Ένας «νουνεχής» Αρχιεπίσκοπος…
Μεταδόθηκε, λοιπόν, ότι ο «διαπεφωτισμένος» βρετανός Αρχιεπίσκοπος του Καντέρμπουρι, ερίτιμος κύριος Τζάστιν Ουέλμπι, συνεντευξιαζόμενος στο «Μπι-Μπι-Σι» και απευθυνόμενος, βεβαίως, όχι μόνο στους αγγλικανούς χριστιανούς της Βρετανίας αλλά και σε όλους τους πολίτες της Γης, ανεξαρτήτως θρησκείας, είπε τα εξής φαεινά: «Οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο Παρίσι με έκαναν να αμφιβάλλω για την παρουσία και την προστασία του Θεού… Μέσα στη βαθιά λύπη μου το πρωί του Σαββάτου (σ.σ.: Ουαί τοις υποκριταίς της οικουμένης που… «λυπούνται» κι από πάνω για όσα βυσσοδομούν οι ίδιοι επί της Γης!) αναρωτήθηκα πού ήταν ο Θεός όταν τον χρειάζονταν τα θύματα. Πού είσαι, Θεέ μου; Γιατί επιτρέπεις να γίνονται όλα αυτά; Ναι, αμφέβαλλα!».
Θα προσπαθήσω να αρθρώσω τώρα, εγώ ο αδαής και ουτιδανός, μιαν απάντηση στο ανωτέρω ερώτημα τέτοιων «διαπεφωτισμένων» κανιβάλων της θεολογικής αγραμματοσύνης, που -επιπλέον- αξιούν να είναι και… «Αρχιεπίσκοποι» στη Μεγάλη (ω, μεγάλε!) Βρετανία…
Πρώτον: Θα θυμάται, μάλλον, ο κύριος αυτός τι σχόλιο ακριβώς είχε διατυπώσει ο διευθυντής σύνταξης του γαλλικού περιοδικού «Charlie Hebdo» όταν προ καιρού οι τζιχαντιστές σκότωσαν δώδεκα (!) άτομα από το προσωπικό του, με αφορμή κάποια σκίτσα του Μωάμεθ που είχαν δημοσιευθεί στο περιοδικό. «Δεν μπορώ να καταλάβω…», είχε πει, «εμείς προ ετών είχαμε δημοσιεύσει σχόλια για τον Μυστικό Δείπνο του χριστιανισμού, αποκαλώντας τον ως ”Δείπνο των… ηλιθίων”, αλλά κανένας Αρχιεπίσκοπος ή Καρδινάλιος, ή παπάς, ή και απλός χριστιανός της Δυτικής Ευρώπης δεν διαμαρτυρήθηκε». (Σ.σ.: Τουλάχιστον το τελευταίο μόνο αν θέλω το πιστεύω, για τους Καρδιναλίους, όμως, ή για τους άλλους «διαπεφωτισμένους» Αρχιεπισκόπους της Δύσης δεν είμαι και τόσο βέβαιος!)
Ερωτώ, λοιπόν: Όταν οι Βορειοδυτικοί κατακρεουργούν και κατεσθίουν ευχαρίστως και πανηγυρικώς την ίδια τη δική τους θρησκεία με τόσο φρικιαστική κανιβαλο-φροσύνη, πώς έχουν την αξίωση να θεωρούνται και… έντιμοι και ειλικρινείς όταν ζητάνε την «παρουσία και προστασία του Θεού» (!) σε ό,τι άλλο κανιβαλικό και καταστροφικό κυοφορείται επί της Γης από έτερους σφαγείς των κεφαλών των πιστών τους; Υπάρχει, άραγε, άλλη εποχή της ανθρώπινης Ιστορίας, και άλλη ήπειρος της Γης, πλην της εδώ και δύο αιώνες Βορειοδυτικής Ευρώπης, όπου να επεχείρησε η ίδια η πολιτική και πνευματική ηγεσία των Ευρωπαίων να ξεθεμελιώσει από τις ψυχές τους τα θρησκευτικά σεβάσματα και τα όσιά τους, όπως συμβαίνει κατά κόρον στη Γηραιά Ήπειρο;
Δεύτερον: Δεν είδα ούτε άκουσα να σχολιάζεται (όσο, τουλάχιστον, εγώ περίμενα…) μια αποτρόπαια σύμπτωση: Οι, κατά τη γνώμη μου, αυθεντικοί δαιμονόπληκτοι, που φέρουν την εμπορική επωνυμία «χεβιμεταλάδες» της ροκ μουσικής, οι οποίοι σαγήνεψαν το δυστυχισμένο (και τελικά τόσο θλιβερά -έως μαρτυρικά- άτυχο) νεανικό κοινό του Παρισιού στο θέατρο «Μπατακλάν», έφεραν το φρικιαστικό ομαδικό όνομα «Eagles of Death» («Αετοί του Θανάτου»!). Με άλλα λόγια -ας πούμε με «λογοτεχνική άδεια»!- θα μπορούσαμε να μεταφράσουμε «ταχυδρόμοι» ή «αγγελιοφόροι» του Θανάτου! Έχει, λοιπόν, ο νουνεχής «Αρχιεπίσκοπος» σώας τας φρένας όταν αιτιάται τον… Θεό, την ώρα που τον βηματισμό του θανάτου δεν τον πρακτορεύουν, κατά τα φαινόμενα, στη Δύση μόνο οι παράφρονες του τζιχαντισμού… Ίσως ακόμη περισσότερο και από εκείνους τον λανσάρουν στις ψυχές των δυστυχών νέων μας πρακτοράκια του αργού πνευματικού θανάτου από σκηνές συναυλιών «χέβι μέταλ», από μπαράκια ελεεινών κοκτέιλ θανάτου, από γήπεδα ψυχωσικών συγκρούσεων, από ταινίες τρόμου και πανικού, από «γουόρ γκέιμς» του διαδικτύου, χωρίς να ακούγεται η παραμικρή φωνή διαμαρτυρίας για αυτό το ανελέητο χάλι, ούτε από δυτικούς «Πάπες», ούτε από «Καρδιναλίους», ούτε από «Αρχιεπισκόπους» της συμφοράς του Καντέρμπουρι…