Νίκος Φίλης
Ύστερα από τις τελευταίες εκλογές ο κ. Φίλης αναβαθμίστηκε δίχως να είναι εφοδιασμένος με τις σχετικές περγαμηνές –ω, του αίσχους!– σε υπουργό Παιδείας, Έρευνας και Θρησκευμάτων. Τότε είχα χαρακτηρίσει το σύνολο των στελεχών του ως άνω υπουργείου ελεεινό και εντελώς ακατάλληλο.
Ας ξεκαθαρίσουμε το αυτονόητο: Ο κ. Φίλης ως απλός πολίτης και κάθε άλλος απλός πολίτης έχει το απόλυτο δημοκρατικό δικαίωμα να εκφράζει τη γνώμη του, ακόμα και αν τα επιχειρήματα με τα οποία την υποστυλώνει δεν είναι ακλόνητα. Ως αρμόδιος υπουργός, όμως, φρονώ ότι στερείται αυτού του δικαιώματος. Πρωτίστως διότι επηρεάζει, ως δήθεν αυθεντία, τους ανιστόρητους.
Προσθέτω το ακόλουθο ολιγόλογο σημείωμα με τίτλο «”Κομψό” άδειασμα» του Χ.ΙΩ. από την «Εφημερίδα των Συντακτών» της Τετάρτης: «Προσεκτικές αποστάσεις από τις δηλώσεις του Νίκου Φίλη περί εθνοκάθαρσης και όχι γενοκτονίας των Ποντίων πήρε χθες ο Νίκος Βούτσης, σε μια προσπάθεια να ”αδειάσει” τον υπουργό Παιδείας, αλλά κάπως… κομψά. Όπως είπε χθες το απόγευμα, μιλώντας στους κοινοβουλευτικούς συντάκτες, ”ο καθένας μπορεί να εκφράζει τις επιστημονικές ή προσωπικές του απόψεις. Αναλαμβάνει την ευθύνη και κρίνεται γι’ αυτές”. Ο πρόεδρος του Σώματος υπενθύμισε, πάντως, ότι ”η Βουλή θεσμικά έχει πάρει την απόφασή της”».
Ασφαλώς και δεν υπήρξε γενοκτονία. Ασφαλέστατα, όμως, υπήρξε εθνοκάθαρση και μάλιστα μεγάλης κλίμακας και με κτηνώδη τρόπο. Πριν από τους φόνους, ακόμα και τους αποκεφαλισμούς, έγιναν φρικτά βασανιστήρια, βιασμοί γυναικών και μικρών κοριτσιών, χώρια οι διά κατεδαφίσεων κλοπές κατοικιών και πολύτιμων λίθων. Σαν την Ρεπούση που μίλησε για «συνωστισμό στο λιμάνι της Σμύρνης» εκφράστηκε ο κ. Φίλης! Ασφαλώς και δεν υπήρξε γενοκτονία, το επαναλαμβάνω. Και δεν υπήρξε γενοκτονία, αφού οι διασωθέντες ήρθαν στην Ελλάδα σαν να ήταν πρόσφυγες και τους χρησιμοποίησαν οι δικοί μας ως φτηνό εργατικό υλικό, αποκαλώντας τους μάλιστα, ορισμένοι ασυνείδητοι και ιδιαζόντως προκλητικοί, «τουρκόσπορους». Ας όψεται ο διεθνισμός, ο πάγιος διεθνισμός της Αριστεράς, που συσκοτίζει πνεύματα και διαθέσεις. Ο παλαιοκομμουνιστικός διεθνισμός είχε επιδοθεί σε ανάλογες διαστρεβλώσεις το 1924 με όχημα το «Μακεδονικό», ακολουθώντας πιστά τις οδηγίες της 9ης Ολομέλειας της Κομιντέρν.
Τα ανακριβέστατα φληναφήματα περί… γενοκτονίας της εγκληματικής μαφίας «Χρυσή Αυγή» και οι πανομοιότυποι ισχυρισμοί ανιστόρητων βουλευτών της ΝΔ ουδόλως με αγγίζουν. Διατηρώ αλώβητο το θάρρος της γνώμης μου και δεν διστάζω να εκφράζομαι ενίοτε και με σκληρές διατυπώσεις. Ο κ. Φίλης είναι υπότροπος. Και πριν από ενάμισι χρόνο τα ίδια είχε πει. Η διεθνιστική εμμονή του είναι παροιμιώδης.
Υπάρχει, όμως, και μία άλλη εκδοχή των λεχθέντων του εσχάτως. Την ανακάλυψε με μικρή καθυστέρηση το ΚΚΕ. Επιδίωξε να αποπροσανατολίσει την τρέχουσα δημόσια συζήτηση αναφορικά με τα φλέγοντα –και αδιέξοδα– προβλήματα που ταλανίζουν τη χώρα μας και τους πολίτες της. Η μέθοδος αυτή είναι πασίγνωστη. Τη χρησιμοποιεί κάθε κόμμα που βρίσκεται στην εξουσία. «Εν άλλαις λέξεσιν», όπως θα έλεγε (και θα έγραφε) ο αείμνηστος Φαίδων Βεγλερής, ο κ. Φίλης θυσιάστηκε για το κόμμα του.
Μάταιη, όμως, ούτως ειπείν, αυτή η θυσία. Διότι δι’ αυτής προβλήθηκε ποικιλοτρόπως. Το ζήτημα για την παρούσα κυβέρνηση είναι, ωστόσο, ευρύτερο και βαθύτερο. Αλέξης Τσίπρας και Πάνος Καμμένος γνώριζαν άριστα με ποιους έχουν να κάνουν. Γνώριζαν τι αχόρταγα, απαιτητικά και εκδικητικά κουμάσια είναι οι απέναντι. Όφειλαν, επομένως, να έχουν προετοιμάσει εγκαίρως την άμυνά τους. Μια επιθετική άμυνα μέσω ενός δεύτερου σχεδίου δράσης, το οποίο προκαλεί τρόμο και ταυτόχρονα δεν θα περίμεναν. Τα ευκόλως εννοούμενα παραλείπονται. Το ζήτημα είναι τελικά η αφύπνιση των μαζών και η εξακολουθητική αντίσταση στις ταπεινωτικές αξιώσεις των γραβατωμένων και βαθύπλουτων λιμοκοντόρων της απέναντι πλευράς. Αν τίποτα από αυτά δεν συμβεί, ένας είναι ο δρόμος: Ο ξεσηκωμός. Ο απελπισμένος ξεσηκωμός όσων δεν μπορούν να επιβιώσουν – κι ό,τι βρέξει, ας κατεβάσει.
ΥΓ.: Με εκπλήσσουν οι διθυραμβικοί έπαινοι για τον Νίκο Φίλη. Δεν βρέθηκε ΟΥΤΕ
ΕΝΑΣ από εκείνους που εκτιμώ να τον χαρακτηρίσει έστω αμφιλεγόμενο ως υπουργό Παιδείας. Αγνοούν, άραγε, τον μέγιστο Ευάγγελο Παπανούτσο; Αν δεν τον αγνοούν, τους ρωτώ: Υπάρχει σύγκριση ανάμεσα στους δύο;