Οι δηλώσεις Φίλη και ο εθνομηδενισμός στην Παιδεία

Πρώτ’ απ’ όλα, οι δηλώσεις του αποκαλύπτουν μια ανυπόφορη αλαζονεία εξουσίας, που τον κάνει να νομίζει ότι μπορεί να κάνει και να λέει ό,τι θέλει επειδή είναι υπουργός. Είδαμε πριν από λίγο καιρό με πόση περιφρόνηση αντιμετώπισε το θέμα των Θρησκευτικών. Εξήγγειλε απόψεις και πολιτικές για ουσιαστική κατάργηση του μαθήματος στα σχολεία και υποκατάστασή του από ένα μάθημα θρησκειολογίας. Η θέση της Ορθοδοξίας σ’ αυτό, που ταυτίζεται με την πίστη της συντριπτικής πλειοψηφίας του Ελληνικού λαού, εξισώνεται με άλλα δόγματα, περιθωριακά, που δεν αποτελούν μέρος της ιστορίας, του πολιτισμού και της πολιτιστικής ταυτότητας της Ελλάδος και δεν συνδέονται με την ομολογιακή πίστη του λαού.

Το Σύνταγμα της Ελλάδος στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι απόλυτα σαφές. Αναφερόμενο στην παιδεία και στην πολιτική που πρέπει να τη διέπει, καθορίζει ως στόχους την Ελληνική παιδεία και την Ορθοδοξία. Ο κ. Φίλης, επειδή διορίσθηκε υπουργός Παιδείας, νομίζει ότι μπορεί να κάνει ό,τι θέλει, παραβιάζοντας κατάφωρα το Σύνταγμα και εισάγοντας ως «νέα ιδανικά» της Ελληνικής παιδείας τα καινά δαιμόνια και τα «πολυπολιτισμικά» ιδεολογήματα του Σόρος και της παγκοσμιοποίησης.

Είναι αλήθεια ότι δεν είναι ο πρώτος διδάξας. Η μεγάλη ανατροπή και υπονόμευση της Ελληνικής παιδείας, στο ίδιο το υπουργείο που έχει ως αποστολή τη διαφύλαξη και την προαγωγή της, άρχισε από τον μεγάλο «εκσυγχρονιστή» της παγκοσμιοποίησης και δολιοφθορέα του ΠΑΣΟΚ και της δημοκρατικής παρατάξεως Κώστα Σημίτη.

Το υπουργείο Παιδείας είχε τότε στη διάθεσή του 600 δισ. δρχ., που ήταν το μερίδιό του από το λεγόμενο πακέτο Ντελόρ για τον εκσυγχρονισμό της Ελληνικής παιδείας. Πώς αξιοποίησε το μεγάλο αυτό ποσό ο κ. Σημίτης και οι υπουργοί του για τη βελτίωση της Ελληνικής παιδείας και των υποδομών της; Ένα μεγάλο μέρος από το ποσό αυτό το χρησιμοποίησαν για τον «εκσυγχρονισμό» των διδακτικών βιβλίων.

Εγκαταλείφθησαν συλλήβδην τα παλαιά και παραγγέλθηκαν μαζικώς καινούργια. Ποιοι ήταν όμως οι συγγραφείς και οι επιβλέποντες; Άνθρωποι που δεν επιλέχθηκαν με αυστηρά επιστημονικά, αλλά ιδεολογικά κριτήρια. Άνθρωποι που ήταν πρόθυμοι να «προσαρμόσουν» τα διδακτικά βιβλία στο πνεύμα της Νέας Τάξεως και της ιδεολογίας του Σημιτικού «εκσυγχρονισμού». Σ’ αυτό το ανόσιο έργο συνέπραξε θλιβερά και το Παιδαγωγικό Ινστιτούτο, που είχε επισήμως ως ρόλο να επαγρυπνεί για το αντίθετο.

Το αποτέλεσμα αυτής της δολιοφθοράς στην Ελληνική παιδεία, που προχώρησε επί χρόνια ύπουλα και στα μουλωχτά, φάνηκε στο περιεχόμενο των σημερινών διδακτικών βιβλίων, πολλά από τα οποία είναι πραγματικό σκάνδαλο. Το βιβλίο Ιστορίας της Στ’ Δημοτικού της Μαρίας Ρεπούση έγινε περιώνυμο με τη γνωστή περιγραφή της καταστροφής της Σμύρνης ως «συνωστισμού» στην προκυμαία. Δεν είναι τυχαίο ότι η Μαρία Ρεπούση έσπευσε να υπερασπισθεί τον ομοϊδεάτη της σημερινό υπουργό Παιδείας.

Το βιβλίο όμως Ιστορίας της Μαρίας Ρεπούση δεν είναι απομονωμένη περίπτωση. Είναι η κορυφή του παγόβουνου μιας καταστάσεως στην παιδεία που προκαλεί οργή και αγανάκτηση και είναι στους αντίποδες των επιταγών του Συντάγματος. Βιβλίο του Δημοτικού, π.χ., φτάνει στο σημείο να βάζει κοντά στην παραδοσιακή εικόνα της φυγής του Ιωσήφ και της Παναγίας στην Αίγυπτο, φωτογραφία ενός φορτηγού με πρόσφυγες και λαθρομετανάστες και να κάνει χονδροειδή προπαγάνδα ότι το πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα είναι το ίδιο με εκείνο του Ιωσήφ και της Παναγίας.

Το άλλο μέρος των χρημάτων του πακέτου Ντελόρ χρησιμοποιήθηκε για να γεμίσει η Ελλάδα με πανεπιστημιακές Σχολές αμφιβόλου χρησιμότητας και ποιότητας. Ήταν ένας εύκολος τρόπος για να «απορροφηθούν» τα κονδύλια, με αβέβαιη όμως την προοπτική και την ανάπτυξή τους.

Ο τρόπος με τον οποίο περιφρονήθηκε το Σύνταγμα, κατά τα προηγούμενα χρόνια, για την εισαγωγή και προαγωγή εθνομηδενηστικών αξιών στην Εκπαίδευση, χωρίς να υπάρξουν σοβαρές συνέπειες για τους προαγωγούς και δράστες, ενεθάρρυνε και τον σημερινό υπουργό να συνεχίσει στην ίδια κατεύθυνση και να επιχειρήσει μάλιστα νέα άλματα.

Η Ελληνική Βουλή απεφάσισε το 1994 να αναγνωρίσει επισήμως την Ποντιακή γενοκτονία, η οποία άρχισε επίσης να αναγνωρίζεται διεθνώς. Εάν ο κ. Φίλης θέλει να αλλάξει αυτή την απόφαση, τότε πρέπει να πείσει την κυβέρνηση να φέρει στη Βουλή νέα πρόταση και να επιτύχει την ψήφισή της. Ο κ. Φίλης επέλεξε όμως, όπως και οι προκάτοχοί του, την έμμεση οδό. Να αγνοήσει δηλαδή την υπάρχουσα πολιτική της χώρας και να προωθήσει τη δική του ανερμάτιστη και προκλητική πολιτική, επικαλούμενος «επιστημονική» δήθεν διάκριση μεταξύ «εθνοκαθάρσεως» και «γενοκτονίας».

Η εθνοκάθαρση δεν συνεπάγεται αναγκαστικά συστηματική εξόντωση μιας εθνικής ή θρησκευτικής ομάδας. Εθνοκάθαρση έγινε, π.χ., στην κατεχόμενη Κύπρο. Στον Πόντο, όμως, κύριε Φίλη, έγινε γενοκτονία. Εξοντώθηκαν συστηματικά 353.000 άνθρωποι. Το ότι υπήρξαν επιζώντες δεν είναι απόδειξη ότι δεν έγινε γενοκτονία. Επιζώντες υπήρξαν και στην περίπτωση των Αρμενίων και των Εβραίων, για τους οποίους δεν αμφισβητείται από κανέναν, εκτός από τους Τούρκους για τους Αρμενίους, ότι ήταν γενοκτονία.

Η πρόκληση Φίλη πρέπει να γίνει σήμα συναγερμού για ολόκληρο τον Ελληνικό λαό και για αντίσταση σ’ όλους αυτούς που θέλουν να προαγάγουν την εθνική αλλοτρίωση και την εθνική αποδόμηση με το ύπουλο προσωπείο του δήθεν «εκσυγχρονισμού» και «προοδευτισμού».