Οι δανειστές εκβιάζουν, οι διαπλεκόμενοι υπονομεύουν

Ασφαλώς, η κατάληξη των διαπραγματεύσεων θα θέσει τυπικά ένα, προσωρινό έστω, πέρας στην αστάθεια, στη ρευστότητα και στο, οιονεί, καθεστώς διακινδύνευσης όχι μόνο του τελευταίου χρόνου αλλά και του προηγούμενου πολύμηνου διαστήματος.

Ποιο θα είναι όμως το ουσιαστικό αποτέλεσμα πέρα από τις τυπικές -φορμαλιστικού επιπέδου- συμφωνίες; Γιατί κάτω από την εύθραυστη κρούστα των οικονομετρικών ισορροπιών παραμένει απρόσβλητος ο σκληρός πυρήνας της ύφεσης και της λιτότητας, ο οποίος αναπαράγει και διευρύνει την κρίση.

Οι περίφημες διαπραγματεύσεις έχουν δύο κεντρικούς στόχους από πλευράς των δανειστών: Πρώτον, την αυστηρή επιβολή των μνημονιακών μέτρων και, δεύτερον, την παρεμπόδιση – απαγόρευση για τη διαμόρφωση ενός παράπλευρου – εναλλακτικού προγράμματος από την κυβέρνηση.

Θα παρατηρήσουμε μάλιστα ότι όταν η κυβέρνηση και το οικονομικό επιτελείο προωθούν προτάσεις ισοδύναμων μέτρων, τότε το «κουαρτέτο» επιδιώκει ακόμα και σε αυτά τα ισοδύναμα να επιβάλει τον δικό του ταξικό στίγμα, όπως τις επιλογές υπέρ της ασυδοσίας της αγοράς και του κέρδους, την πλήρη κατάργηση των εργασιακών δικαιωμάτων, την αποτροπή κάθε είδους δημόσιας – κρατικής παρέμβασης και μέριμνας.

Οι λόγοι είναι καθαρώς πολιτικοί. Δεν πρέπει κατ’ αυτούς η ελληνική κυβέρνηση, ο πρωθυπουργός να αποκτήσουν περιθώρια πολιτικής αυτονομίας, να προσδώσουν τον δικό τους κοινωνικό – ταξικό χαρακτήρα σε ενδεχόμενες εναλλακτικές λύσεις.

Διαρκής πολιτικός πόλεμος

Στην ουσία, η πολιτική ενσωμάτωσης, απαξίωσης και συνεχούς υπονόμευσης της ελληνικής κυβέρνησης και του Αλ. Τσίπρα δεν αποτελεί έναν τακτικό στόχο, προκειμένου μέχρι την 31η Δεκεμβρίου να διαμορφωθεί μια συμφωνία που θα αποτυπώνει πλήρως τις βουλήσεις των δανειστών και του πολιτικοοικονομικού επιτελείου της γερμανικής ελίτ.

Ο στόχος τους έχει στρατηγικό και όχι απλώς έναν τακτικό χαρακτήρα. Τόσο η εμμονή των δανειστών στο πογκρόμ των πλειστηριασμών της πρώτης κατοικίας όσο και η συνεχώς επικρεμάμενη απειλή του «κουρέματος» των καταθέσεων συνιστούν δύο μείζονες πολιτικές απειλές που έχουν στο βάθος τους ως στόχο την πλήρη υπονόμευση της κυβέρνησης, την κοινωνική απονομιμοποίησή της και, τελικώς, την ανατροπή της.

Ασφαλώς, τόσο οι κρίσιμες για όλη την Ευρώπη, ιστορικού χαρακτήρα, εξελίξεις στο Προσφυγικό όσο και η πολιτικοκοινωνική αντίδραση και αντίσταση των καταδικασμένων του Νότου, με την ανατροπή του εκλεκτού της γερμανικής ελίτ Π. Κοέλιο στην Πορτογαλία και τη δεινή θέση στην οποία βρίσκεται ο έτερος πρόθυμος του Β. Σόιμπλε, ο Μ. Ραχόι στην Ισπανία, διαμορφώνουν ένα νέο σκηνικό, χωρίς να σημαίνει ότι τροποποιήθηκαν σημαντικά οι κυρίαρχοι συσχετισμοί δυνάμεων.

Το ιστορικό βάθος του προβλήματος των προσφύγων από τις εμπόλεμες περιοχές-στόχους του δυτικού νεο-ιμπεριαλισμού, ενός προβλήματος που επιβαρύνει κατά κύριο λόγο την Ευρώπη, αναδεικνύει τον μείζονα γεωπολιτικό ρόλο που διαδραματίζει η χώρα μας στην περιοχή, αποδεικνύοντας ταυτόχρονα την πολιτική και πνευματική ανεπάρκεια των δυνάμεων που εξουσιάζουν σήμερα την Ευρώπη.

Η ελληνική κυβέρνηση οφείλει να αξιοποιήσει στο έπακρο αυτό το γεωστρατηγικό της πλεονέκτημα κατά την κρίσιμη αυτή περίοδο, κατά την οποία μάλιστα εξελίξεις και ανατροπές, όπως αυτή στην Πορτογαλία, αναδεικνύουν το αδιέξοδο της οικονομικοπολιτικής ολιγαρχικής δομής που εξουσιάζει σήμερα την Ευρώπη. Μέσα στο ασφυκτικό περιβάλλον που βιώνουμε ως χώρα και ως κοινωνία θα πρέπει να εκμεταλλευθούμε κάθε ρωγμή, κάθε θετική εξέλιξη που διανοίγουν προοπτικές.

Οι ασπάλακες της διαπλοκής επί το έργον

Την κρίσιμη αυτή περίοδο, όπου κορυφώνονται οι εκβιασμοί και οι πιέσεις εκ μέρους των δανειστών και της γερμανικής ηγετικής ελίτ, προωθούνται στο εσωτερικό μέτωπο διαδικασίες αποσταθεροποίησης και ανοικτής υπονόμευσης της κυβέρνησης από το κύκλωμα της διαπλοκής, τους εντεταλμένους του Β. Σόιμπλε -ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι- και «ελεύθερους σκοπευτές» που επιστρατεύθηκαν μέσα στη συγκυρία… Οι κατάλληλοι πολιτικοί, στην κατάλληλη στιγμή…

Δεν είναι τυχαίο ότι τις ημέρες αυτές πρόσωπα που ανήκουν στο γνωστό κύκλωμα της διαπλοκής, δηλαδή εκδότες – καναλάρχες, διοικήσεις τραπεζών καλούνται από τους εισαγγελείς για τα δανεικά και αγύριστα που έκαναν φτερά, για την ασύδοτη δανειοδότηση που απέβλεπε αυστηρά όχι στην επιχειρηματική δραστηριότητα αλλά στην αδιατάρακτη αναπαραγωγή του καρκινώματος της διαπλοκής.

Πέρα από κάθε συνωμοσιολογικού χαρακτήρα προσέγγιση, είναι απορίας άξιον με ποιες εξόφθαλμες μεθοδεύσεις επιχειρείται να εισαχθεί -και να κυριαρχήσει- στην πολιτική ατζέντα το σενάριο της σύνδεσης του ΣΥΡΙΖΑ με την τρομοκρατία… Ένα σενάριο που αποτέλεσε πρωτεύουσα πολιτικοϊδεολογική αιχμή της ακροδεξιάς – νεοφασίζουσας ηγετικής ομάδας της ΝΔ και την περίοδο του Αντ. Σαμαρά, με πολιτικό πρωταγωνιστή τον Γ. Πανούση, που γνώριζε άριστα και σε επιστημονικό και πολιτικοκοινωνικό επίπεδο τον «βιόκοσμο» των φυλακών και ο οποίος μάλιστα διετέλεσε υπουργός κατά την περίοδο των καταγγελιών του και συνεπώς ήταν απολύτως υπεύθυνος για τη διερεύνηση και αποκάλυψη των δήθεν τότε τεκταινομένων… Δεν αισθάνθηκε μάλιστα ο ίδιος ούτε τότε την ανάγκη να αναφέρει τα γεγονότα στον πρωθυπουργό και εάν εκείνος κώφευε να παραιτηθεί…

Δεν υπάρχουν όμως ούτε αφελείς ούτε άνοες στην εποχή που ζούμε… Αρκεί και μόνο το γεγονός ότι οι εκδοτικές και τηλεοπτικές «ναυαρχίδες» της διαπλοκής κατευθύνουν και χειραγωγούν την εκστρατεία πολιτικής σπίλωσης κατά του ΣΥΡΙΖΑ και του πρωθυπουργού για να εξαχθούν τα λογικώς αναγκαία συμπεράσματα… «Τελικώς όμως προς γαρ το τελευταίον εκβάν κριθήσονται πάντες»… και αυτό οφείλει να το γνωρίζει καλά ο ίδιος ο προθύμως καταγγέλλων κ. Γ. Πανούσης.

Απαιτείται ψυχραιμία, σύνεση και ταυτοχρόνως αποφασιστικότητα για να αντιμετωπισθούν τόσο οι εκβιασμοί των δανειστών και της γερμανικής ελίτ όσο και οι απέλπιδες προσπάθειες του εσωτερικού προγεφυρώματός τους, του κυκλώματος της διαπλοκής, που διεξάγει την έσχατη μάχη οπισθοφυλακών προκειμένου να διατηρήσει τις εξουσίες του.

Οπωσδήποτε όμως οι μάσκες έπεσαν. Ο ελληνικός λαός μπορεί πλέον να διακρίνει ξεκάθαρα τους φίλους και τους εχθρούς του. Και δεν πρόκειται να υποκύψει.