Γιατί συνεργούν στον αντιπερισπασμό οι μνηστήρες της Νέας Δημοκρατίας;
Τι είναι αυτό που κινεί τρεις νέους πολιτευτές της μόνης διαθέσιμης εναλλακτικής πρότασης στον τοξικό θίασο Τσίπρα ώστε, σε στιγμή επαπειλούμενης ολικής εθνικής καταστροφής, να επιδίδονται σε αγώνα κατακερματισμού και γελοιοποίησης της παράταξης που τους ανέδειξε και ταυτόχρονα να προσφέρουν θέαμα αντιπερισπασμού στα κατά συρροή εγκλήματα κατά του έθνους και του ελληνικού λαού;
Θα μπορούσε ίσως να προσπεράσει κανείς τη μία κραυγαλέα περίπτωση, στην οποία η μόνιμη κατάσταση υστερικού, ακροδεξιού, ναρκισσισμού και ασυγκράτητων παρορμήσεων φραστικού τραμπουκισμού θα μπορούσε να παραμερισθεί ως πρόβλημα ψυχοπαθολογίας. Για τη γερμανολατρεία και τον εκθειασμό των Μνημονίων δεν είναι άλλωστε ο μόνος φορέας του ιού.
Οι άλλοι δύο όμως κατέβηκαν (με χειρόκτια) στην αρένα της λασπομαχίας από τις συνοικίες της κοσμικότητας, της υποτίθεται καλής ανατροφής, των μεγάλων ξένων πανεπιστημίων. Ο ένας, που κέρδισε απρόοπτα το λαχείο να επιλεγεί για περιφερειάρχης ανάγκης σε αντικατάσταση του Ψωμιάδη, επέσυρε την προσοχή και τη -συμπάθεια- των οπαδών της ΝΔ, που ήταν καμένοι από την εξαπάτηση και το Μνημόνιο Σαμαρά – χάρις στην πόζα αποστασιοποίησης που υιοθέτησε.
Τι ή ποιος τον κινεί αυτές τις τελευταίες εβδομάδες, σε περιοδείες, δηλώσεις και τηλεοπτικές εξομολογήσεις, να διαλύει εντυπώσεις που είχε δημιουργήσει σιωπώντας και αθέατος; Σε βαθμό που στωμύλοι σχολιαστές και ιστοσελίδες της παράταξής του να τον περιγράφουν ως «μπουγάτσα με τίποτα» και «κουλούρι δίχως σουσάμι», δηλαδή πουκάμισο αδειανό;
Ο έτερος πορφυρογέννητος, που περιφέρεται στην επικράτεια προκαλώντας τον ώριμο και δοκιμασμένο σημερινό ηγέτη της αξιωματικής αντιπολίτευσης να αναμετρηθούνε στη γυάλινη αρένα -κατ’ απομίμηση των αμερικανικών προεκλογικών παραστάσεων-, τσαλαπατάει ανενδοίαστα όχι μόνο κάθε έννοια μέτρου αλλά και πατροπαράδοτους στοιχειώδεις κανόνες ελληνικής αγωγής. Είναι ο «εκσυγχρονιστής»!
Έτοιμος να πατήσει επί πτωμάτων (μη εξαιρουμένων και των μελών της οικογένειάς του), προβάλλει με έπαρση τις τρεις εκλογικές νίκες του στη Β’ Αθηνών και παρακάμπτει -όσο μπορεί- την αιματηρή υπουργική του θητεία. Φέρει το επίθετό του ως μολύβδινη σφαίρα και αποκηρύσσει σε κάθε ευκαιρία τον συσχετισμό με τον πατέρα του, που προφανώς θεωρεί πρόσκομμα στον αχαλίνωτο αριβισμό του. Κραδαίνει τις εκλογές του στη Β’ Αθηνών ως τρόπαια, τεκμήριο αυταξίας και ηγετικό τίτλο. Επιχειρεί να εμφανισθεί ως αυτοδημιούργητος. Μπορεί και από τη μνήμη του να έχει διαγράψει πως σπούδασε στην Αμερική χάρις στις φιλίες του πατέρα του, ότι χάρις στις ιδιαίτερες σχέσεις του πατέρα του με Σημίτη και Καρατζά βρέθηκε -αλεξιπτωτιστής από τις ΗΠΑ- διοικητής θυγατρικής της Εθνικής και ότι τις τρεις πλειοψηφίες του στη Β’ Αθήνας οφείλει όχι σε οποιοδήποτε προσωπικό άθλημα, αλλά στην κινητοποίηση μιας οικογενειακής εκλογικής πελατείας. Απολακτίζει όψιμα, ο αγνώμων, την κληρονομιά που υπήρξε η μοναδική αποσκευή του στην πολιτική.
Η έλλειψη δισταγμού, η ανέμελη επίδειξη της πιο άσεμνης εξουσιολαγνείας σε έναν λαό που υφίσταται σπάνιες στη μνήμη του στερήσεις, αγωνίες και ταπεινώσεις είναι το κοινό χαρακτηριστικό των τριών αυτών ιπποτών της κολάσεως στην ελλαδική πολιτική σκηνοθεσία. Ως τυφλοί και αναίσθητοι στην εφιαλτική πραγματικότητα που τους περιβάλλει, προβάλλονται ως ο καλύτερος, ο καθένας τους, μονομάχος για να αντικαταστήσει τον Τσίπρα στην εξουσία. Κορδακίζονται, με άλλα λόγια, ότι αυτοί είναι εξίσου ή και περισσότερο αδίστακτοι στο να χειρίζονται τους «ιθαγενείς» ψηφοφόρους ως φιγούρες ηλεκτρονικού παιχνιδιού play station.
Είναι τόσο βλαμμένα αυτά τα παιδιά ώστε να μη βλέπουν πως αυτό το γουέστερν που περιφέρουν στη χώρα μόνο περιφρόνηση και αποστροφή προκαλεί στην πλειονότητα του λαού ή και στους τρεις συμβαίνει κάτι άλλο; Πάντως ο κόσμος αρχίζει να διακρίνει την αφύσικη σύμπτωση στο καθημερινά ορατό αποτέλεσμα αυτής της θεαματικής και θορυβοποιού εκστρατείας τους, με την παράλληλη εντατική παραγωγή θεάματος -με πυροτεχνήματα- από τα αντίπαλα, υποτίθεται, στρατόπεδα, στις γκραν γκινιόλ παραστάσεις Φίλη, Χρυσής Αυγής, Πανούση, τρομοκρατίας.
Ως εάν όλες οι δυνατές (ή ελεγχόμενες;) πηγές θορύβου, θεάματος, καπνού και σύγχυσης, πολλαπλασιαστικά αναπαραγόμενων από τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ, τέθηκαν σε δαιμονική λειτουργία, σε μια συντονισμένη επιχείρηση αντιπερισπασμού, δηλαδή απόλυτου αποπροσανατολισμού του πολίτη.
Μόνον άγγελος αθωότητος θα μπορούσε να επιμείνει ότι είναι τυχαίες αυτές οι συγκλίνουσες συνεισφορές σ’ ένα πανδαιμόνιο θορύβου, σκανδάλων και φαινομένων γενικής διάλυσης, που τυχαία εκρήγνυται τη στιγμή επανεκκίνησης του «φαστ τρακ» ξεπουλήματος της εθνικής περιουσίας (με πρώτα τα χρυσοφόρα αεροδρόμια), της επιτάχυνσης του σφαγείου μισθών, συντάξεων, παιδείας, περίθαλψης, στέγης και της αποφασιστικής προώθησης ακρωτηριασμού της Ελλάδος, αρχικά σε Αιγαίο και Θράκη. Με προφανή πλέον στόχο τη μεταβολή της χώρας σε στρατόπεδο προσφύγων / μεταναστών και σε νεκροταφείο του ελληνισμού.
Είναι δε εξόφθαλμα δύσκολο να υποστηριχθεί σοβαρά ότι ο καταιγιστικός βομβαρδισμός ψυχεδελικών παραστάσεων, σε εικοσιτετράωρη βάση, από τα μέσα μαζικής εξουθένωσης δεν αποβλέπει στην ύψωση φράγματος παραισθήσεων προκειμένου να εκτελεστεί ανεμπόδιστα το συμβόλαιο θανάτου που ανέλαβε η υποχείρια κυβέρνηση.
Ούτε άλλωστε η ταυτότητα της μπαγκέτας που συντονίζει και διευθύνει όλα τα διάσπαρτα όργανα σ’ αυτή τη συμφωνία της συμφοράς αποτελεί δυσεπίλυτο αίνιγμα.