Ώρα εξόδου…

Τρομοκρατώντας με αυτόν τον τρόπο –με φασιστική μεθοδολογία– τον ελληνικό λαό, απέκλειαν ουσιαστικά κάθε σοβαρή συζήτηση γύρω από ένα συντεταγμένο Grexit, που κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις θα μπορούσε να είναι σωτήριο για τη χώρα. Διότι όταν οι τράπεζες ελέγχονται από ξένους, το νόμισμα είναι ξένο, στο παρέχουν άλλοι κατά τα κέφια τους και κλείνουν τις στρόφιγγες της χρηματοδοτήσεως όποτε τους αρέσει για να μας εκβιάσουν, δεν μπορεί να υπάρχει ελεύθερο και ανεξάρτητο ελληνικό κράτος. Η Γερμανία, ο αιώνιος εχθρός μας, θέλει να διαλύσει την Ελλάδα. Και φτάσαμε στο κατάντημα να μας επιβάλλει η μαντάμ Μέρκελ τη δημιουργία ανεξάρτητου κρατιδίου αλλοδαπών, προσφύγων και μεταναστών, μέσα στην καρδιά της Αθήνας. Μετατραπήκαμε σε χωματερή της υφηλίου. Το γεγονός αυτό μπορεί να προκαλέσει επικίνδυνες και ανεξέλεγκτες ταραχές, χωρίς να αποκλείονται και αιματηρές συνέπειες. Δεν είμαστε πλέον κυρίαρχοι στον τόπο μας.

Το τρίτο Μνημόνιο, που μας επεβλήθη πραξικοπηματικά, είναι μια ασήκωτη ταφόπετρα, που θα συνθλίψει για 50 χρόνια, τουλάχιστον, ό,τι έχει απομείνει ακόμα όρθιο στη χώρα μας. Ο Αλέξης Τσίπρας εξαναγκάστηκε να υπογράψει ένα νέο Μνημόνιο, με το περιεχόμενο του οποίου διαφωνούσε ριζικά. Τότε, γιατί το υπέγραψε; Διότι τον εξεβίασαν με το Grexit. Εάν, όμως, εγκαίρως είχε μελετήσει αυτό το ενδεχόμενο, αλλά και το νέο νόμισμα, τότε το Grexit δεν θα αποτελούσε απειλή για την Ελλάδα αλλά για τη Γερμανία, που εφαρμόζει το «Πρωτείον» στην Ευρωπαϊκή Ένωση. «Πρωτείον» ήταν η αξίωση των Επισκόπων (Παπών) της Ρώμης να αναγνωρισθούν ως κεφαλή όλης της Χριστιανικής Εκκλησίας. Και ο Σόιμπλε θέλει να έχει το «Πρωτείον» όλης της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Ο Θουκυδίδης, εξιστορώντας στο 5ο βιβλίο της Ιστορίας του τον διάλογο Αθηναίων – Μηλίων ήθελε να δείξει ότι η Αθηναϊκή Συμμαχία εξελίχθηκε σε ηγεμονία και στο τέλος σε τυρρανίδα. Και σήμερα η γερμανική ηγεμονία στην Ευρωζώνη δεν είναι τίποτε άλλο παρά τυραννίδα. Κι εμείς τι κάνουμε; Ο Τσίπρας από επαναστάτης κινδυνεύει να μεταβληθεί σε… Μαυροκορδάτο! Το καλοκαίρι του 1825 ο Μαυροκορδάτος, εκτελώντας τις μυστικές οδηγίες του άγγλου πρωθυπουργού Τζορτζ Κάνινγκ, συγκάλεσε εσπευσμένα στο Ναύπλιο το Υπουργικό Συμβούλιο. Και υπέβαλε «σχέδιον αναφοράς» με το οποίο «Το ελληνικό έθνος έθετεν εκουσίως την Ιεράν παρακαταθήκην της αυτού ελευθερίας, εθνικής ανεξαρτησίας και πολιτικής του υπάρξεως υπό την μοναδικήν υπεράσπισιν της Μεγάλης Βρετανίας…»! Το σχέδιο του Μαυροκορδάτου, ντοκουμέντο εθελοδουλίας και αγοραπωλησίας ενός ηρωικού λαού, η πτοημένη κυβέρνηση του Ναυπλίου το είδε σαν… σανίδα σωτηρίας και το υπέγραψε αμέσως.

Και η πτοημένη κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα, εκτελώντας διαταγές ενός χειρότερου Κάνινγκ, του υπερφίαλου Σόιμπλε, θέτει εκουσίως την ελευθερία, την ανεξαρτησία της Ελλάδας και την πολιτική της ύπαρξη στην απόλυτη εξουσία της γερμανικής Ευρωπαϊκής Ένωσης. Την ίδια όμως «γραμμή» ακολουθούν, εκτός του ΣΥΡΙΖΑ, η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι. Τα τρία τελευταία κόμματα, βέβαια, είναι γνωστά για την ευρωλαγνεία τους. Φαίνεται, όμως, ότι και ο ΣΥΡΙΖΑ απώλεσε την αριστερή του συνείδηση και εντάσσεται στην κάλπικη ευρωπαϊκή «σοσιαλδημοκρατία». Μπορεί να είχε κάποτε τις καλύτερες προθέσεις ο Αλέξης Τσίπρας. Πρέπει, όμως, να έχει υπόψη του αυτό που είχε πει ένας αληθινός σοσιαλιστής ηγέτης, ο Ιταλός Πιέτρο Νένι: «Ο δημόσιος άνδρας μετριέται με άλλο μέτρο, στο φως των γεγονότων και των αποτελεσμάτων…». Και ο σημερινός πρωθυπουργός θα μετρηθεί από τα αποτελέσματα της πολιτικής του. Και η κρίση θα είναι αυστηρή διότι ο λαός τού έδωσε τρεις φορές απανωτά την εμπιστοσύνη του και τώρα αισθάνεται προδομένος.

Στην προηγούμενη κατοχή του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου το ΕΑΜ δεν ιδρύθηκε για να εφαρμόσει τα προγράμματα των κατακτητών, αλλά για να αντισταθεί και να απελευθερώσει τη χώρα. Στην τωρινή οικονομική κατοχή των Γερμανών ο λαός θα περίμενε από την Αριστερά να κάνει το ίδιο. Δυστυχώς, η σημερινή Αριστερά δεν έχει καμία σχέση με την παλαιά. Στόχος του ΣΥΡΙΖΑ θα έπρεπε να είναι όχι μια κυβέρνηση υπό τις διαταγές των Γερμανών και τις «συμβουλές» των Αμερικανών, αλλά ο τρόπος με τον οποίο θα βγούμε από το ευρωγερμανικό «γκέτο». Και όχι να έρχεται ένα «βουτυρόπαιδο», ο αντιπρόεδρος της Κομισιόν Ντομπρόβσκις, και να μας απειλεί ότι, εάν δεν εφαρμόσουμε τα «προαπαιτούμενα», δεν θα πάρουμε χρήματα.

Θυμάμαι τον μακαρίτη Βασίλη Εφραιμίδη (πρώτο διευθυντή της «Αυγής», το 1952, και μεταπολιτευτικά ευρωβουλευτή του ΚΚΕ) που μου έλεγε το 1996 ότι: «Η Κομισιόν είναι ένας άταφος νεκρός, που η παράταση του βίου της είναι τεχνητή διατήρηση πτώματος, που μολύνει την πολιτική ζωή των ευρωπαϊκών λαών». Και ότι: «Σ’ αυτήν την Ευρωπαϊκή Ένωση οι εργαζόμενοι της Ευρώπης όχι μόνο δεν πρέπει να εμπιστεύονται την τύχη των προβλημάτων τους, αλλά σε εθνική και διακρατική κλίμακα να οργανώνονται, να αγωνίζονται για ρήξεις και ανατροπή αυτής της πολιτικής, μέχρι τη συνολική ανατροπή, για να ανοίξει άλλος δρόμος για μια άλλη Ευρώπη…».

Και είχε δίκιο. Το πρόβλημα του πολιτικού αδιεξόδου στην πατρίδα μας είναι κυρίως πρόβλημα Αριστεράς. Διότι όταν αυτός ο πολιτικός χώρος, που θέλει να παρουσιάζεται και σαν… «εκσυγχρονισμένος», πραγματοποίησε ιδεολογική «κωλοτούμπα» που δεν έχει προηγούμενο, χάριν μιας εξουσίας «παντός καιρού», επόμενο είναι ο κόσμος να μην έχει πλέον εμπιστοσύνη σε κανέναν. Αυτή είναι η πραγματική και η χειρότερη αποστασία. «Αριστεροί» με καταθέσεις στο εξωτερικό, πάμπλουτοι, μεθυσμένοι μέσα στην αγκαλιά εκπροσώπων του μεγάλου κεφαλαίου και υποτακτικοί απέναντι στους αισχρούς «εταίρους», πανικόβλητοι σκαρφίζονται καθημερινά την επιβολή νέων παρανοϊκών φορολογικών μέτρων σε βάρος των αδυνάτων. Και δεν ξέρουν τι άλλο να πουν. Σ’ αυτούς ταιριάζουν τα λόγια του Ιονέσκο: «Ο Λόγος δεν μπορεί πια να εκφράσει τις σκέψεις, επειδή σκέψεις δεν υπάρχουν…». Αυτή η «Αριστερά» δεν φορά πλέον τον κόκκινο σκούφο. Είναι «Κοκκινοσκουφίτσα» που χάθηκε μέσα στο άγριο δάσος του καπιταλισμού και στο τέλος θα την κατασπαράξει ο γερμανικός λύκος.

Όταν έφτασε στο σημείο η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να μην μπορεί να διαφυλάξει ούτε την πρώτη κατοικία των πολιτών από πλειστηριασμούς και να μιλά για «προϋποθέσεις», τότε έχει χάσει ολοκληρωτικά το παιχνίδι. Τη Ζωή Κωνσταντοπούλου τη λοιδόρησαν και την πολέμησαν απ’ όλες τις πλευρές επειδή είπε ότι εκείνη δεν παρέδωσε τα κλειδιά και τη σφραγίδα της Βουλής στους Γερμανούς. Σχεδόν όλοι οι άλλοι παρέδωσαν τα πάντα στα στρατεύματα κατοχής των «εταίρων». Τώρα, Ευρώπη και ΔΝΤ, χέρι χέρι, απαιτούν όλο και πιο σκληρά φορολογικά μέτρα για έναν λαό που του τα πήραν όλα.

Τέτοια Ευρώπη, λοιπόν, δεν τη θέλουμε. Πρέπει να πάρουμε την απόφαση για ηρωική έξοδο. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν άντεξε για πολύ να μείνει στην πρωτοπορία του αντιμνημονιακού αγώνα. Προσπάθησε, αλλά λύγισε κάτω από την αδυσώπητη ευρωπαϊκή μηχανή. Επομένως, έχουμε ένα κενό στον χώρο της Αριστεράς (πέρα από το ΚΚΕ), που είναι άγνωστο πότε θα συμπληρωθεί. Αλλά οι πολίτες δεν μπορούν να περιμένουν. Μόνοι τους, με τα σωματεία τους, οφείλουν να ξεσηκωθούν με υψωμένες τις πύρινες γροθιές τους. Τέτοιο θυμωμένο ποτάμι ποιος θα τολμήσει να το σταματήσει; Κι εμείς, όλοι, που περιμένουμε κάποιο θαύμα, θα ακολουθήσουμε την υπόδειξη του Μπρεχτ: «Σφίγγοντας τα δόντια, λέμε: ”Ένα θαύμα πρέπει να γίνει, ας μείνουμε στις γραμμές μας…”».