Απούσα η Αριστερά…

Οι άνθρωποι εκείνοι που βλέπουν την εφιαλτική ευρωπαϊκή πραγματικότητα κουράστηκαν να προσπαθούν να αφυπνίσουν τους ευρωλάγνους. Κουράστηκαν να φωνάζουν. Έρχεται στον νου μου εκείνος ο στίχος του Ράινερ Μαρία Ρίλκε: «Ποιος, αν φώναζα, ποιος θα μ’ άκουγε από τις στρατιές των αγγέλων;». Αυτή η απόγνωση του γερμανού ποιητή αντικατοπτρίζει την ψυχοσύνθεση των προδομένων και απελπισμένων Ελλήνων. Εκφράζει την αγωνία των πολιτών, που δεν βρίσκεται κανένας να τους ακούσει, ούτε από τις στρατιές των αγγέλων ούτε από τις φάλαγγες των ανθρώπων. Αυτές οι κραυγές των αγρίως φορολογουμένων και εξαθλιωμένων πολιτών σκίζουν τη μνημονιακή καταχνιά και χάνονται χωρίς αντίλαλο μέσα στην ερημιά της σιωπής.

Το 1963 εκυκλοφόρησε το περιοδικό «Ελληνική Αριστερά», που ήταν μηνιαία πολιτική επιθεώρηση της ΕΔΑ. Τον Ιούλη του 1976 εκυκλοφόρησε ένα άλλο περιοδικό με την ίδια ονομασία. Και στις δύο περιπτώσεις ο Ηλίας Ηλιού έγραψε άρθρα που είχαν τον αυτό τίτλο: «Πού βρισκόμαστε, πού βαδίζουμε, τι προτείνουμε…». Ο σοφός ηγέτης, ανέλυε στα δύο άρθρα του και ανέτεμνε τις τότε καταστάσεις. Κάτι ανάλογο πρέπει να κάνουμε και τώρα. Διότι το πρόβλημα της νέας Κατοχής που βιώνουμε είναι κατ’ αρχήν πρόβλημα Αριστεράς. Εάν με την ορολογία αυτή εννοούμε την παράταξη που ιστορικά (και διεθνώς) αγωνίζεται στην πρωτοπορία εναντίον της κεφαλαιοκρατίας, προασπίζει τα δίκαια των εργαζομένων και πρωτοστατεί στην εθνική αντίσταση των λαών κατά του ολοκληρωτισμού οποιασδήποτε μορφής (και η σημερινή Ευρωπαϊκή Ένωση εκφράζει τον ολοκληρωτισμό του άκρατου καπιταλισμού), τότε τέτοια Αριστερά, δυστυχώς, δεν υφίσταται. Μα, το ΚΚΕ; Θα αναφερθούμε στη συνέχεια στην περίπτωση των κομμουνιστών.

Ο Μίκης Θεοδωράκης κάποτε σ’ ένα άρθρο του είχε πει κάτι πολύ σωστό: «Η πραγματική εθνική μας τραγωδία έγκειται στο γεγονός ότι τίποτε και ποτέ δεν ολοκληρώθηκε στη χώρα μας…». Πραγματικά. Δεν ολοκληρώθηκε η Επανάσταση του 1821 ούτε το όραμα του Μακρυγιάννη για Δημοκρατία. Δεν ολοκληρώθηκε η Επανάσταση στο Γουδί ούτε η εκκαθάριση των στοιχείων που έφεραν ευθύνες για τη Μικρασιατική Καταστροφή. Δεν ολοκληρώθηκαν οι μεταρρυθμίσεις του Ελευθερίου Βενιζέλου. Δεν ολοκληρώθηκε η Εθνική μας Αντίσταση, που κατασυκοφαντήθηκε και κυνηγήθηκε. Δεν ολοκληρώθηκε ο πρώτος Ανένδοτος Αγώνας, ο γνήσιος, και τα οράματα του Κέντρου όχι μόνον απέτυχαν, αλλά διαλύθηκε τελείως αυτός ο ιδεολογικός χώρος. Προδόθηκαν οικτρά τα οράματα του αντιδικτατορικού αγώνα. Και τώρα, όχι μόνο δεν ολοκληρώθηκε η αντιμνημονιακή πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά αυτό το κόμμα έκανε μια ιδεολογική «κωλοτούμπα» που δεν έχει προηγούμενο στα πολιτικά χρονικά. Από αντικαπιταλιστική έπαλξη έγινε μέρος του ανάλγητου ευρωπαϊκού συστήματος και κινείται με τους κανόνες των αισχρών «εταίρων». Οι αγύρτες των Βρυξελλών δεν έχουν ανάγκη από τη Νέα Δημοκρατία και το ΠΑΣΟΚ. Κάνουν θαυμάσια τη δουλειά τους με τον ΣΥΡΙΖΑ και μ’ αυτόν τον τρόπο εξασθενίζουν τις λαϊκές αντιδράσεις. Και συνεβούλευσαν εγκαίρως οι ξένοι πάτρωνες τον Τσίπρα να ξεφορτωθεί με έξυπνο ελιγμό όλους εκείνους που αντιδρούσαν στη μεταλλαγή του ΣΥΡΙΖΑ (Ζωή Κωνσταντοπούλου, Λαφαζάνη κ.λπ.).

Η Δεξιά (όποια ονομασία κι αν έφερε μέσα στο πέρασμα του χρόνου) δεν έμαθε ποτέ να ζει χωρίς κηδεμόνες. Να, όμως, που και ο ΣΥΡΙΖΑ αποδέχεται τους κηδεμόνες, αφού κινήθηκε τόσο ερασιτεχνικά μέσα στο θηριοτροφείο των Βρυξελλών, χωρίς εναλλακτική λύση. Εάν πιστέψουμε ότι κάποτε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν Αριστερά, τώρα πλέον δεν πείθει, αφού απώλεσε την ιδεολογική του ταυτότητα και «συνεμορφώθη προς τας υποδείξεις» χάριν της εξουσίας. Διότι ρόλος της Αριστεράς δεν είναι η προσαρμογή αλλά η Αντίσταση. Τέτοιες μεταμορφώσεις, όμως, καταλήγουν σε πτώση με πάταγο. Ο Αλέξης Τσίπρας αστόχαστα εδήλωσε ότι ενδιαφέρεται για τη «συνοχή της Ευρώπης», τη στιγμή που διαλύθηκε η συνοχή της Αριστεράς. Κάτι χειρότερο συμβαίνει. Στόχος, για να ελευθερωθούμε, πρέπει να είναι η διάλυση της Ευρωζώνης και η επιστροφή των χωρών στα εθνικά τους νομίσματα. Μόνο τότε οι δράκουλες τραπεζίτες δεν θα μπορούν να πίνουν το αίμα των λαών.

Γεννάται το ερώτημα: Και το ΚΚΕ τι ρόλο παίζει; Αλλά οι κομμουνιστές εμμένουν σε μια ακατανόητη αντίληψη, που έρχεται σε αντίφαση με την ίδια την Ιστορία του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος. Αποκρούει, δηλαδή, το ΚΚΕ την πολιτική των Λαϊκών Μετώπων, που εφήρμοσαν προπολεμικά και μεταπολεμικά κορυφαίοι γάλλοι, ιταλοί, ισπανοί κομμουνιστές ηγέτες αλλά και οι παλιές ηγεσίες του ίδιου του ΚΚΕ. Η ύπαρξη Λαϊκών Μετώπων, δηλαδή η συσπείρωση δημοκρατικών δυνάμεων, κρίνεται απαραίτητη ως στρατηγικός στόχος όταν τεράστιοι κίνδυνοι απειλούν την πατρίδα και τη Δημοκρατία, και ακόμη περισσότερο όταν ο λαός απειλείται με αφανισμό. Η ηγεσία Κουτσούμπα, όμως, έχει την αντίληψη ότι συνεργασία γίνεται δεκτή μόνο με καπέλωμα από το ΚΚΕ και από το ΠΑΜΕ. Διαφορετικά, αποκρούεται ως… «μίασμα»! Ξέχασαν στον Περισσό ακόμα και τη συμβουλή του Χαρίλαου Φλωράκη, που το 2001 είχε πει: «Να συζητήσουν όλες οι δυνάμεις που αγαπούν αυτόν τον τόπο…».

Στο φύλλο της 1ης Νοεμβρίου ο «Ριζοσπάστης» έγραφε στην πρώτη σελίδα: «Θέτουμε στόχο την ανασύνταξη του Κινήματος και τη διεύρυνση των δυνάμεων του ΚΚΕ…». Και σ’ ένα εφτασέλιδο ένθετο δημοσίευε την απόφαση της Κεντρικής Επιτροπής για τον «προγραμματισμό δράσης». Μέσα στο φλύαρο αυτό κείμενο μάταια αναζήτησα σχέδιο για Λαϊκό Μέτωπο. Αντίθετα, εξαπολύονταν μύδροι κατά των «διαγραμμένων από το κόμμα», δηλαδή της ομάδας Λαφαζάνη και άλλων αριστερών ομάδων. Δεν ενδιαφέρει την ηγεσία Κουτσούμπα αν Λαφαζάνης και λοιποί διεχώρισαν τη θέση τους σθεναρά από τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν τους συγχωρεί ότι κάποτε διεφώνησαν με το ΚΚΕ και αποσχίστηκαν. Και η εμπάθεια της ηγεσίας του Περισσού έφτασε στο σημείο προεκλογικά να αρνηθεί μέτωπο με Λαφαζάνη – Κωνσταντοπούλου, που θα μπορούσε έτσι το ΚΚΕ να κερδίσει την τέταρτη θέση, την οποία εχάρισε με την τύφλωσή του στο ΠΑΣΟΚ. Το πόσο «στραβά αρμενίζει» η ηγεσία Κουτσούμπα το διαπιστώνουν και παλιά στελέχη του κόμματος. Οι Βασίλης Καλαματιανός και Γεράσιμος Αραβανής, σε κοινό άρθρο τους στην «Εφημερίδα των Συντακτών», κρούουν τον κώδωνα κινδύνου για τις «σοβαρές ανεπάρκειες της Αριστεράς». Και, μεταξύ άλλων, τονίζουν: «Η επιμονή σε επιχειρήματα του τύπου: ”Παρά τις ήττες, έχουμε σωστή πολιτική και ευθύνονται οι δύσκολες συνθήκες”, ή ακόμα χειρότερα: ”Ο λαός δεν αντιλαμβάνεται τις θέσεις μας”, ή ότι ”κυριαρχεί ο μικροαστισμός και αυτό αποτελεί ανυπέρβλητο εμπόδιο”, είναι απαράδεκτη. Πολιτική που εφαρμόζεται χρόνια και αποδεδειγμένα δεν αποδίδει εγκαταλείπεται. Η επιμονή σε αυτήν είναι τουλάχιστον ακατανόητη και καταστροφική για το κίνημα. Θα οδηγήσει στην απώλεια της πίστης των κομμουνιστών στην εργατική τάξη και στη στρατηγική προοπτική της…». Και προσθέτουν: «Είναι η ώρα να ανοίξει η συζήτηση για το επαναστατικό κόμμα στην εποχή μας…».

Και ακριβώς, επαναστατικό κόμμα στην εποχή μας θα είναι εκείνο που θα μπορέσει να αντισταθεί στους ευρωπαίους οικονομικούς «τζιχαντιστές» και στα προαπαιτούμενά τους. Σε τόσο κρίσιμες εποχές, η Αριστερά όχι μόνο απουσιάζει ουσιαστικά, αλλά είναι ανίκανη να συλλάβει τα γενικότερα προβλήματα των καιρών. Αποδεικνύεται ανώριμη. Επέστρεψε στους «διεθνισμούς» της παιδικής της ηλικίας. Δεν βλέπει ότι οι νέοι μας, απελπισμένοι, φεύγουν στο εξωτερικό κι έρχονται «κάθε καρυδιάς» αλλοδαποί και ισλαμιστές στη χώρα μας με άνεση, που μας καταλαμβάνουν. Στην πραγματικότητα έχουμε μετακινήσεις πληθυσμών. Το μόνο που φοβάται η Αριστερά είναι μην τυχόν και μας πιάσει… «ξενοφοβία»! Μεταλλαγμένος ο ΣΥΡΙΖΑ και στενόμυαλο το ΚΚΕ, πώς μπορούν να αντιμετωπίσουν το «ακόρεστο κτήνος του καπιταλισμού», όπως έλεγε η Ρόζα Λούξεμπουργκ; «Ποιος, αν φωνάζαμε, ποιος θα μας άκουγε;», λένε οι πολίτες. Και η έλλειψη ανταπόκρισης τους πληγώνει. Τον ηγέτη των προδομένων ονείρων αναζητούμε. Αν και τώρα το ΚΚΕ σταθεί ανίκανο να υλοποιήσει Λαϊκό Μέτωπο για γενικό ξεσήκωμα κατά των Βρυξελλών, τότε δεν του μένει παρά να πάρει τη θέση του στο Μουσείο Ιστορίας.