Δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα…
Αυτή η Ευρώπη, η Ευρώπη της Μέρκελ και του Σόιμπλε, δεν έχει καμία σχέση με την Ενωμένη Ευρώπη που οραματίστηκαν οι μεγάλοι ηγέτες Αντενάουερ, Τσόρτσιλ, Σουμάν και Σπινέλι, που έσπειραν τον σπόρο… και φύτρωσε με τη δημιουργία της ΕΟΚ (Ευρωπαϊκή Οικονομική Κοινότητα), στην οποία δεν αποφάσιζε ένας για όλους, όπως συμβαίνει σήμερα στη μεταλλαγμένη ΕΟΚ, την Ευρωπαϊκή Ένωση, όπου μπήκε κάθε καρυδιάς καρύδι. Και αυτό δεν έγινε άδολα, αλλά για να τους έχει όλους στο τσεπάκι του ο ισχυρός και να επιβάλλει τις αποφάσεις που πρωτίστως εξυπηρετούν τον ίδιο.
Είναι τόσο μικροί, που δεν μπορούν «να χωρίσουν δύο γαϊδάρων άχυρα». Ακόμη και σε θέματα που δεν είναι καίρια. Αλλά ενεοί στέκονται και απέναντι στα κρίσιμα, στα μεγάλα προβλήματα που απασχολούν τον γύρω κόσμο αλλά και την ίδια την Ευρωπαϊκή Ένωση και τις χώρες-μέλη της.
Δεν πήρε χαμπάρι η ΕΕ τη θύελλα της οικονομικής κρίσης που ερχόταν. Αιφνιδιάστηκε όταν ξέσπασε, το 2009. Πιάστηκε κυριολεκτικά στον ύπνο. Οικονομική κατ’ ουσίαν Ένωση η Ευρωπαϊκή Πολυκατοικία, αλλά δεν είχε προετοιμάσει κανένα σχέδιο άμυνας για το ενδεχόμενο προσβολής από οικονομικό ιό. Όταν, μάλιστα, είχε κτυπήσει μεγάλη καμπάνα με την κατάρρευση της Lehman Brothers, που κλόνισε την αμερικανική οικονομία.
Κανείς δεν υπολογίζει σήμερα την Ευρωπαϊκή Ένωση. Αποφασίζει η Αμερική, για τα δικά της συμφέροντα, πόλεμο στη γειτονιά μας, στη Συρία, και δεν έχει καν ζητήσει την άποψή της. Και τον λογαριασμό τον στέλνει στις χώρες της ΕΕ, με πρώτη την Ελλάδα, που για άλλη μια φορά πληρώνει ακριβά τα παιγνίδια των… συμμάχων μας. Αυτό ζούμε σήμερα εμείς.
Ο ένας μετά τον άλλο εταίρο καταρρέει οικονομικά. Και συμβαίνει όσοι καταρρέουν να ανήκουν στον Νότο και… περιέργως οι Βόρειοι να την περνούν μπέικα, ζώντας από τα κορόιδα, τους… «τεμπέληδες» και σπάταλους Έλληνες, Ιταλούς, Πορτογάλους και Ισπανούς, όπως τους αποκαλούν, οι οποίοι αγοράζουν γερμανικά αυτοκίνητα, ψυγεία και κουζίνες Ζήμενς, ολλανδικά τυριά και κρέατα και βελγικά γάλατα, δίνοντας δουλειά στους εργαζομένους τους. Αυτό ήταν το όραμα του Αντενάουερ και του Ντε Γκολ; Μια Ευρώπη δύο ταχυτήτων; Ο Νότος να πεθαίνει από τη λιτότητα και ο Βορράς να έχει «πλούσια τα ελέη»;
Αποτέλεσμα, οι λαοί των χωρών του Νότου να μην αντέχουν άλλο και την αντίδρασή τους να την εκδηλώνουν στην κάλπη. Ο Έλληνας ήταν αυτός που άνοιξε τον χορό. Έδωσε την ψήφο του σε μια αριστερή κυβέρνηση, ξέροντας ότι αυτό θα ενοχλούσε. Ακολούθησε ο Πορτογάλος, στην Ιταλία τα τύμπανα κτυπάνε για τον Ρέντσι, ενώ έρχεται και η σειρά του Ισπανού, με την Καταλονία να απειλεί το σύστημα με απόσχιση.
Το γερμανικό κονκλάβιο, βλέποντας την ηγεμονία του να απειλείται, αντί να ξεσφίξει τα σχοινιά, τα σφίγγει περισσότερο, νομίζοντας ότι έτσι θα επιβάλει τη «σιωπή των αμνών», που ξέρουν ότι αν σιωπήσουν μόνο η… σφαγή τούς περιμένει…
Και δεν θα μείνουν εκεί… Θα επιχειρήσουν να… συμμορφώσουν τον Τσίπρα. Θα προσπαθήσουν να τον κάνουν να ακολουθήσει τις εντολές τους, πειθόμενος τοις κείνων ρήμασι. Να γίνει καλό και υπάκουο παιδί. Κι αν δεν πειθαρχήσει, υπάρχουν κι άλλοι πρόθυμοι… Πανούσηδες. Έχει πικρή εμπειρία τούτος ο τόπος. Ζουν οι πρόθυμοι του ’65…
Όποια μέθοδο, όμως, κι αν επιλέξουν, ό,τι φάρμακο κι αν δώσουν στον ασθενή, η λιτότητα δεν τρώγεται. Δεν γεμίζει το στομάχι. Οι άνεργοι δεν θα βρουν δουλειά. Τα λουκέτα θα αυξηθούν. Κι άλλος κόσμος θα προσφύγει στα συσσίτια.
Με την επιμονή σε αυτήν την καταστροφική συνταγή, οι πολίτες, οι λαοί δεν έχουν να προσμένουν ένα θάμα, ολοκληρώνοντας τους επίκαιρους στίχους του Βάρναλη, για να απαλλαγούν από τους δειλούς, μοιραίους κι άβουλους αντάμα…
Το θαύμα αυτό δεν θα έρθει αν δεν το διεκδικήσεις, αν δεν παλέψεις, αν κάτσεις στο σπίτι σου ή πας βόλτα με τους φίλους σου αντί να δώσεις δυναμικό «παρών» στην απεργία, στο συλλαλητήριο. Και αυτό φάνηκε στην πανεργατική απεργία που είχε κηρύξει την περασμένη Πέμπτη η ΓΣΕΕ, όπου ήταν πάρα πολλοί οι απόντες, προς μεγάλη χαρά των μνημονιακών, εντός και εκτός Ελλάδας.