«Κι εσύ, Βρούτε;»…
Αυτός ο φιλόδοξος στόχος του συγγραφέα του «Βυσσινόκηπου», του «Γλάρου» και τόσων άλλων επιτυχιών παραμένει επίκαιρος. Την «κτηνώδη δύναμη» αντιπροσωπεύει σήμερα η γερμανοευρωπαϊκή ένωση και το «ψέμα» είναι το θλιβερό χαρακτηριστικό της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ. Κι από τα δύο πρέπει να απελευθερωθούμε. Λένε σωστά ότι η εξουσία διαφθείρει. Κάτι περισσότερο: Η εξουσία φθείρει εκείνους που σαγηνεύονται από αυτήν και λησμονούν τον ρόλο που ανέλαβαν και την εντολή του λαού που τους εμπιστεύθηκε και τους έκανε κυβέρνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ επρόδωσε τη λαϊκή εντολή, που ήταν η απαλλαγή από τους οικονομικούς τζιχαντιστές των Βρυξελλών. Όλα όσα βροντοφώναζε ο Αλέξης Τσίπρας ως αντιπολίτευση τα «κατάπιε» μόλις έγινε πρωθυπουργός. Μια τελευταία ελπίδα είχαμε όσοι δημοσιογραφικά τον στηρίξαμε προεκλογικά με όλες τις δυνάμεις μας: Να διασώσει, τουλάχιστον, την πρώτη κατοικία από τους πλειστηριασμούς. Ούτε αυτό κατόρθωσε.
Οι «δυνάμεις κατοχής» της Ευρωζώνης δεν είναι διατεθειμένες να υποχωρήσουν σε τίποτα όταν σ’ έχουν στο χέρι. Όταν δεν μπορείς εσύ να τους απειλήσεις με εναλλακτικό σχέδιο «εξόδου» από το γερμανοευρωπαϊκό γκέτο, τότε είναι σίγουρο ότι θα δεχθείς τα χειρότερα. Το έχω ξαναγράψει: Εάν ο Τσίπρας, όταν του έβαλαν το μαχαίρι στον λαιμό να υπογράψει το τρίτο αισχρό (εξίσου με τα προηγούμενα) Μνημόνιο, είχε το σθένος να πει «ΟΧΙ», να καταγγείλει τους εταίρους και να παραιτηθεί, θα γινόταν ίνδαλμα. Δεν ήταν, όμως, προορισμένος για έναν τόσο μεγάλο ρόλο μάρτυρα, λαϊκού αγωνιστή. Εάν τώρα που του απέρριψαν και το θέμα της πρώτης κατοικίας υπέβαλε παραίτηση, θα έσωζε τουλάχιστον στοιχειωδώς την αξιοπρέπειά του. Τίποτε από αυτά δεν έγινε.
Οι αριστεροί, μέσα στο πέρασμα του χρόνου, πάντα αγωνίζονταν εναντίον ισχυρότερων αντιπάλων, από μειονεκτική θέση, αλλά παρέμεναν ψηλά στη συνείδηση των πολιτών διότι δεν συμβιβάζονταν. Ο Αλέξης Τσίπρας, όμως, φαίνεται ότι δεν πίστεψε ποτέ στην Αριστερά. Μάλλον τη χρησιμοποίησε για να ανέβει. Και το πέτυχε, αλλά με ακριβό τίμημα: Την πολιτική του μετάλλαξη. Το χειρότερο, όμως, είναι ότι με τη στάση του αυτή μετεβλήθη σε «Βρούτο της Αριστεράς». Τη «μαχαίρωσε», διότι θα περάσουν πολλά χρόνια για να ξαναεμπιστευτεί ο λαός αυτήν την ιδεολογία. Χτυπημένη η Αριστερά μέσα στο «διάβα των καιρών» από πολλούς, δεν περίμενε τώρα το πλήγμα εκ των ένδον: «Κι εσύ, Βρούτε;»… Αντίθετα, ένα νέο παιδί, ο Γαβριήλ Σακελλαρίδης, έδωσε μάθημα ήθους και αριστερής συνέπειας, αρνούμενος να ψηφίσει τα αισχρά «προαπαιτούμενα». Και γι’ αυτό δεν δίστασε να παραιτηθεί, αντιλαμβανόμενος ότι η εξουσία δεν είναι το παν.
Η μαφία των Βρυξελλών περιλαμβάνει στους στόχους της την εκμηδένιση των αληθινών αριστερών δυνάμεων, ώστε να μην κινδυνεύει η δικτατορία της από εκείνους που θα μπορούσαν να ξεσηκώσουν τους λαούς. Όταν, λοιπόν, οι «εταίροι» είδαν τον Τσίπρα στα πρώτα του κυβερνητικά βήματα να εμφανίζεται ως «επαναστάτης», τον τύλιξαν με τα πλοκάμια τους, τον έσφιξαν και τον δηλητηρίασαν με τον μολυσμένο αέρα τους. Του είπαν ότι μπορούσε να παραμείνει πρωθυπουργός «σοσιαλδημοκράτης», της κάλπικης αυτής κατηγορίας που στην πραγματικότητα αποτελεί την άλλη όψη του «καπιταλιστικού νομίσματος». Αρκεί να δεχόταν «συμβιβασμούς»! Αρκεί να «κατανοούσε» τις αξιώσεις και τις προτεραιότητες των «εταίρων». Δεν έλειψαν και οι επιρροές από την Ουάσινγκτον. Δεν είναι η πρώτη φορά που στην πολιτική σκακιέρα «αριστεροί» είναι ευάλωτοι σε ξένες επιρροές και ενισχύονται από ισχυρούς οικονομικούς παράγοντες.
Τις φήμες τις διαλύει κανείς με τις πράξεις του και με την πολιτική του. Όταν δεν το κάνει, μοιραίο είναι να δίνει μόνος του τροφή σε αμφισβητήσεις και σενάρια. Η γνήσια κοινωνική επανάσταση παραμένει η ίδια μέσα στους αιώνες. Είναι αυτή που περιέγραψε η Ρόζα Λούξεμπουργκ, όταν βγήκε από τη φυλακή, στην εφημερίδα της «Κόκκινη Σημαία»: «Η κατάργηση της δικτατορίας του Κεφαλαίου και η πραγματοποίηση της σοσιαλιστικής κοινωνίας: Αυτό, και τίποτε λιγότερο από αυτό, είναι το ιστορικό αντικείμενο της τωρινής επανάστασης»… Θα λέγαμε: Της τότε και της σημερινής επαναστατικής πολιτικής. Κι αυτήν ακριβώς την προοπτική θέλουν να εξαφανίσουν οι Βρυξέλλες, ώστε να φέρουν στην Ελλάδα την πλήρη εξαθλίωση με τα «προαπαιτούμενα».
Κι έτσι, ενώ στη χώρα μας καταφθάνουν ορδές αλλοδαπών, τα παιδιά μας απελπισμένα φεύγουν στο εξωτερικό για να βρουν μια δουλειά. Ο Ζορές έλεγε: «Την ημέρα που έστω και ένας άνθρωπος θα έβρισκε έξω από την πατρίδα μεγαλύτερη εξασφάλιση των δικαίων του, της ελευθερίας του, της ανάπτυξής του, την ημέρα αυτή η Πατρίδα θα πέθαινε…». Η δικιά μας Πατρίδα βρίσκεται ήδη στην «εντατική», χτυπημένη θανάσιμα από την επάρατη νόσο της ευρωλαγνείας.
Θα πρέπει, λοιπόν, να φτιάξουμε μια καινούργια Αριστερά. Να ξαναρχίσουμε από την αρχή, για να ανεβούμε και πάλι τον ανηφορικό δρόμο που οδηγεί στην αντιμνημονιακή απελευθέρωση. Αυτήν τη φορά, όμως, η παράταξη που θα σχηματιστεί θα στηθεί πάνω σε άλλες βάσεις, σε άλλες αρχές και σε άλλους ανθρώπους, δοκιμασμένους και συνεπείς στις αρχές τους. Μπορεί να είναι απλοί δημοκράτες, σοσιαλιστές, κομμουνιστές ή κεντρογενείς, αλλά θα είναι σοβαροί και τίμιοι αγωνιστές. Μοναδική τους επιδίωξη θα είναι η απαλλαγή της χώρας από την ευρωγερμανική δικτατορία. Δεν θα είναι «πολιτικοί» που θα τους ανασύρουν από τις αποθήκες των Βρυξελλών.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, μετά την ψήφιση των δολοφονικών «προαπαιτούμενων», έπαψε πια να υπολογίζεται ως Αριστερά. Είναι «κάτι άλλο». Ένα περίεργο «συμμάζεμα» ετερόκλητων τυχοδιωκτικών στοιχείων, που τα περισσότερα καλλιεργούν έναν ακατάληπτο σουρεαλισμό, συνήθως άγνωστο πέραν των 17 ατόμων, και μεταβάλλονται χάριν της εξουσίας σε «εφεδρεία» των πιο αντιδραστικών δυνάμεων. Ο Γιάννης Πανούσης κατήγγειλε ότι ανάμεσά τους υπάρχουν και εξτρεμιστές, που απειλούν να τον δολοφονήσουν. Φυσικά, δεν είναι όλοι τέτοιοι άνθρωποι. Όμως η «σφραγίδα» υπάρχει και η πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ είναι γνωστή. Πέραν όλων αυτών, όσοι καλοπροαίρετα πιστεύουν ότι ακόμα μέσα από τον ΣΥΡΙΖΑ ακολουθούν «αριστερή» πολιτική δεν υποψιάζονται ότι έχουν μπερδέψει τα πράγματα. Διότι η Αριστερά δεν κατοικεί πλέον στην Κουμουνδούρου. Δεν είναι δυνατόν μια γνήσια Αριστερά να χτυπά θανάσιμα τη μεσαία και τη χαμηλή κοινωνικά τάξη με τη φοροκαταιγίδα. Μέχρι φόρο και στο κρασί βάζουν οι κυβερνώντες… μεθυσμένοι από την εξουσία! «Εν μέθη διατελούντες», όπως έγραφαν παλιά στο αστυνομικό δελτίο, σε ειδυλλιακές εποχές.
Δυστυχώς, ο ΣΥΡΙΖΑ ανήλθε στη διακυβέρνηση της χώρας με το ψεύδος. Επέλεξε να διεξαχθούν οι εκλογές προτού αντιληφθούν οι μάζες τι περιελάμβανε το τρίτο Μνημόνιο. Εκμεταλλεύτηκε τις ελπίδες των ψηφοφόρων για «αγωνιστικό δρόμο από Αριστερά». Κι έδωσε την άνεση σε Νέα Δημοκρατία, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι, που εψήφισαν όλα τα Μνημόνια και τα αντιλαϊκά μέτρα, να εμφανίζονται τώρα ως… «αντιμνημονιακοί» και να υποκρίνονται ότι «πονάνε» για τον λαό. Ποιοι; Οι ευρωλάγνοι, που πρώτοι προσκύνησαν στις Βρυξέλλες. Αποτέλεσμα είναι άπαντες να φθείρουν τη Δημοκρατία, διότι ο κόσμος αηδίασε από όλο το πολιτικό σύστημα. Λησμονούν οι βουλευτές όλου του φάσματος πως, όταν εφθάρη η Δημοκρατία της Βαϊμάρης, τότε ανέβηκε ο εθνικοσοσιαλισμός, με λαϊκή στήριξη.
Η νέα μεταπολιτευτική γενιά, που γοητεύθηκε από την Αριστερά και την ακολούθησε σαν… «μόδα», αναπτύχθηκε μέσα σε συνθήκες όπου η θητεία σ’ αυτόν τον χώρο τής προσέφερε ευμάρεια, προνόμια, απολαβές και πλήρη άνεση ανόδου. Έτσι, μόλις βρέθηκε αυτή η γενιά στα δύσκολα, ζαλίσθηκε και υπέκυψε! Η αληθινή παλιά Αριστερά ήταν παράταξη στερήσεων, διώξεων, αγώνων και Αντίστασης. Ο παλαίμαχος ηγέτης Γιάννης Πασαλίδης, πρόεδρος της ΕΔΑ, που πέρασε όλη τη ζωή του μέσα στο καμίνι των λαϊκών αγώνων, ως «απολογισμό» είχε πει: «Από τον Λαό προήλθα και ουδέποτε τον εγκατέλειψα…». Οι νέοι σήμερα -αλίμονο!- πολύ γρήγορα εγκατέλειψαν τον Λαό χάριν της εξουσίας…