Η άλλη άποψη…
Γαβράς: Τώρα φοβάμαι…
«Δεν είναι νούμερα ή αριθμοί αλλά ίχνη ανθρώπων που κάποτε πέρασαν από κοντά μας. Τώρα φοβάμαι τους αυτοματισμούς με τους οποίους λειτουργούν οι κοινωνίες. Φοβάμαι μήπως οι ακραίοι πίσω από το χτύπημα πάρουν στον λαιμό τους τούς μουσουλμάνους του Παρισιού. Μήπως δημιουργήσουν ακόμη μεγαλύτερο ρατσισμό στην πόλη μας. Αυτοί κάνουν μια δική τους ανάγνωση του ιερού τους βιβλίου, η οποία δεν αφορά το σύνολο. Τώρα ήταν το Bataclan και το στάδιο. Πριν ήταν οι γυναίκες που οδηγούν, που χαιρετούν κάποιον στον δρόμο, που ακούν μουσική ή ασχολούνται με την τέχνη. Γι’ αυτό δεν μπορώ παρά να νιώσω ανακούφιση από τη στιγμή που η αραβική κοινότητα καταδίκασε τις επιθέσεις.
Πιστεύω ότι η Γαλλία θα βρει τις αντοχές για να ξεπεράσει τα τραύματά της, αρκεί να αξιοποιήσει την κουλτούρα δημοκρατικότητας και αλληλεγγύης. Χωρίς αυτήν οι πληγές θα παραμείνουν μεγάλες, επειδή οι απώλειες είναι ήδη μεγάλες. Εγώ γράφω αυτό το κείμενο, αλλά την ίδια στιγμή δεκάδες οικογένειες θρηνούν τους νεκρούς τους».
Βασιλικός: Οι τζιχαντιστές είναι στρατός σκιάς, και τις σκιές δεν τις πιάνουν οι σφαίρες
«Και τώρα τι θ’ ακολουθήσει; Το τραύμα πώς θα επουλωθεί; Την επομένη στην τηλεόραση μιλάει ο Πρόεδρος της Γαλλικής Δημοκρατίας, ο αποκαλούμενος και ”μικρός Φρανσουά”. Ο ”μεγάλος” (Μιτεράν) είχε όραμα, όπως και ο ”μέγιστος” Κάρολος Ντε Γκολ που γράφει στα απομνημονεύματά του επισκεπτόμενος τη Συρία το 1942: ”Όλοι συμφωνούσαν με την άποψή μου ότι η Συρία και ο Λίβανος, προχωρώντας προς την ανεξαρτησία τους, είχαν πολλά να κερδίσουν και τίποτα να χάσουν απ’ την παρουσία της Γαλλίας”.
Όπως κι έγινε στα χρόνια που ακολουθήσαν. Η πιο μεγάλη σύμμαχος της Συρίας υπήρξε η Γαλλία. Μέχρι και τον Σιράκ. Με τον Σαρκοζί στράβωσε το πράμα. Αφού έκανε πρώτα λίμπα τη Λιβύη, αρπάχτηκε κι απ’ τη Συρία. ”Ό,τι συνέβη σε σας σε μια μέρα”, λέει ο Ασάντ, ”συμβαίνει στη χώρα μου καθημερινά τα πέντε τελευταία χρόνια”. Τώρα ο Πρόεδρος της Γαλλίας κηρύσσει πόλεμο. Ωσάν ώς τώρα να μην υπήρχε. Μα οι τζιχαντιστές είναι ”armee de l’ombre”, στρατός της σκιάς. Και τις σκιές δεν τις πιάνουν οι σφαίρες. Είναι άυλες σαν τα ηλεκτρόνια. Υλοποιούνται μόνον όταν δολοφονούν ”απίστους” και μαζί αυτοκτονούν χαρούμενοι που πάνε κατ’ ευθείαν στην αγκαλιά του Αλλάχ».
***
Διά χειρός…
…του ομότιμου καθηγητή Κοινωνιολογίας στο LSE Νίκου Μουζέλη, από το άρθρο του στο «Βήμα» με τίτλο «Τέσσερις προκλήσεις για την Ευρώπη»:
Οι ευθύνες της Δύσης για την τρομοκρατία
«Όσο υπάρχουν άτομα που όχι μόνο δεν φοβούνται τον θάνατο, αλλά και τον επιθυμούν σαν μέσο ”ηρωοποίησης” σε αυτόν τον κόσμο και περάσματος στον παράδεισο, η μακάβρια πορεία θα συνεχίζεται. Παρ’ όλα αυτά, η εξουδετέρωση της κρατικής βάσης των τρομοκρατών θα κάνει πιο αποτελεσματική την καταπολέμηση του τρομοκρατικού φαινομένου.
Βέβαια, δεν πρέπει να ξεχνάμε και την ευθύνη της Δύσης για τη δημιουργία συνθηκών που ευνοούν την τρομοκρατία. Από την αποικιοκρατία και τις μυωπικές επεμβάσεις των δυτικών με σκοπό τον “εκδημοκρατισμό” του Ιράκ, της Λιβύης και άλλων χωρών, ως την οικονομική και κοινωνική περιθωριοποίηση των μουσουλμάνων (κυρίως δεύτερης γενιάς) στη Γαλλία και αλλού, οι ευρωπαϊκές ελίτ φέρουν ευθύνες για την ακραία ριζοσπαστικοποίηση ενός κομματιού του μουσουλμανικού κόσμου. Αυτό που απαιτείται δεν είναι μόνο ο σαφής διαχωρισμός μεταξύ του ακραία φανατικού/τρομοκρατικού και του ειρηνόφιλου Ισλάμ, αλλά και η μη ταύτιση της τρομοκρατίας με τη μωαμεθανική θρησκεία».
***
Διά χειρός…
… του Τζόζεφ Γουάιλερ, προέδρου του European University Institute, από τη συνέντευξή του στην «Καθημερινή», στον Γιάννη Παλαιολόγο:
Θέμα ζωής ή θανάτου για την Ευρώπη η μετανάστευση
«Το βαθύ πρόβλημα της Ευρώπης δεν είναι το προσφυγικό – είναι το δημογραφικό. Με την εξαίρεση δύο κρατών-μελών της ΕΕ, η Ευρώπη διαπράττει δημογραφική αυτοκτονία. Δεν είναι μόνο η θεαματική μείωση του πληθυσμού σε απόλυτους αριθμούς. Το πραγματικό ζήτημα είναι ότι αλλάζει η ισορροπία μεταξύ των νέων και των ηλικιωμένων. Άρα, η ικανότητα των κοινωνιών μας, να χρηματοδοτούν τους ηλικιωμένους μέσω φόρων και ασφαλιστικών εισφορών που καταβάλλουν οι νέοι, θα αποδεκατιστεί. Θα έπρεπε, συνεπώς, να είναι ένας μείζων στρατηγικός στόχος των κρατών-μελών, αλλά και της Ένωσης συνολικά, να γίνει κατανοητό ότι η μετανάστευση είναι θέμα ζωής ή θανάτου για την Ευρώπη. Ο λόγος που δεν έχει αντιμετωπιστεί το ζήτημα είναι ότι ξεφεύγει κατά πολύ του εκλογικού κύκλου».
Καταστροφή για την Ευρωζώνη το Grexit
«Για την Ευρωζώνη το Grexit θα ήταν μία απόλυτη καταστροφή. Θα υπονόμευε αποφασιστικά την εικόνα της Ευρωζώνης ως μιας μη αναστρέψιμης νομισματικής ένωσης. Παράλληλα, αν η Ελλάδα έφευγε και πετύχαινε, ο πειρασμός για την Ιταλία να κάνει το ίδιο θα ήταν ακαταμάχητος».