Επί του πιεστηρίου

Όλοι και πάλι απέναντί μας. Πάντα να ζητάνε από τη «μικρή», σε εισαγωγικά, Ελλάδα, με πρώτους τους… φίλους μας και συμμάχους μας. Ποτέ δεν τους είδαμε δίπλα μας, στις δυσκολίες. Και τώρα το μόνο που κοιτάνε είναι τι θα αρπάξουν και πόσο πιο σφιχτά θα μας δέσουν. Αντίθετα, μια ζωή ό,τι θέλει η Τουρκία. Και τώρα πλήρης στήριξη στα Σκόπια, να συναινέσουμε να λέγονται «Μακεδονία». Βγάλανε την περασμένη Κυριακή τον μεσολαβητή του ΟΗΕ, τον Μάθιους Νίμιτς, να μας πει ότι «πρέπει να υπάρξει συμφωνία σε μια ονομασία που να περιλαμβάνει τον όρο “Μακεδονία” αλλά και έναν εύλογο προσδιορισμό – κατά την άποψή μου, ένας γεωγραφικός προσδιορισμός θα ήταν ο καλύτερος»! Ό,τι πεις, αφέντη. Κοντά τριάντα χρόνια τώρα, μόνιμα η θέση μας είναι όχι ονομασία που θα περιέχει το όνομα «Μακεδονία». Εσείς, όμως, τον χαβά σας. Στο τέλος κάνετε ό,τι σας γουστάρει. Και το… γαμώτο ξέρετε ποιο είναι; Γιατί ό,τι πουν τα Σκόπια και όχι η Ελλάδα; Δεν χρειάζεται να μας πείτε το γιατί. Μας θεωρείτε δεδομένους. Απόλυτα δικό μας το φταίξιμο, «σύμμαχοι», σε εισαγωγικά…