Η διαπλοκή σε ρόλο αντιπολίτευσης
Η αποτυχία του Συμβουλίου των Αρχηγών ήταν προδιαγεγραμμένη και αποτέλεσε την επίσημη αναγνώριση του γεγονότος ότι τόσο η αξιωματική αντιπολίτευση όσο και τα μνημονιακά – κομματικά «παρακολουθήματά» της, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι, ούτε επιδιώκουν ούτε και μπορούν να ασκήσουν τον πολιτικό ρόλο της αντιπολίτευσης. Αντίθετα ακολουθούν μια πορεία περιθωριοποίησης και απόσυρσης από τις μείζονες εξελίξεις και τα κρίσιμα θέματα εθνικού, κοινωνικού και οικονομικού χαρακτήρα.
Η ΝΔ δεν μπορεί να ασκήσει τον θεσμικά και συνταγματικά επιβεβλημένο ρόλο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Με τη συνεχή άρνησή της να δεσμευθεί και να προτείνει υπεύθυνα λύσεις για τα κρίσιμα προβλήματα, αποποιείται τον κεντρικό της ρόλο και μετατρέπεται σ’ έναν εξωτερικό – περιφερειακό πόλο του πολιτικού συστήματος.
Αυτή όμως η στάση αυτοεξαίρεσης και απόσυρσης μετατρέπει, εκ των πραγμάτων, τη ΝΔ σε παράγοντα ανωμαλίας των θεσμικών λειτουργιών του πολιτικού συστήματος, τόσο σε καθημερινό όσο και σε μεσοπρόθεσμο επίπεδο.
Υπάρχει, π.χ., μια σημαντική εκκρεμότητα που αφορά τη συγκρότηση του Ραδιοτηλεοπτικού Συμβουλίου προκειμένου να εκκινήσει η εφαρμογή του νόμου για τις ραδιοτηλεοπτικές συχνότητες. Η ΝΔ, επικαλούμενη -όπως και σε μια πληθώρα κρίσιμων ζητημάτων- τη διαδικασία των εσωκομματικών εκλογών, αρνείται να συμμετάσχει στις διαδικασίες… φυσικά προς όφελος των καναλαρχών και των διαπλεκόμενων συμφερόντων, τα οποία την περίοδο αυτή δίνουν τα ρέστα τους προκειμένου όχι μόνο να παρεμποδίσουν την εφαρμογή του νόμου αλλά και να ανατρέψουν τη σημερινή κυβέρνηση για να επιβάλουν χειραγωγούμενα – τεχνοκρατικά σχήματα, κατά τη δοκιμασμένη συνταγή της κυβέρνησης του Λ. Παπαδήμου.
Δεν αποτελεί, συνακόλουθα, προϊόν συνωμοσιολογίας η διαπίστωση ότι η κατάσταση διάλυσης στο εσωτερικό της ΝΔ δεν αποτελεί για τις συγκρουόμενες φατρίες μια αρνητική εξέλιξη, αφού τους επιτρέπει να αντισταθμίσουν την κακή τους εικόνα με την παντελή και παρατεταμένη πολιτική απουσία τους από τα κρίσιμα γεγονότα και τις πολιτικές και κοινοβουλευτικές διαδικασίες που εξελίσσονται μέχρι τα μέσα του Ιανουαρίου…
Δεν είναι τυχαία η επιλογή της διεξαγωγής της τελικής ψηφοφορίας στη ΝΔ για την εκλογή του νέου προέδρου στα μέσα Ιανουαρίου… Όλο αυτό το διάστημα θα αντισταθμίζουν την πολιτική τους απουσία και ανευθυνότητα με την καταψήφιση στη Βουλή του Ασφαλιστικού, του προϋπολογισμού, με σφοδρές επιθέσεις κατά του Αλ. Τσίπρα και της κυβέρνησης, προκειμένου οι διεκδικητές της ηγεσίας της ΝΔ να εμψυχώσουν τους ψηφοφόρους τους… Όσο για τις πολιτικές θέσεις, την ιδεολογική ταυτότητα, τις συγκεκριμένες δεσμεύσεις της παράταξης, αυτές μπορούν να περιμένουν ως το επόμενο συνέδριο…
Στην εξουσία από το παράθυρο
Ποιο είναι το αποτέλεσμα αυτού του πολιτικού κενού της αντιπολίτευσης; Θα πρέπει πριν απ’ όλα να κατανοήσουμε ότι τόσο η ΝΔ όσο και το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι ούτε αντιπολίτευση μπορούν να ασκήσουν με όρους θεσμικούς και πολιτικούς ούτε την εξουσία μπορούν να διεκδικήσουν…
Θέλουν συμμετοχή στη νομή της εξουσίας, δίχως όμως να αναλαμβάνουν ευθύνες. Γι’ αυτό και η πρόταση για εθνικού ή οικουμενικού τύπου κυβερνήσεις υιοθετείται αυτόματα και άκριτα από τα τρία αυτά κόμματα μόλις δοθεί το σύνθημα από τα επιχειρηματικά συμφέροντα και τους φορείς της διαπλοκής.
Θα πρέπει σ’ αυτό το σημείο να επισημανθεί ότι, λόγω της συνειδητής απόσυρσης της ΝΔ, τον ρόλο του πολιτικού υποκατάστατού της ανέλαβε το ΠΑΣΟΚ. Η ευθεία σύγκρουση με τον Αλ. Τσίπρα και την κυβέρνηση, η άρνηση να υπογραφεί στο Συμβούλιο των Αρχηγών η συμφωνία προκειμένου να μη μειωθούν οι συντάξεις στη διαπραγμάτευση με τους δανειστές, αποτελούν προϊόν πιέσεων και χειραγώγησης της ηγεσίας του ΠΑΣΟΚ και των κρυπτόμενων στο σκότος μυστικοσυμβούλων της από μεγάλα επιχειρηματικά και εκδοτικά συμφέροντα…
Είναι ενδεικτικό της πολιτικής οξύνοιας και διορατικότητας που χαρακτηρίζει την ηγετική ομάδα του ΠΑΣΟΚ το γεγονός ότι η στάση αυτή έναντι του Αλ. Τσίπρα και της κυβέρνησης εκτιμήθηκε ότι θα οδηγήσει στην πτώση της κυβέρνησης και στην επάνοδο του ΠΑΣΟΚ στη εξουσία -μέσω οικουμενικών σχημάτων-, με την πρόβλεψη μάλιστα ότι η ανατροπή του ΣΥΡΙΖΑ θα εκτίνασσε αυτόματα το εκλογικό ποσοστό του ΠΑΣΟΚ στο 12% τουλάχιστον.
Ασφαλώς, τα μεγάλα συμφέροντα, που ταυτίσθηκαν με τα μνημονιακά προγράμματα, και η δομή της διαπλοκής, που έζησε τον «χρυσούν της αιώνα», τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια δίδουν τώρα την έσχατη μάχη.
Όμως οι κομματικοί τους εκπρόσωποι αποτελούν πια νεκρά «πολιτικά κελύφη», εξαχρειώθηκαν και αποσυντέθηκαν μέσα από τη διαχείριση των μνημονιακών προγραμμάτων με τα οποία ταυτίσθηκαν πολιτικά και ιδεολογικά. Όπως και οι προπαγανδιστικοί τους μηχανισμοί, τα ΜΜΕ, έχουν κι αυτά απαξιωθεί στη συνείδηση των πολιτών και ακολουθούν μια μη αντιστρεπτή πορεία πτώσης.
Το σενάριο της δεύτερης «αριστερής παρένθεσης»
Σε τελική ανάλυση, το πολιτικό κενό των κομμάτων της αντιπολίτευσης επιχειρεί σήμερα να το καλύψει το κύκλωμα της διαπλοκής και των μεγάλων οικονομικών συμφερόντων, που προωθούν την περίοδο αυτή το σενάριο της δεύτερης φάσης της «αριστερής παρένθεσης».
Ξεχνούν βέβαια ότι οι πολιτικοί, κομματικοί και κοινωνικοί συσχετισμοί έχουν ριζικά ανατραπεί από το φθινόπωρο του 2014, όταν τότε η εγχώρια διαπλοκή, η συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου και ο Β. Σόιμπλε σχεδίαζαν από κοινού την «αριστερή παρένθεση» της επερχόμενης κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, καθορίζοντας μάλιστα το όριο της πτώσης της στον Μάρτιο του 2015.
Τίποτα δεν κατάλαβαν από τις τρεις, μείζονος, ιστορικής σημασίας, εκλογικές αναμετρήσεις του 2015… Ιδιαίτερα μάλιστα από το «Όχι» του δημοψηφίσματος… Η ελληνική κοινωνία έχει έντονα διαμορφωμένους ταξικούς – κοινωνικούς πόλους και, εάν και εξακολουθεί να δοκιμάζεται σκληρά από τα μέτρα του τρίτου Μνημονίου, έχει ξεκαθαρίσει τη θέση της… Γνωρίζει πολύ καλά ποιους έχει να αντιμετωπίσει, γνωρίζει πολύ καλά τον ρόλο που διαδραμάτισαν και διαδραματίζουν οι δομές της διαπλοκής, τα μεγάλα συμφέροντα και οι πολιτικοί – κομματικοί τους αχυράνθρωποι… Ο παλιός, ο παραδοσιακός δικομματισμός κατέρρευσε… και από τα συντρίμμια του, από τα πολιτικά και κομματικά «υλικά κατεδάφισής» του, δεν μπορούν να χτισθούν ούτε οικουμενικές κυβερνήσεις ούτε χειραγωγούμενα από τους δανειστές τεχνοκρατικά – κυβερνητικά σχήματα.
Οι ραγδαίες και ιδιαίτερα κρίσιμες εξελίξεις τόσο στο Προσφυγικό όσο και στην τρομοκρατία των τζιχαντιστών αλλά και οι επιπτώσεις από τα πολλαπλά συμφέροντα που συγκρούονται στον χώρο της Μ. Ανατολής αναδεικνύουν τον ιδιαίτερα σημαντικό γεωστρατηγικό χαρακτήρα της πατρίδας μας. Η χώρα χρειάζεται σταθερότητα, ευρεία κοινωνική συναίνεση και σαφείς στόχους, ώστε κάποια στιγμή να ανοίξει μια ελπιδοφόρα διέξοδος. Ο χορός των «καθεστωτικών βρικολάκων» δεν μπορεί πια να συνεχισθεί…