Περί Φίλη κ.λπ.

Δεν ξέρω αν έγινε σκοπίμως όλη αυτή η φασαρία με τις ανιστόρητες δηλώσεις του υπουργού Παιδείας περί του αν υπήρξε ή όχι Γενοκτονία των Ποντίων. Διότι μόνον οι αγνοούντες τα γεγονότα μπορούν να αμφισβητούν το τι έκαναν οι Τούρκοι στον μαρτυρικό αυτόν λαό. Ίσως, όμως, ο Νίκος Φίλης να θέλησε να αποσπάσει την προσοχή των πολιτών από τα άγρια φορολογικά μέτρα και την υποταγή της κυβέρνησης στους «εθνοκτόνους» εταίρους. «Εθνοκτόνος» είναι εκείνος που φονεύει το έθνος. Και οι εταίροι αυτό επιδιώκουν για το ελληνικό έθνος. Μια και καλή, λοιπόν, ας ξεκαθαρίσουμε κάποια πράγματα.

Θα είχα να συστήσω σε υπουργούς και σε όσους θέλουν να ασχολούνται με αυτήν την ιστορική τραγωδία, για να έχουν μπροστά τους ζωντανή εικόνα του τουρκικού οργίου, να διαβάσουν το μνημειώδες βιβλίο του κορυφαίου δημοσιογράφου και συγγραφέα Δημήτρη Ψαθά, με τον τίτλο «ΓΗ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ», που είχε βραβευθεί από την Ακαδημία Αθηνών. Και μόνο το όνομα του συγγραφέα αποτελεί εγγύηση για την εγκυρότητα του αφηγήματος. Και όταν εκδόθηκε αυτό το βιβλίο του, στα 1966, προκάλεσε επαινετικά σχόλια από όλες τις πλευρές. Κι αυτό το βιβλίο θα έπρεπε -κυρίως- να το δώσουν στα σχολεία για να μάθουν τα παιδιά την αληθινή τραγωδία και όχι να τα στραβώνουν με αντεθνικές θεωρίες ή να αφαιρούν ολόκληρα κεφάλαια από την Ιστορία επειδή κάποιοι είναι αρνησιπάτριδες.

Στον πρόλογο του βιβλίου του ο Δημήτρης Ψαθάς γράφει: «Δεν έχει αντιτουρκικό χαρακτήρα το βιβλίο τούτο. Αντιτουρκικό χαρακτήρα έχουν τα ίδια τα γεγονότα, που δείχνουν τους Τούρκους έτσι όπως ήσαν κι όπως έδρασαν τα χρόνια εκείνα. Ούτε επιτρέπεται να θυσιάζουμε την ιστορική αλήθεια σε καμμιά σκοπιμότητα, όπως, δυστυχώς, καθιερώθηκε να γίνεται από τον καιρό που χαράχθηκε η λεγόμενη ελληνοτουρκική φιλία. Η άστοχη τακτική της αποσιώπησης των γεγονότων της Ιστορίας ήταν ίσως κι ένας από τους λόγους που τόσο άσκημα πορεύθηκε η “φιλία” με τους Τούρκους. Να ρίξουμε τον πέπλο της λήθης στο παρελθόν, αλλά να ΞΕΡΟΥΜΕ, όχι να κρύβουμε. Να ξέρουν κι οι ίδιοι οι Τούρκοι το τι φτιάξαν οι πατεράδες τους, για να αποφύγουν τα όσα στιγμάτισαν εκείνους, εφόσον θέλουν να πάρουν τη θέση που φιλοδοξούν ανάμεσα στα πολιτισμένα έθνη. Μόνο έτσι, ξέροντας εμείς τους Τούρκους, και ξέροντας εκείνοι εμάς και το στιγματισμένο παρελθόν τους, μπορεί κάποτε να χαράξουμε μια ελληνοτουρκική φιλία επάνω σε στέρεες βάσεις…». Τα λόγια του Δημήτρη Ψαθά αποτελούν υποθήκες για τις νεότερες γενιές.

Να προσθέσω και μερικά στοιχεία περί του όρου «γενοκτονία»: Ο όρος διεθνώς χρησιμοποιείται από την ελληνική λέξη «γένος» και το λατινικό ρήμα «CAEDERE», το οποίο σημαίνει φονεύω. Παρότι ο όρος αυτός χρησιμοποιήθηκε κυρίως μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αποδίδει μια από αρχαιοτάτων χρόνων υφισταμένη έννοια, και ακριβέστερα ένα από αρχαιοτάτων χρόνων διαπραττόμενο έγκλημα, που αποβλέπει στη συστηματική και διά βιαίων μέσων εξόντωση ολοκλήρου φυλής ή τμήματος αυτής. Και για τους Ποντίους οι Τούρκοι επεδίωξαν τη γενοκτονία. Κυρίως μεταπολιτευτικά, παρατηρούμε ένα θλιβερό φαινόμενο μέσα από τις τάξεις μιας μερίδας της Αριστεράς, που θέλει να εμφανίζεται ως… «εκσυγχρονιστική»! Θεωρεί, λοιπόν, αυτή η πλευρά κάτι πολύ… «προοδευτικό» να διαστρεβλώνεις την Ιστορία και να δικαιώνεις τις θέσεις των εχθρών της πατρίδας σου, Τούρκων, Σκοπιανών, Αλβανών κ.λπ. Γι’ αυτό και ο τουρκικός Τύπος τώρα έπλεξε το εγκώμιο του Νίκου Φίλη. Η ίδια αυτή «εκσυγχρονιστική Αριστερά» θεωρεί επίσης πολύ «προοδευτικό» να λανσάρεις την αθεΐα, να στρέφεσαι κατά της ορθόδοξης χριστιανικής θρησκείας, να διαδίδεις την… «πανθρησκεία» και να πριονίζεις τους πυλώνες του ελληνικού έθνους, το οποίο πολλοί επιδιώκουν να νοθεύσουν με ανάμειξη άλλων φυλών, που φτάνουν κατά ορδές. Δεν έχουμε λησμονήσει εκείνες τις φαιδρότητες της ανεκδιήγητης Ρεπούση και της παρέας της με τον… «συνωστισμό» στο λιμάνι της Σμύρνης το 1922, κι έρχονται άλλοι τώρα να ασελγήσουν πάνω στην πονεμένη Ιστορία των Ποντίων.

Ο συντάκτης αυτού του άρθρου, μικρασιατικής καταγωγής, είναι υπερήφανος για τις ρίζες του και αγανακτεί όταν βλέπει μέχρι πού μπορεί να φτάσει η… «επιστημονική» διαστρέβλωση ιστορικών γεγονότων, που έχουν καταγραφεί ανεξίτηλα πλέον στις σελίδες της πορείας του Ελληνισμού. Πολλοί νέοι της μεταπολιτευτικής «Αριστεράς» είναι φανερό ότι δεν έχουν μελετήσει ιστορικούς, συγγραφείς και άλλους λογίους της παράταξης που θέλουν σήμερα να εκφράζουν. Ούτε τον Τάσο Βουρνά διάβασαν, ούτε τον Νίκο Παπαπερικλή, ούτε τη Διδώ Σωτηρίου, ούτε άλλους, που έχουν γράψει πολλά για τους Τούρκους.

Επειδή οι νεότεροι που πιστεύουν ότι είναι «Αριστεροί» δεν μελετούν, πέφτουν σε σφάλματα της μορφής παλαιών εποχών, που το ΚΚΕ επλήρωσε ακριβά στην «παιδική» του ηλικία αλλά και αργότερα. Το περιβόητο «Μακεδονικό Ζήτημα» δηλητηρίασε το 1924 την ανάπτυξη του νεαρού τότε ΚΚΕ. Εξωτερικές πιέσεις και εσωτερικές διαμάχες οδήγησαν το ΚΚΕ στην υιοθεσία της ολέθριας θέσης για «ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη» και στο συνεπαγόμενο κάλεσμα για «πάλη και απελευθέρωση του μακεδονικού λαού». Το ΚΚΕ πλήρωσε ακριβά για δεκαετίες αυτήν τη θέση. Η απόφαση της Κομιντέρν να ενισχύσει την επαναστατική προοπτική στη Βουλγαρία ισοδυναμούσε με την επιβολή της θέσης για «ανεξάρτητη Μακεδονία και Θράκη». Αντέδρασαν τότε στελέχη σαν τον Γιάννη Κορδάτο και τον Θωμά Αποστολίδη. Αλλά και το 1926 ο Παντελής Πουλιόπουλος, προτού διαγραφεί από το κόμμα, εχαρακτήρισε τη θέση αυτή περί «Μακεδονίας» «ολοφάνερα εσφαλμένη» πολιτική, που «ανέκοψε κατά ένα μεγάλο μέρος το ρεύμα συμπάθειας των μαζών προς το κόμμα, δίνοντας στην αντίδραση τεράστια όπλα για να μας χτυπήσει». Σήμερα, με τις δηλώσεις Φίλη, ανακόπτεται κατά μεγάλο μέρος το «ρεύμα συμπάθειας» προς τον ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά το «ρεύμα» αυτό είναι αλήθεια ότι περισσότερο ανακόπτεται εξαιτίας της οικονομικής μνημονιακής πολιτικής.

Το 1949 το ΚΚΕ, με την 9η Ολομέλεια, επανέλαβε το ίδιο λάθος με τα περί Σλαβομακεδόνων (ΝΟΦ), «ανεξάρτητης Μακεδονίας» κ.λπ. Εξαιτίας της ανεγκέφαλης κομμουνιστικής ηγεσίας, ένας κόσμος ολόκληρος που δεν ήθελε να έλθει σε αντίθεση με την ηγεσία αυτή οδηγήθηκε στο απόσπασμα. Μάταια οι σοσιαλιστές εκείνων των χρόνων έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου. Ο ηγέτης της σοσιαλιστικής ΕΛΔ, Ηλίας Τσιριμώκος, έγραφε στην εφημερίδα του τη «Μάχη»: «Για χάρη ξένων σκοπών, το ΚΚΕ έκαμε χαρακίρι στο κατώφλι της ΝΟΦ. Κανείς δεν αμφιβάλλει πως τούτο το “λάθος” υπήρξε θανάσιμο και πως δεν διορθώνεται αύριο με τη συνηθισμένη “αυτοκριτική”. Το ζήτημα είναι να μην παρασύρει το ΚΚΕ στο χαρακίρι του και την εργατική τάξη και τον εργαζόμενο λαό αυτού του τόπου. Πού θα βρει εκλογείς το ΚΚΕ για να τους πείσει πως πρέπει να αυτονομηθεί η Μακεδονία;»…

Και τώρα ο Νίκος Φίλης, για χάρη ποιος ξέρει ποίων σκοπών, έκανε χαρακίρι πολιτικό, προσθέτοντας άνευ λόγου ένα ακόμα πρόβλημα «που δεν διορθώνεται» στον πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα. Από την πρώτη στιγμή είχα επισημάνει ότι αποτελούσε καίριο λάθος η ανάθεση ειδικά του υπουργείου Παιδείας στον Φίλη. Είναι από πάσης πλευράς ο πλέον ακατάλληλος για αυτήν τη θέση. Θα μπορούσε ίσως να αποδώσει αλλού. Είναι προτιμότερο -και για τον ίδιο και για την κυβέρνηση- να μετακινηθεί σε άλλον τομέα, άμεσα. Διαφορετικά, είναι βέβαιο ότι θα γίνει σύντομα αίτιος νέων τριγμών στο κυβερνητικό σκάφος, που ήδη κινδυνεύει να βυθιστεί μέσα στη φοροκαταιγίδα των παρανοϊκών μέτρων. Το αντιλαμβάνεται και ο πρωθυπουργός, που απελπισμένος βλέπει τους ανάλγητους εταίρους να απαιτούν την πλήρη διάλυση της ελληνικής κοινωνίας. «Εάν είναι να πέσει η κυβέρνηση, καλύτερα να τη ρίξει η Ευρώπη παρά οι διαδηλωτές που θα έχουν χάσει τα σπίτια τους», διεμήνυσε στον αισχρό Σόιμπλε. Αργά το σκέφθηκε ο Τσίπρας. Εάν είχε αρνηθεί εξαρχής να εφαρμόσει το τρίτο Μνημόνιο και υπέβαλλε παραίτηση, θα είχε γίνει ίνδαλμα. Τώρα «είναι αργά για δάκρυα…».