Η ΝΔ και οι μνηστήρες της αρχηγίας της
Οι καιροί αλλάζουν συνεχώς και μαζί τους αλλάζουν και τα πολιτικά πρόσωπα που τους εκφράζουν σε όλα σχεδόν τα κόμματα. Η ΝΔ, ως αξιωματική αντιπολίτευση, διαθέτει μία και μόνο μία έμπειρη, μεθοδική και απαστράπτουσα προσωπικότητα: Τον Ευάγγελο Μεϊμαράκη. (Δευτερευόντως –και εντελώς συγκυριακά– θα μπορούσε να αναφερθεί και ο Γιώργος Κουμουτσάκος. Όμως, ούτε είναι ούτε θα ήθελε να είναι υποψήφιος αρχηγός του σπαρασσόμενου κόμματός του – πράγμα που το μνημόνευσα ως εκ περισσού.)
Ο δαιμονιώδης και εκ των υστέρων αδίστακτα εξουσιομανής Γιάννης Πανούσης, πρώην ανεξέλεγκτος αναπληρωτής υπουργός Προστασίας του Πολίτη – μαύρη προστασία προσφέρει στον πολίτη αυτός ο δήθεν μοντέρνος τίτλος, αντί του αυθεντικού: Υπουργείο, υπουργός, αναπληρωτής υπουργός, υφυπουργός Δημόσιας Τάξης. Ο Γιάννης Πανούσης, λοιπόν, εμπλέκεται έμμεσα με την εκλογή αρχηγού της ΝΔ. Πρώτον, επειδή την επισκιάζει δημοσιογραφικά, πολλαπλασιάζοντας τα σχόλια υπέρ του εαυτού του ή και εναντίον του, αδιάφορο. Ντόρος να γίνεται. Και δεύτερον, επειδή στρέφεται ευθέως κατά του Ευάγγελου Μεϊμαράκη, νομίζοντας αφελώς ότι θα εκδικηθεί έτσι τον Τσίπρα, υποστηρίζοντας τους τρεις νεότερους υποψήφιους.
Πάρ’ τον έναν και χτύπα τον στον άλλον. Και πάρ’ τον άλλον και χτύπα τον στον παραάλλον. Η τριανδρία της καταστροφής για την αξιωματική αντιπολίτευση είναι απαράλλακτη. Και είναι αυθεντικός μύθος του Αισώπου ότι τάχα ο Τσίπρας προτιμάει τον Μεϊμαράκη. Ο Τσίπρας συμπαθεί τον ευγενικό και ανθρώπινο Μεϊμαράκη, αλλά δεν τον προτιμάει ως πολιτικό του αντίπαλο.
Τα πράγματα περιπλέκονται στον χώρο της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και αυτό διότι ο Σαμαράς –με δυναμωτικές ενέσεις, με θαυματουργά βότανα και κάθε είδους μαντζούνια– φιλοδοξεί να επανέλθει στο προσκήνιο. Ματαιοπονεί όμως. Καθότι –είναι το μόνο στο οποίο συμφωνούν και οι τέσσερις– κανένας τους δεν τον θέλει. Θυμίζω ότι είχε πει μια επαινετική φράση για τον Τζιτζικώστα και εκείνος έσπευσε αμέσως να του επιτεθεί με σχεδόν υβριστικό τρόπο. Το ίδιο αντιπαθή είναι και τα ακόμα υφιστάμενα τσιράκια τού «ουδείς αναμάρτητος». Τόσο, όμως, αυτά όσο και ο πρώην αρχηγός τους έχουν εκμετρήσει τελεσίδικα το πολιτικώς ζην.
Τη ΝΔ του Μπαλτάκου και των ερωτοτροπιών με τους Χρυσαυγίτες ΜΟΝΟ ο Μεϊμαράκης μπορεί να απολακτίσει. Οι άλλοι τρεις ούτε μπορούν ούτε, άλλωστε, θέλουν. Ταυτόχρονα υπερασπίζονται με μανία τον φαντασιόπληκτο Πανούση. Ο οποίος, ας μην το ξεχνάμε, είναι καθηγητής της εγκληματολογίας. Πράγμα που σημαίνει ότι το έγκλημα ως πιθανότητα ρέει στο αίμα του και επεκτείνεται στο ενδεχόμενο ότι μπορεί να είναι στόχος του ο ίδιος!
Ο Γιάννης Πανούσης υπήρξε φίλος μου (όχι γκαρδιακός φίλος, όπως ο πολυτάλαντος και ξεχασμένος σήμερα Γιώργος Πανούσης). Μου άρεσαν πολύ τα εμπεριστατωμένα άρθρα που έγραφε κάθε Δευτέρα στην τελευταία σελίδα της «Ελευθεροτυπίας» και με είχε εντυπωσιάσει η, όπως φαινόταν, προγραμματισμένη απόφασή του να απομακρυνθεί σταδιακά από τη ΔΗΜΑΡ του Φώτη Κουβέλη, ώστε να προσεγγίσει τον ΣΥΡΙΖΑ.
Όταν στις πρώτες εκλογές ορίστηκε αναπληρωτής υπουργός Δημόσιας Τάξης πανηγύριζα, ιδίως με την πρωτοβουλία του να απομακρύνει τα κιγκλιδώματα γύρω από τη Βουλή. Μου άρεσε, επίσης, ότι συνετάγη με εκείνους που είχαν δώσει θρησκευτικό όρκο. «Είναι και χρήσιμα πονηρός», σκέφτηκα, «αφού θα έχει να κάνει με αστυνομικούς που είναι όλοι τους θρησκευόμενοι».
Τα… κατορθώματά του στο υπουργείο τα πληροφορήθηκα εκ των υστέρων και δυσανασχέτησα σφόδρα. Ως μιμητής του τρισάθλιου Βενιζέλου που έκρυβε στο σπίτι του το περιβόητο στικάκι, έκρυβε και εκείνος επίσημα έγγραφα της υπηρεσίας του. «Προς τι;», αναρωτιέμαι και υποψιάζομαι ότι έχει βάλει πλώρη για να μεταπηδήσει στη ΝΔ.
Ευτυχώς που δεν πρόκειται να κερδίσει κανένας από τους τρεις τυχάρπαστους τις εκλογές για την αρχηγία της ΝΔ. Θα τις κερδίσει λόγω πληθώρας ικανοτήτων ο Ευάγγελος Μεϊμαράκης που αισχύνεται τον νεοφιλελευθερισμό. Και ο Μεϊμαράκης είναι ΒΡΑΧΟΣ σε θέματα αρχών, πράγμα που το έχει αποδείξει περίτρανα. Έτσι, όταν θα έρθει η ώρα εναλλαγής της εξουσίας, η χώρα μας θα διαθέτει έναν πανάξιο πρωθυπουργό.
ΥΓ.: Το αποτέλεσμα των εκλογών στην Πορτογαλία ενθουσιάζει όλους τους λαούς των χωρών της Ευρώπης του Νότου και προβληματίζει τα μέγιστα τη Μέρκελ και τους ομοίους της. Θα επηρεάσει επίσης θετικότατα το αποτέλεσμα των επικείμενων εκλογών στην Ισπανία. Πλησιάζει, ευτυχώς, ο χρόνος της εκ των έσω ανατροπής της δεσποτείας των Γερμανών στην Ευρώπη.