Το θέατρο της παραφροσύνης
Τα αρνητικά γεγονότα λειτουργούν σωρευτικά. Οι τζιχαντιστές, αόρατοι πάντοτε, υφίστανται και οργιάζουν στις φτωχογειτονιές του Παρισιού και των Βρυξελλών. Δεν λογαριάζουν τη ζωή τους, καθώς με την ΟΛΙΚΗ φτώχεια τους δεν αντέχουν τις δυσβάσταχτες αλυσίδες τους. Ταυτόχρονα η ηγεσία του Ισλαμικού Κράτους (ISIS) προετοιμάζει πολύνεκρα χτυπήματα στο πλαίσιο αλλοτινών θρησκευτικών πολέμων, ή και πόλεμο πολιτισμών!
Η Μέρκελ βράζει στο ζουμί της, συνειδητοποιώντας ότι μειώνεται αισθητά η δημοτικότητά της, κυρίως στη Γερμανία. Ο ανεκδιήγητος Σόιμπλε καραδοκεί για να πάρει τη ρεβάνς από τη νυν καγκελάριο. Παράλληλα με τον άκρως φιλόδοξο αυτόν στόχο του, ασχολείται με τα πάντα. Διαμηνύει, π.χ., πως δεν συμφωνεί καθόλου με τα σχέδια της Κομισιόν να δημιουργήσει ένα κοινό ευρωπαϊκό σύστημα εγγύησης των καταθέσεων ως κεφαλαιώδες συστατικό στοιχείο της τραπεζικής ένωσης. Όταν τα ανωτέρω παρουσιάστηκαν την Τρίτη επισήμως στις Βρυξέλλες, τα απέρριψε με συνέντευξή του στη γνωστή φυλλάδα «Bild»… Το συμπλεγματικό αυτό ανθρωπάριο λειτουργεί σαν δικτάτορας που δεν δίνει λογαριασμό σε κανέναν!
Πίσω, όμως, έχει η αχλάδα την ουρά, θα σκεφθούν πολλοί στην Ελλάδα αλλά και σε όλες τις χώρες του ευρωπαϊκού Νότου, συνδυάζοντας αναπόφευκτα και τις απειλές των ΙΣΛΑΜΙΣΤΩΝ. Ισλαμιστών που βρήκαν αιφνιδίως –και αναπάντεχα– σύμμαχο την Τουρκία του Ερντογάν. Η εν ψυχρώ κατάρριψη ρωσικού πολεμικού αεροπλάνου εκ μέρους της σημερινής (και ενδεχομένως όχι της αυριανής) ηγεσίας της Τουρκίας έχει, εκ πρώτης όψεως, την ερμηνεία της. Φρονώ ότι αποβλέπει στην αποτροπή της δημιουργίας ΚΟΥΡΔΙΚΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ. Κουρδικό κράτος, τα όρια του οποίου θα αρχίζουν ΕΝΤΟΣ της τουρκικής επικράτειας, με αποτέλεσμα να μειωθεί η έκταση –και η επιρροή– της Τουρκίας. Πράγμα απολύτως φυσιολογικό.
Σε μια τέτοια περίοδο σοβαρότατων εξελίξεων διεθνώς, τα διαδραματιζόμενα στη ΝΔ είναι άκρως ανησυχητικά. Πολύ περισσότερο, μάλιστα, που συνεχίζεται η –αμέριμνη;– σιωπή του Κώστα Καραμανλή. Οι δι’ αντιπροσώπων αντιδράσεις του περιπλέκουν, αντί να εξομαλύνουν, την κατάσταση.
Μοναδική σοβαρή ηγετική φυσιογνωμία σ’ αυτό το κόμμα –έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να το λέει– είναι ο Ευάγγελος Μεϊμαράκης. Ηγετική φυσιογνωμία ανθρώπινη, που πολιτεύεται σύμφωνα με τις εκάστοτε συνθήκες και γνώμονα τις εναλλασσόμενες γενικές και ειδικές περιστάσεις.
Τα είκοσι χρόνια που έζησα στην τότε Δυτική Γερμανία, εννέα από τα οποία ως διευθυντής και σχολιαστής της ελληνικής εκπομπής της Ντόιτσε Βέλε (Deutsche Welle), με δίδαξαν πολλά. Πρώτα πρώτα, παρακολουθούσα σχεδόν ανελλιπώς τις συνεδριάσεις του Γερμανικού Κοινοβουλίου (Bundestag). Οι διάσημοι καγκελάριοι Βίλι Μπραντ (Willy Brandt) και Χέλμουτ Σμιτ (Helmut Schmidt), αμφότεροι σοσιαλδημοκράτες, διακήρυσσαν ότι τόσο το σοσιαλδημοκρατικό όσο και το χριστιανοδημοκρατικό κόμμα οφείλουν να στοχεύουν το εικαζόμενο ιδεατό ΚΕΝΤΡΟ, το πρώτο εκκινώντας από τα αριστερά και το δεύτερο από τα δεξιά. Μόνο τότε θα είχαν πιθανότητα να κυβερνήσουν ύστερα από εκλογικές αναμετρήσεις, το ένα ή το άλλο.
Η τότε Δυτική Γερμανία δεν ήταν αμιγώς δικομματική. Εκτός από τη Χριστιανοκοινωνική Ένωση (CSU) της Βαυαρίας, που συνεργαζόταν παγίως με τους χριστιανοδημοκράτες ως αδελφό κόμμα, υπήρχε και το κόμμα των Ελευθέρων Δημοκρατών (FDP), το οποίο, σε οριακές περιπτώσεις, συνεργαζόταν πότε με τους σοσιαλδημοκράτες και πότε με τους χριστιανοδημοκράτες. Σε μία μοναδική περίπτωση είχε σχηματιστεί ο Μεγάλος Συνασπισμός χριστιανοδημοκρατών και σοσιαλδημοκρατών, γεγονός που ενίσχυσε το σχετικά μικρό κόμμα των Ελευθέρων Δημοκρατών (FDP) λόγω του ότι ασκούσε την αξιωματική αντιπολίτευση.
Η αναφορά μου στα όσα είχα βιώσει προσωπικά στο πολιτικό προσκήνιο της τότε Γερμανίας βοηθά, υποθέτω, το συγκλονιζόμενο σήμερα από πολλαπλές διαφωνίες και προσωπικές αντεγκλήσεις κόμμα της ΝΔ να αποφύγει τη διάσπαση. Διάσπαση καταστροφική για το ίδιο και ευεργετική για τους εχθρικούς «εταίρους» μας στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο.
Συνοψίζω: Το Θέατρο του Παραλόγου σφράγισε θετικότατα και δημιουργικά μια ολόκληρη εποχή στην Ευρώπη. Μια Ευρώπη πλειάδας ευρηματικών έργων στη ζωγραφική, στη γλυπτική, στη μουσική και γενικά στην Τέχνη συνολικά. Αυτά συνέβαιναν, κυρίως πριν αρχίσει ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, σε κοινωνίες μπουχτισμένες από τετριμμένα πρότυπα ζωής και ψυχαγωγίας. Εκτός από τους εμπνευστές του Θεάτρου του Παραλόγου –Μπέκετ, Ιονέσκο και Αντάμοφ– θριάμβευαν οι ντανταϊστές, οι ποιητές του μαύρου χιούμορ, με επικεφαλής τον Ραμπελέ (Rabelais), και οι θιασώτες της «παταφυσικής». Μια πρωτοπορία τεράστιας εμβέλειας.
Θυμίζω ότι στο παρόν άρθρο τα αρνητικά γεγονότα, σε αντίθεση με το ασύλληπτης ποικιλότητας παρελθόν, λειτουργούν ΣΩΡΕΥΤΙΚΑ, με πρώτο τρομακτικό συμβάν την κατάρριψη ρωσικού πολεμικού αεροπλάνου από την Τουρκία. Διορθώνω, κατόπιν αυτού, τον εύστοχο για τα προλεχθέντα τίτλο μου, μετατρέποντάς τον σε: «Η παραφροσύνη στον κύβο».