Σκηνικό: αίσθηση και ουσία

Ενώ το σκηνικό έμοιαζε διαχειρίσιμο, η αίσθηση της κοινωνίας οδηγείται στην ουσία καθώς η «κυβέρνηση ενάντια στην κρίση» μεταλλάσσεται σε «κυβέρνηση κρίσης», ενώ το κρίσιμο διάστημα από τη δεύτερη αξιολόγηση έως την άνοιξη ο κίνδυνος κυβερνητικού αδιεξόδου είναι ορατός.

Στο ερώτημα αν υπάρχουν προτάσεις, τρεις, ενδεικτικά, δείχνουν πως οι ορθές πολιτικές μετατρέπουν την κρίση σε ευκαιρία:

1. Η Ελλάδα ως ευρωπαϊκό κέντρο στη Μεσόγειο:

Η ευρύτερη περιοχή της Μεσογείου ταλανίζεται από γεωπολιτικά παίγνια, κοινωνικές ανισότητες, θρησκευτικές συγκρούσεις, πολεμικές εστίες και αστάθεια, αλλά έχει πάντα μεγάλη ιστορική, κοινωνική, οικονομική σημασία και αξία, ενώ για την Ελλάδα είναι ζωτικός χώρος, όπου:

α) Η προώθηση εκπαιδευτικών δραστηριοτήτων, υποδομών και ηλεκτρονικής διασύνδεσης είναι μείζονος σημασίας.

Η δημιουργία campus (σε αναξιοποίητους ολυμπιακούς χώρους ή σε τμήμα της πρώην Ολυμπιακής) μπορεί να αποτελέσει φάρο εκπαίδευσης και καινοτομίας, ζωτικό συνδετικό κρίκο με τον υπόλοιπο κόσμο.

β) Η ενεργειακή συνεργασία, με προσεκτική αξιοποίηση των πηγών φυσικού αερίου και των ανανεώσιμων πηγών ενέργειας και με ένταξή τους στην ευρωπαϊκή αγορά, είναι στρατηγικό πλεονέκτημα.

γ) Η δημιουργία ειδικού φόρουμ και η προώθηση στην Ελλάδα του Ευρωπαϊκού Κέντρου Συντονισμού και Έρευνας για τη Μεσόγειο.

Η υλοποίηση μιας αναγεννητικής μακροστρατηγικής αναδεικνύεται ώριμο αίτημα των καιρών και μπορεί να γίνει μια κύρια δυναμική πολιτική της χώρας και της Ευρώπης.

2. Επανεκκίνηση σε νέα βάση της αναδιοργάνωσης του κράτους και της Δημόσιας Διοίκησης:

α) Σύγχρονη Διοίκηση κεντρικής επιτελικής κυβέρνησης, με κατάργηση των υπουργείων και διάρθρωση σε 15 Γενικές Διευθύνσεις Δημόσιων Πολιτικών, όπου οι υπουργοί διατηρούν εποπτεία, αλλά λειτουργούν (με επιτελείο συγκεκριμένων προδιαγραφών στελέχωσης) δίπλα στον πρωθυπουργό σε ενιαία χωροθέτηση. Έτσι αδυνατίζει η πελατειακή – κομματική εμπλοκή στη Διοίκηση και αναβαθμίζεται ο ρόλος της πολιτικής, αφού αποστολή της είναι η παραγωγή δημόσιων πολιτικών.

β) Αντιμετώπιση της δαιδαλώδους πολυνομίας. Οι νόμοι αντιστοιχίζονται με «Βίβλους» ενοτήτων δημόσιας πολιτικής. Η κατάργηση ή η τροποποίηση διατάξεων δεν λαμβάνει αριθμό νόμου, αλλά απεικονίζεται με αυτόματη απάλειψη από την αντίστοιχη «Βίβλο». Έτσι, συρρικνώνεται ο αριθμός των νόμων (που πάμε για 5.000) και το καθεστώς παραπομπών, αναρμόδιων και σκοπιμοτήτων, που παράγουν ερμηνευτικές εγκυκλίους, οδηγίες κ.λπ. (ξεπερνούν τις 400.000), προκειμένου να μειωθεί το κόστος της γραφειοκρατίας και να εξασφαλιστούν πάνω από 5 δισ.

3. Δημιουργία σταθερού – δίκαιου φορολογικού πλαισίου, πέραν των καταναγκασμών της περιόδου και του Μνημονίου:

α) Επεξεργασία μοντέλου που θα ορίζει ρητά ποιος φόρος πάει και γιατί στην κυβέρνηση ή στην περιφερειακή αυτοδιοίκηση και πώς κατανέμεται σε δημόσιες πολιτικές, καθώς και την αναλογία άμεσων και έμμεσων φόρων. Ποιο ποσό, πώς και από ποιους εισπράττεται.

β) Ορισμός χρονικής μεταβατικής περιόδου για την εφαρμογή, με σαφείς ρυθμίσεις εκκρεμοτήτων (προς και από το κράτος). Μετά το πέρας αυτής, πρόβλεψη σκληρών ποινών για όσα δεν ρυθμίστηκαν και για όλους, ακόμη και για το κράτος αν είναι ασυνεπές ή αυθαιρετεί.

γ) Αξιοποίηση των πόρων της μεταβατικής προσαρμογής (για να υπάρξει διαφάνεια αλλά και σύνδεση των όποιων «ασυλιών» -που πρέπει να σημάνει το οριστικό τέλος τους- με επενδύσεις και νέες θέσεις εργασίας) σε «πρωτόκολλο» συμπόρευσης και θετικής συνεργασίας σε εθνικό επίπεδο, για εξεύρεση πόρων προώθησης της ενδογενούς ανάπτυξης.

Για να ξέρουμε επιτέλους πού πάμε, ας ορισθούν δρόμοι και στόχοι για το μέλλον που δημιουργείται -ή όχι- σήμερα, όσο κι αν το σήμερα «εκδικείται» το χθες και οργίζεται για το «αόρατο» αύριο!