Φρίκη από το μακελειό στο Παρίσι
Η Γαλλία –προσθέτω την Ολλανδία, τη μικρή Πορτογαλία και παλαιότερα την Ισπανία– υπήρξε αποικιοκρατική χώρα. Και όχι μόνο αυτό. Ασχολείται και σήμερα, ενεργά και δυναμικά, όπως άλλωστε και οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής σε συμφωνία με τη Ρωσία, με τον αδυσώπητο πόλεμο στη Συρία. Και είναι φυσικό, όπου υπάρχει δράση να υπάρχει και αντίδραση.
Προνομιακός χώρος αντίδρασης για τους τζιχαντιστές είναι τα γήπεδα ποδοσφαίρου. Και δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι ματαιώθηκαν την Τρίτη οι αγώνες Βελγίου – Ισπανίας στις Βρυξέλλες και Γερμανίας – Ολλανδίας στο Αννόβερο. (Αξιοσημείωτο είναι ότι το Βερολίνο δεν σχολιάζει ότι βρέθηκε ασθενοφόρο, προφανώς γερμανικό, γεμάτο με εκρηκτικά κοντά στο γήπεδο!)
Είναι αυτονόητο ότι κυριαρχεί ο τρόμος και ο πανικός σε όλες τις χώρες της γερμανοκρατούμενης, εδώ και αρκετά χρόνια, Ευρώπης. Τρόμο και πανικό που εκπέμπει η ηγεσία του ισλαμικού κράτους (ISIS). Στον κόσμο του ζόφου που έχει οδηγηθεί σχεδόν ολόκληρος ο πλανήτης, όλα είναι πιθανά.
Ο Μπέντζαμιν Φράνκλιν είχε πει πριν από δυόμισι περίπου αιώνες, αναμηρυκαζόμενος έκτοτε από άλλους: «Όσοι είναι διατεθειμένοι να εγκαταλείψουν τις θεμελιώδεις ελευθερίες τους με αντάλλαγμα λίγη προσωρινή ασφάλεια, δεν δικαιούνται ούτε ελευθερία ούτε ασφάλεια».
Επειδή η Γαλλία κλείνει τα σύνορά της και ενδέχεται να το πράξουν και άλλες ευρωπαϊκές χώρες, δύο είναι οι δρόμοι που ανοίγονται μπροστά μας: Ή να προκρίνουμε πάση θυσία την ασφάλεια, μετατρέποντας τις πατρίδες μας σε άτρωτους αστακούς στρατικοποίησης της κοινωνικής μας ζωής, ή, αντιστρόφως, να δώσουμε άπλετο χώρο στην ελευθερία, περιορίζοντας στο ελάχιστο τις υπαρκτές φοβίες μας. Ειδικά εμείς οι Έλληνες δεν κινδυνεύουμε ιδιαίτερα. Και αυτό, θυμίζω, επειδή έχει προηγηθεί η εποικοδομητική και φιλικότατη πολιτική του Ανδρέα Παπανδρέου απέναντι στους αλλόθρησκους Άραβες. Και ας μην ξεχνάμε ότι εδώ και αιώνες αντιπαρατίθεται η Δύση με τη ΘΕΟΚΡΑΤΙΚΗ Ανατολή, αναβιώνοντας μορφές θρησκευτικών πολέμων του παρελθόντος.
Για ό,τι συνέβη στο Παρίσι επιχειρούν κάποιοι να βγάλουν άμωμους και ανεύθυνους τους Ευρωπαίους. Επικαλούνται τον ευρωπαϊκό πολιτισμό, τον διαφωτισμό και τον ουμανισμό. Υποκρίνονται ασύστολα και το γνωρίζουν. Είναι αναμφισβήτητο ότι οι ίδιοι απαρνήθηκαν, πρόδωσαν και εξευτέλισαν τις αρχές που επικαλούνται. Αξιοποιούν την πλήρη ασυδοσία της αγοράς προς όφελός τους, καταρρακώνοντας οικονομικά τα αδύναμα (και ανίκανα να αντισταθούν) λαϊκά στρώματα. Είναι, επίσης, και «ο νεότευκτος αμερικανισμός, ο οποίος πρεσβεύει ότι οι φτωχοί, και όχι το σύστημα της εξουσίας, είναι υπεύθυνοι για τη φτώχεια τους»! Πρόκειται για… παραγραφέν ΕΓΚΛΗΜΑ που οφείλεται στην εδραίωση του άκρατου καπιταλισμού και μιας παγκοσμιοποίησης που αλέθει στους μύλους της κορμιά και ψυχές.
Κυκλοφορεί, ωστόσο, και η εκ διαμέτρου αντίθετη εκδοχή. Η εκδοχή ότι οι επί αμέτρητους αιώνες εξαθλιωνόμενοι, απάνθρωπα βασανιζόμενοι και τελικά εκτελούμενοι παρίες του κοινωνικού περιθωρίου, υπήρξαν η αιτία της μεταλαμπάδευσης στους σημερινούς απογόνους τους του συσσωρευμένου μίσους καθώς και πράξεων ακραίου σαδισμού.
Απόρροια αυτού του σκεπτικού είναι –συμφωνεί, δεν συμφωνεί κανείς μαζί της– και η ακόλουθη άποψη: «Οι θηριωδίες που έχουν υποστεί τόσοι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο δεν μπορούν να αποτελούν τη δικαιολογία για να αναλαμβάνουν τα χθεσινά θύματα τον ρόλο των σημερινών δημίων». Άποψη που μας συμφέρει όλους και φυσικά την επικροτούμε. Προσθέτω, όμως, ότι οι απόψεις, ακόμα και οι πιο εύστοχες, δεν προστατεύουν. Ο αόρατος εχθρός υφίσταται και ενδέχεται να απειλεί ακόμα.
Θα κλείσω αισιόδοξα για τον φιλοτομαρισμό μας, παραθέτοντας τμήματα άρθρου του Γιώργου Καπόπουλου που δημοσιεύτηκε την Τρίτη στο «Έθνος» με τίτλο «Το κύκνειο άσμα του ISIS;», με το ερωτηματικό, κατά τη γνώμη μου, να παίζει διακοσμητικό μόνο ρόλο: «Η ηγεσία του ισλαμικού κράτους έχει εμπλακεί σε μια αυτοκαταστροφική δυναμική, καθώς η ανάληψη ευθύνης για τη σφαγή στο Παρίσι οδηγεί στο αντίθετο του προσδοκώμενου αποτελέσματος» […] «Το αίμα των αθώων που έβαψε τη γαλλική πρωτεύουσα διευκολύνει μια μεγαλύτερη επιχειρησιακή εμπλοκή της Γαλλίας στη Συρία» και «πιέζει τον Ολάντ να προσεγγίσει τον κοινό παρονομαστή πολιτικής λύσης, που φαίνεται βρήκαν στη Βιέννη ΗΠΑ, Ρωσία, Σαουδική Αραβία και Ιράν. Αν στον κοινό αυτόν παρανομαστή ρεάλ πολιτίκ, στον οποίο προσαρμόζεται ήδη και η Τουρκία του Ερντογάν, προστεθεί και η Γαλλία, τότε το μέτωπο κατά των τζιχαντιστών είναι πολιτικά αρραγές». […] Και το άρθρο καταλήγει ως εξής: «Με την ανάληψη ευθύνης για φρικαλεότητες, όπως η αιματηρή επίθεση στο Παρίσι, οι τζιχαντιστές ολοκληρώνουν τη διεθνή πολιτική τους απομόνωση, με την πλήρη συντριβή τους στο πεδίο της μάχης να ακολουθεί».
Περιττεύουν τα εκ μέρους μου σχόλια, υποθέτοντας ότι αυτό φρονούν και οι αναγνώστες.