Το αληθινό αφήγημα, οι υποθέσεις εργασίας και τα διηγήματα φαντασίας!

Η καθημερινότητα των ανθρώπων δηλώνει με σαφήνεια ότι το κόστος για τη ζωή τους γίνεται όλο και πιο δυσβάσταχτο. Οι υποθέσεις για «μαύρους καβαλάρηδες, σύγχρονους Ρομπέν, λευκούς ιππότες» καταρρίπτονται μέρα με τη μέρα.

Η υφιστάμενη κατάσταση προβλημάτων στη χώρα και η υποτίμηση της σοβαρότητάς τους επιτείνει το αδιέξοδο, που μαζί με την ανυπαρξία ελάχιστης εθνικής συνεννόησης μεταλλάσει την παρακμή σε σήψη. Τα αφηγήματα που επιχειρούν την ανατροφοδότηση μυθοπλασιών για τον ρόλο των ΗΠΑ, της Ρωσίας, της Ευρώπης, τη διάλυση του ευρώ, τη σύνθεση της κυβέρνησης στον επόμενο χρόνο, κ.ά., δεν αντιρροπούν τις επώδυνες, αρνητικές καταστάσεις. Αυτά αντικατοπτρίζουν στερεότυπα και μηχανιστικούς τρόπους σκέψης, κενούς οράματος και πρακτικού περιεχομένου.

Η κανονικότητα στο διεθνές πεδίο προαπαιτεί νέα ισορροπία του κοινωνικού, οικονομικού, δημοκρατικού, συνεργατικού και δικαιοκρατικού στοιχείου. Η επάνοδος της Ευρώπης συναρτάται με πολιτικές συμμετρικές για την κοινωνική συνοχή και αλληλεγγύη, αντί της δημιουργίας ρηγμάτων σε κάθε νέο εμφανιζόμενο (π.χ. Προσφυγικό) πρόβλημα.

Αρκετά με τις «θρησκείες» της κρίσης, που ενοχοποίησαν κάθε ιδεολογική και αξιακή ρήτρα άσκησης πολιτικής και εκφύλισαν την πολιτική σε παιχνίδι εναλλαγής στην εξουσία.

Είναι προφανές ότι η κυβέρνηση, εγκλωβισμένη στη δική της μνημονιακή διαπλοκή, σχεδιάζει το μετά του Ασφαλιστικού (με πυρήνα την ανανέωση της πλειοψηφίας) ανάμεσα σε ένα πολλαπλάσια (από τις προηγούμενες) ατελέσφορο δρόμο και την πολιτική της επιβίωση.

Η χρόνια ανεργία, η καταστροφή των μικρομεσαίων στρωμάτων, η μαζική φτωχοποίηση, το αναλογιστικό έλλειμμα στα Ταμεία (πάνω από 280 δισ.), σε συνδυασμό με τη γήρανση του πληθυσμού, κ.ά., αντί της αναδόμησης σε υγιείς βάσεις, καθιστούν όλο και πιο σύνθετη και άλυτη την εξίσωση αντιμετώπισης της κρίσης στη χώρα.

Η αξιωματική αντιπολίτευση εξαντλείται (παράλληλα με την εσωτερική της περιπέτεια) σε μια ρητορική επί του σχήματος «δεξιός – αριστερός». Δηλαδή σε μια άνευ ουσίας, παλαιολιθική, σχηματική αντιπαράθεση, χωρίς να δίνει λύσεις στην κάθετη πτώση του βιοτικού επιπέδου.

Τα υπόλοιπα του πρώην κραταιού σοσιαλδημοκρατικού χώρου, στην απόπειρα Συμπαράταξης, πελαγοδρομούν ανάμεσα στον «λόγο από άμβωνος» και στη σημερινή πενιχρότητα, συνεχίζοντας αλαζονικά, αφού μιλούν με το μεγαλείο του 40%, αντίστροφα με το ανάλογο που καταλογίζουν στην κυβέρνηση (ότι είναι 35% και σκέφτεται ως 3%).

Σε αυτό το έδαφος ψυχοπαθολογίας των υφιστάμενων κομμάτων, η συναίνεση και η εθνική γραμμή καταντούν ένα άτεχνο διήγημα, τη στιγμή που είναι ύψιστη προτεραιότητα, αφού κλιμακώνεται η ένταση της κρίσης και το γεωπολιτικό περιβάλλον γίνεται όλο και πιο ασφυκτικό και επικίνδυνο.

Η δημιουργία ενός forum επεξεργασίας, συμφωνίας, ανάδειξης εφαρμόσιμων λύσεων από κοινωνικές, παραγωγικές, επιστημονικές οντότητες είναι επείγουσα, δεδομένου ότι η διαρκής καταγγελτικότητα ή φθορά και πτώση των κυβερνήσεων δεν παραπέμπει αυτόματα σε διαφορετική πολιτική και έξοδο από την κρίση. Η ατζέντα για τη μείζονα, ουσιαστική και στρατηγική αναδιοργάνωση της χώρας, που εκτοπίζεται από τα «επείγοντα» ή ανοίγει από δυνάμεις της κοινωνίας ή από κυβερνήσεις και κόμματα, θα χάνεται αφού η «ικανότητά» τους έχει προσαρμοστεί στα εφήμερα και τους χειρισμούς με καθρέπτη τα βραδινά δελτία.

Η ρήση του Ηράκλειτου «μακράν της ισορροπίας, η καλύτερη ισορροπία», είναι τελικά ο δρόμος για την άνοδο, δηλαδή η δημιουργία ενός νέου μεγάλου κοινωνικού και πολιτικού αναγεννησιακού ρεύματος ρήξης με όλο αυτό το πλαίσιο!

*Μάστερ στις Δημόσιες Πολιτικές,
Συντονιστής του Ομίλου Πολιτικού
και Κοινωνικού Προβληματισμού
«Ακτίδα», πρ. Πρόεδρος ΑΔΕΔΥ