Η πολιτική των ανοικτών συνόρων είναι αδιέξοδη πολιτική για την Ελλάδα και την Ευρώπη
Πού είναι η συνεργασία της Τουρκίας, που προεβλήθη τόσο θορυβωδώς στην Ευρώπη και για την οποία ζήτησε και κατ’ αρχήν πήρε τόσο αδρά ανταλλάγματα ο Ταγίπ Ερντογάν;
Για όσους γνωρίζουν και παρακολουθούν συστηματικά την Τουρκική πολιτική, η συμπεριφορά αυτή της Άγκυρας δεν αποτελεί έκπληξη. Η Τουρκία δεν θέλει να λύσει το πρόβλημα, το οποίο έχει αναγάγει σε μεγάλο διαπραγματευτικό όπλο. Θέλει να το συντηρεί και να το χρησιμοποιεί, υποδυόμενη μάλιστα το θύμα, που κάνει δήθεν πολύ περισσότερα από την Ευρώπη για την υποδοχή και την περίθαλψη των προσφύγων.
Απαριθμεί για τον λόγο αυτό τα 2 εκατ. περίπου προσφύγων από τη Συρία που κατέφυγαν στο έδαφός της. Παραλείπει όμως να κάνει αναφορά στον δικό της ρόλο και στις δικές της ευθύνες στον πόλεμο στη Συρία.
Παραλείπει επίσης το γεγονός ότι οι γειτονικές χώρες μιας εμπόλεμης χώρας είναι αυτές που φέρουν το κύριο βάρος των προσφύγων σε όλο τον κόσμο. Στη συγκεκριμένη περίπτωση η Τουρκία, ο Λίβανος και η Ιορδανία.
Η πολιτική των ανοικτών συνόρων, με την περιβόητη Ευρωπαϊκή Οδηγία για το Άσυλο, μετατρέπει την Ευρώπη και την Ελλάδα σε όμηρο της Τουρκίας.
Εφόσον δεν γίνεται εξαρχής και πρακτικά είναι δύσκολο να γίνει ο διαχωρισμός μεταξύ πραγματικών προσφύγων και λαθρομεταναστών, η πολιτική των ανοικτών συνόρων λειτουργεί σαν μαγνήτης για όλους όσους θέλουν, για τους γνωστούς λόγους, να μπουν στην Ευρώπη. Η επαναπροώθηση, που προβλέπεται για όσους δεν αναγνωρισθούν τελικά ως πρόσφυγες, είναι δύσκολο να διεκπεραιωθεί και καταλήγει να αφορά ένα μικρό μέρος μόνο από το τσουνάμι των εισερχομένων.
Με ανοικτά τα Ευρωπαϊκά σύνορα, το κίνημα των προσφύγων και λαθρομεταναστών είναι ανεξάντλητο, γιατί προσλαμβάνει και διαστάσεις ενός απίστευτου δουλεμπορίου ανθρώπων. Οι δουλέμποροι αποκομίζουν τεράστια κέρδη και έχουν κάθε λόγο να το προωθούν και να το επαυξάνουν. Δεν διστάζουν μάλιστα να παραγνωρίζουν εγκληματικά κάθε όριο ασφαλείας, θεωρώντας ότι οι πνιγμοί κάθε τόσο στο Αιγαίο ή στο πέρασμα προς την Ιταλία συντηρούν την ευαισθησία της κοινής γνώμης και συμβάλλουν στη διατήρηση των ανοικτών συνόρων και στην ενίσχυση των μέσων διασώσεως, που είναι ταυτόχρονα και μέσα μεταφοράς στην Ευρώπη.
Η αλλαγή πολιτικής της Γερμανίας έδωσε νέα ώθηση στη μαζικότητα του κινήματος αυτού. Η πολιτική όμως αυτή έφτασε γρήγορα στα όριά της. Η δημοφιλία της Καγκελαρίου Μέρκελ πέφτει κατακόρυφα.
Οι αντιδράσεις των άλλων Ευρωπαϊκών χωρών, αρχής γενομένης από τα Βαλκάνια, είναι επίσης ιδιαίτερα έντονες και αρνητικές. Μετά την Ουγγαρία και άλλες χώρες εξαγγέλλουν φράχτες και κλείσιμο συνόρων.
Πού πάει η Ελλάδα κάτω απ’ αυτές τις συνθήκες; Η πολιτική της να εφαρμόσει ανεπιφύλακτα την Ευρωπαϊκή Οδηγία για το Άσυλο προσέδωσε μεγαλύτερες ακόμη διαστάσεις σ’ ένα πρόβλημα που γι’ αυτήν έχει χαρακτήρα ασύμμετρου πολέμου εκ μέρους της Τουρκίας. Έσπευσε τώρα να δεχθεί, υπό την απατηλή μορφή των δήθεν κέντρων προσωρινής κρατήσεως (hot spots), τη φιλοξενία 50.000 μεταναστών και την επιδότηση ενοικίου για 20.000.
Η πολιτική αυτή είναι αδιέξοδη και ολέθρια για την Ελλάδα. Η Ελλάδα πρέπει να πρωτοστατήσει στην Ευρώπη για μια άλλη πολιτική, που δεν θα αφήνει ανοικτά τα σύνορα με πρόσχημα το άσυλο και δεν θα συγχέει εκ των πραγμάτων πρόσφυγες και λαθρομετανάστες.
Σε διαφορετική περίπτωση, θα πρέπει να επανέλθει στον εθνικό έλεγχο των συνόρων της, αναστέλλοντας την Ευρωπαϊκή Οδηγία για το Άσυλο για λόγους εκτάκτων συνθηκών και εθνικής ασφάλειας.