Η άλλη άποψη…
Σοβαρές οι ανεπάρκειες της κομμουνιστικής Αριστεράς
«Η μεγάλη οικονομική κρίση που έπληξε και την Ελλάδα και η επίθεση του κεφαλαίου στα δικαιώματα και τις κατακτήσεις των εργαζομένων ανέτρεψαν τις ισορροπίες που ίσχυαν στην πολιτική ζωή. Η ραγδαία επιτάχυνση των εξελίξεων και η ανατροπή των δεδομένων φανέρωσαν τις ανεπάρκειες και τα όρια των αστικών πολιτικών δυνάμεων. Ανέδειξαν όμως και τις σοβαρές ανεπάρκειες της Αριστεράς, ιδιαίτερα της κομμουνιστικής Αριστεράς, αφού κυρίως η κομμουνιστική Αριστερά και η προοπτική της μας απασχολεί».
«Το εκλογικό αποτέλεσμα του Σεπτέμβρη, εκτός από το να υπογραμμίσει ότι η κρίση στο αστικό πολιτικό σύστημα και τους θεσμούς του παραμένει μεγάλη και εκ των πραγμάτων διαμορφώνει θετικές συνθήκες για το λαϊκό κίνημα, αποτελεί δεύτερη απόδειξη της πολιτικής ανεπάρκειας της κομμουνιστικής Αριστεράς».
«Η επιμονή σε επιχειρήματα του τύπου “παρά τις ήττες έχουμε σωστή πολιτική και ευθύνονται οι δύσκολες συνθήκες” ή ακόμη χειρότερα “ο λαός δεν αντιλαμβάνεται τις θέσεις μας” ή ότι “κυριαρχεί ο μικροαστισμός και αυτό αποτελεί ανυπέρβλητο εμπόδιο” είναι απαράδεκτη. Πολιτική που εφαρμόζεται χρόνια και αποδεδειγμένα δεν αποδίδει εγκαταλείπεται. Η επιμονή σ’ αυτήν είναι τουλάχιστον ακατανόητη και καταστροφική για το κίνημα. Θα οδηγήσει στην απώλεια της πίστης των κομμουνιστών στην εργατική τάξη και στη στρατηγική προοπτική της».
«Τέλος, είναι η ώρα να ανοίξει η συζήτηση για το επαναστατικό κόμμα στην εποχή μας, κόμμα που καθοδηγείται από τον μαρξισμό-λενινισμό, συνδέεται στενά με την εργατική τάξη, αξιοποιεί την πείρα ενός αιώνα του ΚΚΕ και του Κομμουνιστικού Κινήματος, αντιλαμβάνεται ολοκληρωμένα τον καπιταλισμό της εποχής μας και τη συγκυρία που επικρατεί στη χώρα».
***
Διά χειρός…
… του ομότιμου καθηγητή του ΕΜΠ Θεοδόση Τάσιου, από το άρθρο του στην «Καθημερινή» με τίτλο «Το τέλμα, το πέλμα και το θέλγμα»:
Πάσχει ο λαός από έλλειψη πολιτικής αυτοσυνειδησίας
«Τον περασμένο Γενάρη (πριν απ’ τους ερασιτεχνικούς θεατρινισμούς που επακολούθησαν) επεσήμανα στο Economist (“Ο Κόσμος το 2015”) τη βαθιά σχιζογνωμία του λαού μας για τα αίτια της μακρόχρονης κρίσης – κι αυτή ήταν η επαλήθευση της έμμονης έλλειψης πολιτικής αυτοσυνειδησίας, που συνεχίζεται σήμερα οξύτερη απ’ το παρελθόν.
Μια εμπειρική επιβεβαίωση αυτού του καίριου πολιτικού ελαττώματός μας ήρθε μες στο 2015 κι από άλλες ενδείξεις, παλιές και καινούργιες: α) Είμαστε ο μόνος ευρωπαϊκός λαός όπου ο ένας στους εφτά ψηφοφόρους δηλώνει οπαδός του ολοκληρωτισμού. β) Οι μόνοι που διαθέτομε εγχώρια τρομοκρατία (νηπιακού πολιτικού προσχήματος). γ) Τα δύο τρίτα του λαού μας απέρριψαν συμφωνία με τους δανειστές μας, για να την υπογράψουν μετά δίμηνον (χειρότερη). δ) Φωνάζομε πως θα μας σώσουν οι επενδύσεις, αλλά κάνομε ό,τι μπορούμε κόντρα σ’ αυτά τα γουρούνια τους καπιταλιστές. ε) Βογγάμε στο μπαχτσίσι (απ’ το ταμείο του θεάτρου μέχρι χθες, έως τα υπουργεία και τα νοσοκομεία). στ) Μισούμε τη φοροδιαφυγή, αλλά μέγα πλήθος συμπολιτών μας ούτε κόβουν ούτε ζητάνε αποδείξεις. ζ) Δεν υποχρεώνομε τους πολιτικούς μας να εξηγούν το “πώς” – ακούμε μόνον (κεχηνότες) το “τι” τάχα θα πάρομε. η) Θυσιαζόμαστε να μάθει γράμματα το παιδί μας, αλλά σαράντα χρόνια τώρα στεκόμαστε χαζοχαρούμενοι μπροστά στο αντιλαϊκό έγκλημα των “καταλήψεων” και της πάνδημης βρωμιάς των τοίχων όλων των δημόσιων σχολείων και σχολών.
Τα φαινόμενα αυτά έχουν εύρος μεγάλο – δεν είναι μειονοτικές εξαιρέσεις. Τόσο μεγάλο και τόσο διαρκές, ώστε δικαίως θα έβγαινε το εμπειρικό συμπέρασμα ότι η πλειονότητα του λαού μας βρίσκεται σε σύγχυση – πάσχει από έλλειψη πολιτικής αυτοσυνειδησίας δηλαδή».
***
Διά χειρός…
… του Νίκου Μουζέλη, ομότιμου καθηγητή Κοινωνιολογίας στο London School of Economics, από το άρθρο του στο «Βήμα» με τίτλο «Είναι ο Τσίπρας σοσιαλδημοκράτης;»:
Είναι ο νέος Παπανδρέου
«Ο Τσίπρας αποφεύγει να χρησιμοποιεί τη λέξη σοσιαλδημοκρατία, αφού ο όρος αυτός είναι ταμπού στον χώρο της Αριστεράς. Από τη στιγμή όμως που αποφάσισε να υλοποιήσει στα σοβαρά το μνημονιακό εγχείρημα, η υλοποίησή του θέτει στενά όρια μέσα στα οποία η μόνη προοδευτική, ρεαλιστική κατεύθυνση είναι το πέρασμα από τον νεοφιλελεύθερο στον σοσιαλδημοκρατικό καπιταλισμό. Με άλλα λόγια, αν τα καταφέρει, δεν θα υπάρξει δρόμος επιστροφής. Όπως πολλοί υποστηρίζουν, θα γίνει ένας νέος Παπανδρέου. Θα περάσει, όπως ο Ανδρέας, από τον πρώιμο ριζοσπαστικό αριστερισμό του σε μια σοσιαλδημοκρατία με έντονα λαϊκιστικά χαρακτηριστικά. Ο ΣΥΡΙΖΑ, με άλλα λόγια, θα γίνει ένα κεντροαριστερό, ριζοσπαστικό, σοσιαλδημοκρατικό κόμμα – όχι βέβαια βορειοδυτικού αλλά νοτιοευρωπαϊκού τύπου. Ο ΣΥΡΙΖΑ, όπως το ανδρεϊκό ΠαΣοΚ, θα αποδεχθεί τη μόνιμη ένταξή μας στον ευρωπαϊκό χώρο, θα ξεχάσει τους εξωευρωπαϊκούς προσανατολισμούς του και, όπως τα άλλα σοσιαλδημοκρατικά ευρωπαϊκά κόμματα, θα προσπαθήσει, μέσα στα όρια που ο παγκόσμιος νεοφιλελευθερισμός επιτρέπει, να προστατεύσει τα οικονομικά αδύναμα στρώματα και να αποτρέψει την παραπέρα συρρίκνωση του κράτους πρόνοιας.
Από την άλλη μεριά, όμως, αν ο Πρωθυπουργός αποτύχει να φέρει εις πέρας την υλοποίηση του Μνημονίου, είναι πιθανόν να χάσει την πλειοψηφία που έχει στη Βουλή. Σε αυτή την περίπτωση θα έχει δύο επιλογές: είτε να αντιπολιτευθεί ως αρχηγός ενός σοσιαλδημοκρατικού ΣΥΡΙΖΑ (όπως το ΠαΣοΚ του Ανδρέα Παπανδρέου) είτε να διαλέξει μια νέα αντιμνημονιακή στρατηγική, σε μια προσπάθεια να ξαναποκτήσει τη ριζοσπαστική αριστεροσύνη του. Νομίζω πως αν περάσει στην αντιπολίτευση μάλλον θα διαλέξει την πρώτη λύση».