Κρίσιμο σταυροδρόμι για τον 21ο αιώνα!

Η Ιστορία είναι γεμάτη από ταξικούς διαχωρισμούς, κοινωνικούς αγώνες, οικονομικούς, θρησκευτικούς, εμπορικούς, εθνικούς, απελευθερωτικούς πολέμους και αναμετρήσεις.

Τα στοιχεία δείχνουν ότι πορευόμαστε, πιθανώς, σε μια τέτοια κατάσταση με σύγχρονη μορφή (από την 11η Σεπτεμβρίου και την παράλληλη κυοφορία μιας μεγάλης παγκόσμιας οικονομικής κρίσης ) και το ερώτημα που τίθεται πλέον είναι αμείλικτο: Νέος «εκατονταετής» πόλεμος;

Η Ευρώπη αντιμετώπισε κοινωνίες, τις αραβικές με την ιδέα της «Αραβικής Άνοιξης», λες και ήταν υπόθεση ΕΣΠΑ η γεφύρωση απόστασης αιώνων – και όχι κάποιων δεκαετιών.

Τώρα προσγειωνόμαστε σε μια πραγματικότητα που αν επιχειρηθεί να αντιμετωπιστεί με νέες μυθολογίες, το «εκατονταετής» θα είναι μάλλον άνευ εισαγωγικών.

Η συσσώρευση ανέχειας, ανισοτήτων, αθλιότητας και φρίκης σχεδόν σε όλα τα σημεία του πλανήτη, από την Ασία, την Αφρική, την Ανατολή έως και τη Δύση, αναδεικνύει και για την ιστορία της πολιτισμένης Δύσης φρικαλεότητες τόσο εναντίον της όσο και εκ μέρους της ίδιας και τελικά και σε βάρος του εαυτού της.

Αλλάζει; Παλεύεται το αδιέξοδο;

Πώς; Με πόλεμο ή ειρήνη;

Η δεύτερη εκδοχή (ειρήνη) προϋποθέτει:

1. Νέους θεσμούς, συμφωνίες για ικανότητα παγκόσμιας και περιφερειακής συνεννόησης, διακυβέρνησης.

2. Προγράμματα από το παγκόσμιο έως το εθνικό επίπεδο για την αντιμετώπιση της φτώχειας.

3. Μεταρρυθμίσεις με συνδυασμό επιχειρηματικότητας, καινοτομίας, δημιουργίας, τεχνολογικής προόδου, που να μετατρέπουν ένα μέρος των κερδών και πάλι σε θέσεις εργασίας με ποιότητα, καλούς μισθούς και συνθήκες.

4. Νέα κουλτούρα συνεργασιών από τη μετανάστευση (που πρέπει να υποστηριχθεί από στοχευμένη πολιτική) έως τη διαχείριση των προσφυγικών ροών, από την παιδική εργασία και το εμπόριο έως τους φορολογικούς παραδείσους, την αισχροκέρδεια, την ανελέητη εκμετάλλευση πηγών και ανθρώπων και το δημογραφικό.

Η κόπωση, η απογοήτευση, το τσάκισμα των κοινωνιών, εάν μεταφραστεί σε λύση του τύπου να κοπεί ο γόρδιος δεσμός, δηλαδή αν επιλεγεί η γενικευμένη πολεμική εκδοχή (την οποία ήδη καλλιεργούν πολεμοχαρείς δηλώσεις και αντιλογισμοί), με τα υφιστάμενα δεδομένα απαιτούν χρόνο και αποτελεί ερώτημα αν μπορούν να αντέξουν οι ευρωπαϊκές, οι δυτικές, οι προηγμένες κοινωνίες.

Αναμφίβολα, η τρομοκρατική επίθεση στο Παρίσι δοκιμάζει δύσκολες και οριακές διαστάσεις ελευθεριών-δικαιωμάτων στο ζήτημα οχύρωσης και ασφάλειας, ανάμεσα στη δημοκρατική, ειρηνική, δικαιοκρατική αντιμετώπιση και την επείγουσα, έκτακτη κατάσταση – απειλή.

Σε κάθε περίπτωση:

1. Να μη μας διαφεύγει ότι το μείζον ζήτημα, πέρα από τις τρομοκρατικές ομάδες – θύλακες, είναι το δίκτυο υποστήριξης και χρηματοδότησής τους.

2. Η εξουδετέρωση του κινδύνου πρέπει να γίνει εντός των θεμελιακών αρχών της Ευρώπης, που, εκτός των άλλων -όπως ορθά έχει επισημανθεί-, παραπέμπει στην αποσυσχέτιση του θέματος των προσφύγων!

Ένας κόσμος με τα σημερινά προβλήματα πρέπει να αποφασίσει τον δρόμο του πολιτισμού και των ανθρωπίνων, οικουμενικών αξιών, των αλλαγών για έξοδο από την πολύπλευρη κρίση, πριν ανάψουν, ασύμμετρες ή όχι, πιο διευρυμένες συρράξεις!