Η άλλη άποψη…

Τέρμα στις πελατειακές σχέσεις με το μονοεδρικό σύστημα

«Η πελατειακή σχέση συνιστά τον τρόπο εκλογής βουλευτών και κομμάτων, αυτήν κατασφαλίζει κάθε ώς τώρα Εκλογικό Σύστημα. Επομένως, όλα μπορούν να αλλάξουν, αν αλλάξει το Εκλογικό Σύστημα: ας υιοθετήσουμε σύστημα που να αποκλείει την πελατειακή σχέση ελευθερώνοντας πολιτευτές και κόμματα από τον εφιάλτη της εξαγοράς ψήφων και διαφημιστικής άγρας ψήφων. Και τέτοιο Εκλογικό Σύστημα μοιάζει να είναι το βασισμένο στη μονοεδρική περιφέρεια.

Που σημαίνει: ότι η χώρα διαιρείται σε (περίπου ισόποσες πληθυσμικά) εκλογικές περιφέρειες, τόσες όσα τα δύο τρίτα του αριθμού των μελών του Κοινοβουλίου. Σε κάθε περιφέρεια προβλέπεται ένας υποψήφιος από κάθε κόμμα για να διεκδικήσει τη μία έδρα που δικαιούται κάθε περιφέρεια. Ο μικρός αριθμός ψηφοφόρων στην εξαιρετικά σμικρυμένη περιφέρεια και η απουσία συνυποψηφίων από το ίδιο κόμμα καθιστούν περιττή την πολυέξοδη διαφήμιση. Υποχρεωτικά τα κριτήρια επιλογής επικεντρώνονται στις ικανότητες και στην ποιότητα των προσώπων».

«Το υπόλοιπο ένα τρίτο των μελών του Κοινοβουλίου εκλέγεται από ένα δεύτερο ψηφοδέλτιο που το ρίχνει ο πολίτης σε ξεχωριστή κάλπη επιλέγοντας το κόμμα της προτίμησής του. Είναι ψηφοδέλτιο “επικρατείας” (ίδιο σε όλες τις περιφέρειες) και συγκροτείται από κάθε κόμμα για να προτείνει στους ψηφοφόρους την επιτελική ομάδα (κατά σειρά αξιολογικής προτεραιότητας των προσώπων) που θα διαχειριστεί τους τομείς λειτουργίας του κράτους. Ο πολίτης επομένως ρίχνει δύο ψηφοδέλτια σε διαφορετική το καθένα κάλπη: Με το ένα επιλέγει το πρόσωπο που θα αντιπροσωπεύσει στη Βουλή την τοπική του περιφέρεια, και με το άλλο επιλέγει το κόμμα που προτιμάει για να σχηματίσει κυβέρνηση».

«Το εκλογικό αυτό σύστημα εφαρμόζεται στη Γερμανία από τη δεκαετία του 1960 – είναι δοκιμασμένο υπεραρκετά. Για πληρέστερη εξυπηρέτηση του στόχου, και ο συνεπής διαχωρισμός της εκτελεστικής από τη νομοθετική εξουσία: το ασυμβίβαστο υπουργικού και βουλευτικού αξιώματος. Όπως και το μέτρο δραστικής μείωσης του αριθμού των βουλευτών».

***

Διά χειρός…

…του εκδότη και διευθυντή της εφημερίδας «Αξία» Αντώνη Πίκουλα, από το άρθρο του με τίτλο «Αλλάζουμε ή βουλιάζουμε»:

Εδώ και τώρα αλλαγή, ανατροπή, υπέρβαση

«Σε τούτες τις κρίσιμες για τον τόπο στιγμές η κυβέρνηση καλείται να λάβει αποφάσεις σκληρές, που προϋποθέτουν τόλμη και αποφασιστικότητα, συγκρούσεις με το κατεστημένο και τη διαπλοκή και εμπεριέχουν πολιτικό κόστος. Η κοινωνία παρακολουθεί τα όσα συμβαίνουν με αμηχανία, φόβο και προβληματισμό. Οι φόροι, η ανεργία, το κλείσιμο των επιχειρήσεων, οι χιλιάδες απολυμένοι, οι νέοι που δεν έχουν να ελπίζουν σε ένα καλύτερο αύριο, η μεσαία τάξη που απαξιώθηκε, διαλύθηκε και μετεξελίχθηκε στο πιο χαρακτηριστικό λούμπεν προλεταριάτο, συνιστούν τη νέα εφιαλτική πραγματικότητα της χώρας. Αυτή την ώρα δεν υπάρχουν περιθώρια ούτε για λαϊκισμούς, ούτε για τακτικές, ούτε για υπεκφυγές. Ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε. Γιατί ακόμη και αν περάσουν αναίμακτα όλα τα προαπαιτούμενα, ακόμη και αν μείνουν ιδιωτικές οι τράπεζες, πόσο μπορεί να αντέξει και να ανταποκριθεί σε αυτά τα δεδομένα η βάση της κοινωνίας; Εδώ και τώρα, λοιπόν, αλλαγή, ανατροπή, υπέρβαση. Ναι στις αποκρατικοποιήσεις, τις μεταρρυθμίσεις, τα νέα κεφάλαια, το φρέσκο χρήμα και τους ξένους επενδυτές, τις μεγάλες επενδύσεις, τα δημόσια έργα, τους οδικούς άξονες, τα κίνητρα για να δημιουργηθούν νέες επιχειρήσεις, επενδύσεις, θέσεις εργασίας. Όχι στις ιδεοληψίες, στις μίζες, στους μεσάζοντες, στα ρουσφέτια και στις πελατειακές σχέσεις. Όχι στις ξεπερασμένες αντιλήψεις, στα κομματικά γραφεία και στους μηχανισμούς, στη δικτατορία των συνδικαλιστών. Όχι στα διαχρονικά προνόμια των βολεμένων, των προνομιούχων δημοσίων υπαλλήλων και στις στρατιές των πάσης φύσεως συμβούλων των υπουργών, βουλευτών και διοικητών των οργανισμών. Όχι στη Διαπλοκή, στα συμφέροντα, στους ολιγάρχες, παλαιούς και νέους, όλους αυτούς που μέσα από την κατάρρευση της εξωθεσμικής εξουσίας τού χθες θέλουν να αναγορευθούν οι νταβατζήδες τού αύριο, που ετσιθελικά θα αναλαμβάνουν έργα και προμήθειες του Δημοσίου, μοιράζοντας ταυτόχρονα την τράπουλα της επιχειρηματικής -και όχι μόνο- ζωής του τόπου».

***

Διά χειρός…

…του Τάσου Παππά, από το σχόλιό του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» με τίτλο «Τι είναι ο ΣΥΡΙΖΑ;»:

Τους έχει μπερδέψει ο ΣΥΡΙΖΑ…

«Τελικώς ο ΣΥΡΙΖΑ έχει ενσωματωθεί πλήρως στο σύστημα, έχει συνθηκολογήσει άνευ όρων με την ευρωπαϊκή νομενκλατούρα και τον νεοφιλελευθερισμό, όπως λένε το ΚΚΕ, η Λαϊκή Ενότητα, οι ομάδες της εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς, αλλά και ο Ευάγγ. Μεϊμαράκης, ο οποίος μάλιστα δηλώνει έκπληκτος με τη μετάλλαξη του Τσίπρα;

Ή μήπως η ηγετική ομάδα του αρνείται να συμφιλιωθεί με την ήττα και την ευρωπαϊκή πραγματικότητα, υποκρίνεται ότι έχει παραδοθεί για να κερδίσει χρόνο και επί της ουσίας δεν έχει εγκαταλείψει τον βασικό στόχο, που δεν είναι άλλος από το να προκαλέσει ρήγματα στο οικοδόμημα της ευρωζώνης;».

«Συμπερασματικά: Οι εξ αριστερών αντίπαλοί του έχουν καταλήξει στην άποψη ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα οπορτουνιστικό κόμμα που σοσιαλδημοκρατικοποιείται με μεγάλη ταχύτητα. Οι εκ δεξιών φοβούνται ότι μπορεί να ξυπνήσει ο αντισυμβατικός και εξτρεμιστής εαυτός του. Και για τους οπαδούς και τα μέλη του όμως παραμένει ανοικτό το ερώτημα αν είναι μια χαμένη υπόθεση για την αντισυστημική Αριστερά ή αν διατηρεί, έστω εν υπνώσει, τις ριζοσπαστικές προδιαγραφές του, οι οποίες κάποια στιγμή θα ενεργοποιηθούν».