Θεσμική πολιτική συγκρότηση και αποδοτικότητα!

Την περίοδο που οι πολίτες αναζητούν την ανανέωση για έξοδο από την κρίση και απελευθέρωση από Μνημόνια (με εκρηκτικό κοινωνικό σκηνικό από τα μέτρα και φλεγόμενο γεωπολιτικό πεδίο γύρω μας), βασικοί πολιτικοί θεσμοί -τα κόμματα- εμφανίζουν φαινόμενα σήψης. Ζητούμενα είναι η ανάταξη, η ποιότητα, η αποτελεσματική και ωφέλιμη λειτουργία τους.

Αποδεδειγμένα, η μεταπολιτευτική κομματική δημοκρατία, με τα αρχηγικά κόμματα (στα οποία η εμφανιζόμενη ως ανοιχτή διαδικασία εκλογής αναπαράγει το εκκρεμές ανάμεσα στον αρχηγικό, δεσποτικό, μονοπρόσωπο τύπο ή στον συλλογικό), πολτοποιεί αρχές δημοκρατίας, υποβαθμίζει την εσωτερική τους ζωή και τελικά το παραγόμενο αποτέλεσμα.

Τα κόμματα -μηχανισμοί γραφειοκρατικών αγκυλώσεων ή επετηρίδας προσώπων και ιδιοτέλειας, διανομής της κρατικής εξουσίας ως λάφυρου νίκης- είναι έκφραση πελατειακού λαϊκισμού, τροχοπέδη, αναχρονισμός, σύγχρονα σπήλαια.

Είναι ώρα να υπερβούμε την κομματική δημοκρατία και να περάσουμε στην πραγματική δημοκρατία των πολιτών.

Επομένως:

1. Ο εκσυγχρονισμός, η συλλογική λειτουργία, η διαφάνεια, η μετατροπή σε παραγωγικά πολιτικά κύτταρα πρέπει να αποτελέσουν στοιχεία – κριτήρια αναμόρφωσης. Το πλαίσιο κανόνων, διαδικασιών και αξιών λειτουργίας, όπως κάθε φορά επικαιροποιείται και αλλάζει, σε αδρές γραμμές πρέπει να τίθεται στην αξιολόγηση των πολιτών ανά τακτά χρονικά διαστήματα (π.χ. εκλογές) για να διακρίνουν, να έχουν λόγο, να είναι ουσιαστική και όχι τυπική ή δημοκρατική νομιμοποίηση.

2. Η ποιότητα του νομοθετικού έργου με τη δημιουργία Γερουσίας, η μείωση των βουλευτών, το σπάσιμο των μεγάλων περιφερειών, κ.ά., καθώς και ο εκσυγχρονισμός όλων των θεσμών που προσδίδουν περιεχόμενο, δυναμική, αποδοτικότητα στη λειτουργία της δημοκρατίας (από τα συνδικάτα, επαγγελματικές, επιστημονικές ενώσεις έως την απονομή της δικαιοσύνης και τη συγκρότηση του κράτους, τις αρμοδιότητες του Προέδρου της Δημοκρατίας) είναι ζητήματα που πρέπει επιτέλους να αντιμετωπιστούν με σύγχρονο τρόπο για τη χώρα, την κοινωνία, τη δημοκρατία.

Εάν από τις «περιπέτειες» των τραγικών ανεπαρκειών ή επαρκών γελοιοτήτων δεν μεταβούμε με σοβαρές αλλαγές στους πολιτικούς θεσμούς, προς μια νέα δημιουργική κατάσταση και αυτονομία της πολιτικής από ποικιλώνυμα συμφέροντα, η παρακμή θα μας καθηλώνει στην κρίση. Είναι αφελές, επικίνδυνη αυταπάτη, το παραμύθι να πιστεύουμε ότι με το υφιστάμενο μοντέλο συγκρότησης των θεσμών, αν επικρατήσουν οι «καλοί», μπορούν να αλλάξουν πράγματα με τα ίδια παγιωμένα πλαίσια, πρότυπα, εργαλεία.

Αν λοιπόν, χαιρέκακα, περιορίσουμε το ατύχημα στη ΝΔ, δεν θα αντιληφθούμε το σήμα κινδύνου που εκπέμπεται και απαιτεί εδώ και τώρα νέα πολιτική, κοινωνική, δημοκρατική κουλτούρα, δηλαδή σοβαρές μεταβολές.

Αλλαγές που οι περισσότερες δεν προϋποθέτουν συνταγματική αναθεώρηση (και όσες τη χρειάζονται πρέπει να τεθούν σε ένα προετοιμασμένο, κανονικό και όχι express δημοψήφισμα) αλλά πολιτική βούληση και αποφασιστικότητα, ευρύτερη σύνθεση και αποδοχή.

Η ανταπόκριση στην πρόκληση ας τροφοδοτηθεί από τον Νίτσε: «…Οι Έλληνες είναι οι ηνίοχοι κάθε επερχόμενου πολιτισμού και σχεδόν πάντα τόσο τα άρματα όσο και τα άλογα των επερχόμενων πολιτισμών είναι πολύ χαμηλής ποιότητας σε σχέση με τους ηνίοχους, οι οποίοι τελικά αθλούνται οδηγώντας το άρμα στην άβυσσο».