Η άλλη άποψη…

Τον εξόρισαν στη Σιβηρία της λογοτεχνίας…

«Δεν ασχολείται κανείς με το βασικό: Πόσο μεγάλη απώλεια ήταν η έξωση του συγγραφέα από το υπουργικό πόστο. Πόση έλλειψη θάρρους δείχνει αυτή η ενέργεια. Διότι για πρώτη φορά, με πρωτοβουλία μάλιστα ενός αριστερού κόμματος, είχαμε την υλοποίηση ενός από τα συνθήματα του γαλλικού Μάη: Η φαντασία στην εξουσία! Και δεν το αντέξαμε δυστυχώς. Την ξωπετάξαμε τη φαντασία. Και τη στείλαμε να βολοδέρνει σε συμβολαιογράφους και εκδότες.

Πολλοί δεν θα συμφωνήσουν, αλλά νομίζω ότι αυτό πρέπει να κρατήσουμε από την όλη υπόθεση. Τόλμησαν κατ’ αρχήν οι αρμόδιοι να αναδείξουν έναν εκπρόσωπο της φαντασίας στην εξουσία, αλλά δεν μπόρεσαν εν συνεχεία να αντισταθούν στις πιέσεις τρομοκρατών, πολιτικών φίλων των τρομοκρατών και αστυνομικών συνεργών των τρομοκρατών. Και τον εξόρισαν τον άνθρωπο στη Σιβηρία της λογοτεχνίας, ακριβώς τη στιγμή που θα διέπρεπε στη δίωξη της τρομοκρατίας.

Κρίμα και πάλι κρίμα…».

***

Διά χειρός…

…του Κώστα Καλλίτση, από την ανάλυσή του στην «Καθημερινή» με τίτλο «Η ευθύνη της εμπιστοσύνης»:

Ούτε αντέχεται ούτε αντέχει…

«Στις κρίσιμες ώρες, καθαρές κουβέντες. Την ευθύνη της πορείας της χώρας την έχει ο κ. Αλ. Τσίπρας. Αυτός προσωπικά (κι όχι όσοι στριμώχνονται να χωθούν σε μια φωτογραφία μαζί του) κέρδισε τις εκλογές, παρότι είχε φύγει το 1/3 της προηγούμενης κοινοβουλευτικής ομάδας, το 48% της κεντρικής επιτροπής, το 35% των νομαρχιακών επιτροπών και το 13% των κομματικών μελών – δηλαδή, παρότι είχε διαλυθεί το κόμμα του. Ο ελληνικός λαός του έχει προσφέρει την ευκαιρία να κυβερνήσει επί μία 4ετία, με όσους κρίνει άξιους, ανοίγοντας το παιγνίδι στους νέους, χωρίς παραλυτικές ισορροπίες και βαρίδια παλιών ή νέων “πελατών”, με γνώμονα το συμφέρον (όλης) της κοινωνίας. Και περιμένει άμεσα αποτελέσματα.

Γιατί μια κοινωνία με 1,5 εκατομμύριο ανέργους, εκ των οποίων το 10% δεν παίρνει ούτε επίδομα ανεργίας και το 1 εκατομμύριο ματαίως αναζητεί εργασία επί ένα έως τέσσερα χρόνια, μία κοινωνία με 350 χιλιάδες νοικοκυριά στα οποία δεν μπαίνει ούτε ένα μεροκάματο γιατί όλα τα μέλη τους είναι άνεργα, ούτε αντέχεται ούτε αντέχει».

***

Διά χειρός…

…του πρύτανη του διπλωματικού ρεπορτάζ Στάθη Ευσταθιάδη, από το άρθρο του στο «Βήμα» για την επόμενη μέρα της Τουρκίας:

Προς σύγκρουση Ερντογάν – Νταβούτογλου;

«Θα ήταν άδικο να αποδώσουμε μόνο στον πρόεδρο Ερντογάν την εκλογική νίκη του ΑΚP. Ο πρωθυπουργός Αχμέτ Νταβούτογλου συνέβαλε τουλάχιστον εξίσου. Οι προεκλογικές εμφανίσεις του δεν είχαν τη βιαιότητα και τους αφορισμούς του προεδρικού λεξιλογίου. Είχαν πολιτικό περιεχόμενο, έδειχναν προγραμματισμό εργασιών και στόχων και απευθύνονταν κυρίως στη σοβαρή μεσοαστική τάξη και στη συντηρητική πανεπιστημιακή κοινότητα. Αυτήν που δεν ικανοποιείται με τις ακρότητες του Ερντογάν. Μπορούν να συμπλεύσουν και στο μέλλον οι δύο ηγέτες; Πώς θα διαμορφωθούν οι σχέσεις τους; Μέχρι στιγμής συνεργάστηκαν θαυμάσια, αν και ο “κύκλος” του Νταβούτογλου δυσφορούσε και δημόσια για τη συνεχή (αντισυνταγματική) επέμβαση του Ερντογάν στη διακυβέρνηση. Ποιος εγγυάται ότι θα συνεχιστεί αυτή η σύμπνοια; Ο “κύκλος” Νταβούτογλου δεν θα αρνηθεί κάποια στιγμή τις προεδρικές επεμβάσεις; Μήπως στο (όχι πολύ μακρινό) βάθος του ορίζοντα υπάρχει σύγκρουση Ερντογάν – Νταβούτογλου, στην ουσία σύγκρουση μεταξύ της θορυβώδους και διεφθαρμένης Τουρκίας με κάτι νεοκεντρικό και (λίγο-πολύ) αγνό;».

***

Διά χειρός…
…του Δημήτρη Παξινού, πρώην προέδρου του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, από το άρθρο του στην «Καθημερινή» με τίτλο «Το πνεύμα της νέας φυλής»:

Για το πάπλωμα ο λόγος…

«Η επαναστατική γυμναστική τελείωσε άδοξα και χθεσινοί ακτιβιστές και επεισοδιάρχες άφησαν την επανάσταση σπίτι τους και εγκαταστάθηκαν στα πολυτελή τους γραφεία. Έγιναν κυβέρνηση, με τον αρχηγό και την κουστωδία του να μοιράζουν την πίτα στα δικά τους παιδιά. Άλλωστε τόσα χρόνια αγωνίζονταν για την ανατροπή του καπιταλιστικού κράτους, χάριν μιας κοινωνίας αταξικής, των ίσων ευκαιριών, της Αριστεράς του ήθους και τώρα πλέον θα αντιληφθούν και οι μικρόνοες αφελείς ότι ο “λόγος ήταν για το πάπλωμα”, το οποίο χωρά μόνο τους δικούς τους.

Με τις λεκτικές διακηρύξεις για καταπολέμηση της διαφθοράς, της φοροδιαφυγής, της ανισότητας. Με βασικό δόγμα ότι οι δικοί μας είναι πιο ίσοι απ’ τους ίσους, κατ’ εφαρμογή του τρύπιου Συντάγματος.

Και όλα αυτά κατ’ επίκληση του ήθους της Αριστεράς στο όνομα του οποίου κάποιοι καπηλεύονται ιδανικά και προσπαθούν να δημιουργήσουν το νέο κατεστημένο, το νέο καθεστώς, όπως κατ’ ιδίαν ομολογούν. Όλοι αυτοί οι έμποροι της άγνοιας, της αφέλειας δεν έχουν συνειδητοποιήσει το υπάρχον χάος.

Κλεισμένοι στον χώρο τους απολαμβάνουν, ως νέα φυλή, τη λάμψη της εξουσίας τους, τα καθρεφτάκια στα οποία δεν αντανακλάται πλέον το παλιό είδωλό τους, αλλά ένα παραμορφωμένο, πλαστικό πρόσωπο από τις πολλές αλλοιώσεις…».