούτου, ο καθένας: Γιατί να μην το κάνει; Η ΝΔ είναι υπό διάλυση. Και αν δεν είναι υπό διάλυση, κινδυνεύει πιθανότατα να διασπαστεί. Οι μνηστήρες της προεδρίας –της αρχηγίας είναι σωστότερο να λέμε, αφού τους αρχηγούς παριστάνουν όλοι– εξακολουθούν να είναι τέσσερις και κανένας τους δεν θέλει να παραιτηθεί. Ο καθένας εξ αυτών διατυμπανίζει τα μοναδικά προσόντα του, υπαρκτά ή όχι.
Εν τω μεταξύ, κάμποσοι άλλοι χτυπάνε το κεφάλι τους στον τοίχο που δεν υπέβαλαν υποψηφιότητα, ενώ ένας-δύο, λόγου χάριν ο εκ Κερκύρας δολιχοκέφαλος ονόματι Νίκος Δένδιας, αναζητούν τρόπους προκειμένου να μπουν ενεργά στη διαδικασία της διαδοχής. Θυμίζω, εν παρόδω, ότι ο εν λόγω κύριος είχε αναφερθεί παλαιότερα με τρόπο απαξιωτικό στον μέγα –και αναντικατάστατο– μουσουργό με πολυσχιδές έργο και πλούσια πολιτική και κοινωνική δραστηριότητα Μίκη Θεοδωράκη. (Ανήκω σ’ εκείνους, όσο θα ζω, που δεν θα αφήνουν τη λήθη να κατατρώει τη μνήμη.)
Πού υπολογίζει, άραγε, ο Νίκος Δένδιας, ο οποίος –αυτό είναι πλέον πασίγνωστο– μετακινήθηκε στη Β’ Αθηνών, αφού απολακτίστηκε από το μεγαλύτερο ποσοστό των ψηφοφόρων του στην πάτρια επικράτεια της Κέρκυρας; Υπολογίζει στο να μη στηθούν οι κάλπες, σύμφωνα με τον προγραμματισμό, στις 13 Δεκεμβρίου, αλλά να μετατεθούν για το τέλος Ιανουαρίου ή τις αρχές Φεβρουαρίου του 2016. Τότε όλα μπορεί να συμβούν. Είτε να αποσυρθεί κάποιος υποψήφιος, είτε να προστεθούν και άλλοι, όπως, φέρ’ ειπείν, η Όλγα Κεφαλογιάννη, που ανήκει στη χορεία εκείνων που είχαν χτυπήσει το κεφάλι τους στον τοίχο.
Μια τέτοια χρονική μετάθεση βολεύει και τον Σαμαρά. Ο οποίος κινείται δραστήρια στο παρασκήνιο, επικοινωνώντας τηλεφωνικά ή και διά ζώσης με τους, πλην Μεϊμαράκη, τρεις υποψήφιους αρχηγούς, έστω και αν οι δύο από αυτούς είναι μηδενικού σχεδόν εκτοπίσματος, ενώ ο τρίτος έχει καβαλήσει καλάμι τρεις τουλάχιστον φορές ψηλότερο απ’ το μπόι του! Πιστεύω ότι φωτογράφισα επακριβώς απαξάπαντες, εκφράζοντας τη σαφέστατη προτίμησή μου για τον Ευάγγελο Μεϊμαράκη για πολλοστή φορά. Προτίμηση που ενισχύεται επιπροσθέτως λόγω της εχθρότητας του Σαμαρά απέναντί του.
Ο ακροδεξιός Άδωνις Γεωργιάδης, φλυαρώντας ακατάπαυστα στη διαπασών, είχε το δυσθεώρητο ΘΡΑΣΟΣ να ζητήσει ΤΗ ΔΙΑΓΡΑΦΗ ΤΩΝ ΧΡΕΩΝ της ΝΔ! Και αυτό όταν οι συμπατριώτες του, ακόμα και πολλοί οπαδοί του κόμματός του, στενάζουν από τα αυξανόμενα χρέη, στερούμενοι ορισμένοι και «τον άρτον τον επιούσιον»! Συμφωνούν οι συνυποψήφιοί του μ’ αυτή την επαίσχυντη πρόταση; Και αν δεν συμφωνούν, πράγμα αμφισβητήσιμο, γιατί κάνουν την πάπια;
Σε τελευταία ανάλυση το πρόβλημα της ΝΔ δεν είναι πρόβλημα αρχηγίας. Είναι η ανικανότητά της να συγκροτήσει ένα κόμμα με στρατηγικό προσανατολισμό, το οποίο θα διατυπώνει συγκεκριμένες –και εφαρμόσιμες– προτάσεις. Ένα κόμμα αρχών που δεν υφίσταται όμως. Ένα κόμμα έστω τεχνοκρατών, οι οποίοι θα διέπονται από πατριωτισμό και δεν θα είναι υπάκουοι εκτελεστές ντόπιων και ξένων συμφερόντων.
Μετά τον Γιώργο Παπανδρέου, που έφερε ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΑ το καταραμένο Μνημόνιο στη χώρα μας, μέγιστος καταστροφέας υπήρξε ο δουλόφρων Λουκάς Παπαδήμος και όσοι έσπευσαν να τον υποστηρίξουν με επικεφαλής τον Ανδρέα Γεωργίου της Ελληνικής Στατιστικής Αρχής (ΕΛΣΤΑΤ) και κυρίως τον αρχομανή Αντώνη Σαμαρά. Ό,τι έκαναν αυτοί και ό,τι θα επιδιώξει να κάνει ακόμα ο Σαμαράς, δεν πρόκειται να έχει θετικά αποτελέσματα. Το αντίθετο ακριβώς θα συμβεί. Το περίεργο είναι ότι, ενώ ο Αλέξης Τσίπρας, με τα λάθη και τις εμμονές του, έχει καταστεί εύκολος αντίπαλος, η τακτική και οι πρακτικές, καθώς και γενικότερα Η ΑΠΡΑΞΙΑ των Νεοδημοκρατών, τον έχει αναγάγει σε ακαταμάχητο.