«Donʼt worry, be happy…»!
Ψαλιδίζονται ευρωπαϊστί οι δυνατότητες διατήρησης της πρώτης κατοικίας των οφειλετών, οι επικουρικές συντάξεις βαίνουν προς κατάργηση και οι κύριες προς χαρτζιλικοποίηση, οι νέοι συρρέουν κατά χιλιάδες στις υπηρεσίες έκδοσης διαβατηρίων για μετανάστευση στη… Γερμανία, τα capital controls έχουν οδηγήσει σε μαρασμό την επιχειρηματική ιδίως δραστηριότητα, κάθε μέρα αποβιβάζονται στον Πειραιά και δι’ αυτού στην ενδοξότατη πλατεία της εγγλέζας Βικτωρίας χιλιάδες ασιάτες, αφρικανοί και και μεσανατολίτες πρόσφυγες, τα νησιά του Αιγαίου στενάζουν από την «ομαλή» κοινωνική κατάσταση των δρόμων, των πλατειών, των γηπέδων, των νοσοκομείων, μέχρι και των… νεκροταφείων τους. Τι «ομαλότερο» περιβάλλον θα θέλατε, για να δεχθείτε και την αναγνώριση της νομιμότητας συμφώνων συμβίωσης ομόφυλων ζευγαριών; Φαίνεται ότι κάποιοι μεταφράζουν ως «ομαλότερες συνθήκες» τη διεθνή φήμη ότι πλέον πη…μαστε -ευχαρίστως και ασυστόλως!- και πλακώσανε πανευτυχείς πατείς με πατώ σε!
Το ρίχνω άραγε στην «παλαβή», αναγνώστες μου; Και όμως, μιλάω σοβαρά! Απανταχού της Γης υπάρχουν ισχυρότατες νομοθετικές διατάξεις που επιτρέπουν την τήρηση κοινών λογαριασμών μεταξύ συναινούντων ενηλίκων, την εικονική μεταβίβαση ακινήτων (στην πραγματικότητα δωρεών) μεταξύ αυτών, τον ορισμό συμπαραστάτη ή κηδεμόνα όποιου προσώπου καθένας θέλει, όμαιμου ή εξ αγχιστείας συγγενούς ή απλά και μόνο φίλου ή φίλης, εραστού ή ερωμένης. Τι έτερο θέλει, διερωτώμαι, ένας ερωτευμένος για να καταστήσει κοινωνό της ζωής του και τον εραστή ή την ερωμένη του; Ας πούμε, βέβαια, ότι απομένει να τον καλύψει και ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά: Εάν, υπό το κράτος ακριβώς των σημερινών εξελίξεων, οδηγούνται ολόκληρες οικογένειες στην αποκοτιά να συνάπτουν ιδιωτικά ασφαλιστικά και συνταξιοδοτικά συμβόλαια με τράπεζες και ασφαλιστικές εταιρείες (ομιλώ εξ επαγγελματικής γνώσεως, άλλωστε το Δημόσιο σήμερα είτε έχει βαρέσει πτώχευση είτε με βάση τις ευρωλιγούρικες ιδεοληψίες θέλει να πάψει να εγγυάται τις δημόσιες ασφαλιστικές παροχές), γιατί, άραγε, δύο συναινούντα ομοφυλόφιλα άτομα θέλουν, ντε και καλά, να τους αναγνωρίσει δικαιώματα συνταξιοδοτικά και άλλων ασφαλιστικών παροχών το… δημόσιο σύστημα; Γιατί δεν αναθέτουν τη συγκρότηση ενός κοινού ασφαλιστικού προγράμματος σε έναν ιδιωτικό φορέα; Ποιός τους το απαγορεύει;
Μα, βέβαια, άλλη είναι η επιδίωξή τους: Θέλουν, ντε και καλά, να αναγνωρίζονται ως γονείς τέκνων, να τους ανατίθεται, δηλαδή, να ανατρέφουν, να μεγαλώνουν και να… εκπαιδεύουν παιδιά, και ένα τέτοιο δικαίωμα μόνο η Πολιτεία, ως γνωστόν, αναγνωρίζει στον πολίτη. Όχι οι όποιοι ιδιωτικοί φορείς. Αυτό και μόνο θέλουν, αφού όλα τα λοιπά «δικαιώματα» (περιουσιακά, ασφαλιστικά, συνοίκησης κ.λπ.) κατοχυρώνονται πλήρως στην ισχύουσα νομοθεσία μας. Κάτι, φαίνεται, υποψιαζόταν από παλιά ότι θα συμβεί κάποτε στη χώρα ο παλιός στιχουργός του γνωστού άσματος, όταν έγραφε: «Αν η κόρη σου σε φωνάζει μπαμπά, αλλά ο γιος σου σε φωνάζει μαμά, donʼt worry, be happy»!