Αφύπνιση: Άμεση φυγή από την προσμονή «θαυμάτων»!
Απότομες ή σταδιακές μεταλλάξεις σε ρόλους μνημονιακούς ή αντιμνημονιακούς, επικοινωνιακά show κάθε είδους και κάθε μέρα υπέρ και κατά των ελεύθερων επαγγελματιών, του Δημοσίου, της φοροδιαφυγής, της αισχροκέρδειας, κ.λπ., αρκεί να διατηρείται το ακροατήριο και η πελατεία. Πολιτικές, επικοινωνιακές, συνδικαλιστικές ομπρέλες σε αντίθετα και συγκρουόμενα πράγματα, έννοιες, θέσεις, αρχές. Καπηλείες κάθε είδους και διαρκής καλλιέργεια ψευδαισθήσεων ότι υπάρχει η χώρα των θαυμάτων για την Αλίκη!
Καμία συζήτηση δεν ολοκληρώνεται για τα σοβαρά και αναγκαία: Ποιες σοβαρές, δομικές μεταρρυθμίσεις απαιτούνται στο κράτος, το παραγωγικό μοντέλο, την παιδεία, την υγεία, την ασφάλιση, την Αυτοδιοίκηση, τους θεσμούς. Αντίθετα, εφήμερα αφηγήματα διαρκούς μεταρρυθμισιολογίας και κυβερνήσεις που παραδίνονται στις δημοσιονομικές αναδιαρθρώσεις και μέτρα υπό την πίεση των δανειστών και των αναγκών χρηματοδότησης.
Ένα δεδομένο αποτέλεσμα:
Η κρίση έχει μειώσει μόνιμα το ΑΕΠ σε όλες τις προηγμένες οικονομίες και με τις υφιστάμενες πολιτικές δεν αναμένεται να επανέλθει στα προ κρίσης επίπεδα. Τα κράτη έχουν δεσμευτεί σε δημοσιονομικές αναδιαρθρώσεις αντίστοιχες με τα επίπεδα του δημοσίου χρέους, που έχουν αρνητική επίπτωση στους ρυθμούς ανάπτυξης.
Η επιμονή των αποτελεσμάτων της κρίσης είναι ορατή από το τρέχον επίπεδο ΑΕΠ αλλά και τις προβλέψεις του ΔΝΤ για το 2019. Το γεγονός ότι το δυνητικά αναμενόμενο προϊόν έχει αναθεωρηθεί προς τα κάτω αποτελεί ομολογία ότι η μείωσή του θα είναι σταθερή. Με το ΑΕΠ να πέφτει ή, κυκλικά, να περιφέρεται στην ασταθή ζώνη, οι προσπάθειες για μείωση χρέους με μείωση δαπανών ή αύξηση φορολογίας οδηγούν σε υψηλότερο δείκτη χρέους / ΑΕΠ.
Τίποτε από μόνο του δεν είναι πανάκεια. Η αυτο-ήττα των δημοσιονομικών αναδιαρθρώσεων στις προηγμένες χώρες, ιδιαιτέρως του Euro, δεν είναι πλέον εκδοχή, αλλά γίνεται σαφής απόδειξη.
Επομένως, νέα κατεύθυνση πρέπει να είναι:
Ο συσχετισμός των μεταβολών στο ΑΕΠ με δομικές αλλαγές στις οικονομικές συνθήκες, το κλίμα, την ανάπτυξη κοινωνικής κινητοποίησης σε στόχους (παραγωγικότητα, επενδύσεις -όπου η ελάφρυνση του χρέους με μεγάλη περίοδο χάριτος μπορεί μεσοπρόθεσμα να συμβάλει- κ.λπ.), δηλαδή η ύπαρξη εθνικού πολιτικού οικονομικού και κοινωνικού πρωτοκόλλου πέραν του Μνημονίου, μπορεί να μας βγάλει από το παρακολούθημα της διαρκούς απόκλισης, της ατέλειωτης λιτότητας, των θυσιών χωρίς προοπτική, τη βαθύτερη και πιο ακραία φτώχεια.
Αν αυτό δεν το μπορούμε, θα περιστρεφόμαστε ουσιαστικά στην αποτυχία της δημοσιονομικής αναδιάρθρωσης που ξεκίνησε το 2010.
Όσο η κυβέρνηση, τα συνδικάτα, οι επαγγελματικές και επιστημονικές ενώσεις, οι πολίτες και η πολιτική ζωή εγκλωβίζονται σε επικοινωνιακές αντιπαραθέσεις χωρίς μέτρο τόσο η αδυναμία στα ουσιαστικά και η απώλεια κρίσιμου χρόνου αυξάνουν, η έξοδος αργεί, καμιά θέση εργασίας, μισθός ή σύνταξη ή παροχή δεν είναι ασφαλής και η υπευθυνότητα των πολιτικών θα καταλήγει κάλπικη!