Ελληνο-γαλλικά…

Οι δεσμοί μεταξύ των δύο χωρών αποτελούν γεγονός. Ξεκινούν από την εποχή που η Γαλλική Επανάσταση, μια ιδεολογική πλημμυρίδα που κατακάλυψε την Ευρώπη, επηρέασε και τον ελληνικό χώρο, αν και σκλαβωμένο επί αιώνες στους τούρκους κατακτητές. Το ρεύμα που ονομάζουμε στην Ιστορία Ευρωπαϊκό Διαφωτισμό και σπονδυλώνεται βασικά από τις ιδέες της μεγάλης εκείνης εξέγερσης, με κύριο νόημά του τη Δημοκρατία, δεν ήταν δυνατόν να μην επεκταθεί και στον ελληνικό χώρο, αφού έντονες ήσαν οι διασταυρώσεις με το ιδεολογικό φορτίο της Γαλλικής Επανάστασης. Βέβαια, ο κ. Ολάντ δεν αναφέρθηκε σε όλα αυτά και σε πολλά άλλα ή ας πούμε ότι δεν είχε τον απαιτούμενο χρόνο για τέτοιες αναδρομές. Περιορίσθηκε να θυμίσει μόνο, ως δείγμα φιλίας μεταξύ των δύο χωρών, ότι το 1974 ο Ζισκάρ Ντ’ Εστέν διέθεσε το προσωπικό του αεροσκάφος για να μεταφέρει –κατά τις ώρες της πτώσης της δικτατορίας- τον Κων. Καραμανλή στην Αθήνα! Είμεθα ευγνώμονες για τη μεταφορά, όμως θα περιμέναμε τουλάχιστον ο κ. Ολάντ να μνημονεύσει την αντίσταση του γαλλικού και του ελληνικού λαού εναντίον της Γερμανίας κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Να θυμίσει τον κοινό συμμαχικό αγώνα κατά της ναζιστικής Γερμανίας, που κόστισε ποταμούς αίματος σε Γαλλία και Ελλάδα. Τίποτα όμως απ’ όλα αυτά. Πόσο εύκολα, αλήθεια, λησμονούμε τις μεγάλες συμφορές, χάριν των συμφερόντων… Διότι μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο κανονικά η Γερμανία δεν θα έπρεπε ποτέ να ξανασηκώσει κεφάλι. Αντ’ αυτού, ο κ. Ολάντ έβαλε το Δ’ Ράιχ της Μέρκελ και του Σόιμπλε πάνω από το κεφάλι της Γαλλίας. Ο Ολάντ καταδέχεται η Γερμανία, που δεν έχει αλλάξει σε τίποτα απολύτως από την ουσία του οράματος του Χίτλερ, να σέρνει πίσω από το άρμα της -με το ευρώ- μια ένδοξη χώρα, που θα μπορούσε μόνη της να γκρεμίσει τη γερμανική ηγεμονία. Μας υποσχέθηκε ο κ. Ολάντ ότι θα πιέσει συμπατριώτες του επιχειρηματίες να κάνουν επενδύσεις στην Ελλάδα. Καλοσύνη του. Εντέχνως όμως υπενθύμισε ότι θα πρέπει εμείς να υλοποιήσουμε απαραιτήτως τις μεταρρυθμίσεις και τα προαπαιτούμενα, όπως πολύ κομψά αποκαλούν την εξαθλίωση και φτωχοποίηση όλων των τάξεων της ελληνικής κοινωνίας. Και ο γάλλος Πρόεδρος, με λυρικούς τόνους, κολάκευσε τον πρωθυπουργό κ. Τσίπρα για τη… γενναιότητά του και τον ρεαλισμό του, που έκανε το τεράστιο άλμα από την κορυφή του Ολύμπου για να κατρακυλήσει στις αναθυμιάσεις της αυλής των Βρυξελλών, χάριν της ευρωπαϊκής προοπτικής. Ας καταστραφούν οι λαοί. Σημασία έχει η ακεραιότητα της Ευρωζώνης και του ευρώ, μέσω των οποίων η Γερμανία παραμένει ο δικτάτορας του ευρωπαϊκού χώρου. Τι να την κάνουν οι δυνάμεις του άκρατου καπιταλισμού την οπερετική Νέα Δημοκρατία που αυτοδιαλύεται και τα κωμικά κομματίδια ΠΑΣΟΚ και Ποταμιού, όταν κάνουν τη δουλειά τους με τον ΣΥΡΙΖΑ χωρίς αντιδράσεις από τις μάζες; Με υποσχέσεις ήλθε στην Αθήνα ο γάλλος Πρόεδρος. Η περίπτωσή του θυμίζει το 1979, όταν ο γάλλος στρατηγός Γκεντιλί, με προκήρυξή του που κυκλοφόρησε στην Κέρκυρα, απευθύνθηκε στους υπόδουλους Έλληνες: «Σας υπόσχομαι εξ ονόματος του γενεράλη Βοναπάρτε και της ρεπούμπλικας των Φραντσέζων, η οποία είναι φυσική σύμμαχος και βοηθός όλων των ελευθέρων λαών, μεγάλες και επίσημες ευεργεσίες…»! Τότε δεν τις είδαμε τις ευεργεσίες. Τώρα, για να τις δούμε πρέπει να εφαρμόσουμε τις παρανοϊκές μεταρρυθμίσεις. Εάν είχαμε τη δυνατότητα να βρεθούμε κοντά στον κ. Ολάντ θα τον ρωτούσαμε: Ποιος κατέπνιξε εκείνο το φιλόδοξο πρόγραμμα της ενωμένης Αριστεράς στη Γαλλία το 1972, που περίμεναν με λαχτάρα οι γάλλοι εργαζόμενοι; Τον Ιούνιο του έτους εκείνου, υπογράφτηκε από το Σοσιαλιστικό, το Κομμουνιστικό Κόμμα και τους Ριζοσπάστες, το κοινό πρόγραμμα, που έδινε ανανεωτικές λύσεις για τους εργαζόμενους, και το υιοθέτησε ακόμα και η Ένωση των δικαιωμάτων του Ανθρώπου και του Πολίτου. Το πρόγραμμα προέβλεπε μορφές άμεσης Δημοκρατίας στην πορεία προς τον Σοσιαλισμό. Τα κέντρα του διεθνούς καπιταλισμού και των τραπεζιτών θορυβήθηκαν από το ενδεχόμενο επικράτησης του αληθινού σοσιαλιστικού δρόμου σε μια μεγάλη χώρα, όπως είναι η Γαλλία. Και μεθοδικά ξεκίνησαν την αντεπίθεση, που θριάμβευσε μέσω του ευρώ στα κατοπινά χρόνια. Ο ισπανός κομμουνιστής ηγέτης Σαντιάγκο Καρίλιο επεσήμαινε εγκαίρως ότι: «Ο σοσιαλισμός είναι το μόνο είδος κοινωνίας που μπορεί να λύσει τα σημερινά προβλήματα…». Γι’ αυτό οι καπιταλιστικές δυνάμεις έπρεπε να διαγράψουν αυτήν την προοπτική. Μάταια, από το 1997, ο πορτογάλος κομμουνιστής ηγέτης Αλβάρο Κουνιάλ προειδοποιούσε ότι: «Με την ΕΟΚ δεν υπάρχει ανεξαρτησία των λαών». Θα θυμίζαμε στον κ. Ολάντ αυτό που είχε πει ο άλλοτε γραμματέας του γαλλικού Κομμουνιστικού Κόμματος, ο Ρομπέρ Υ: «Το ενιαίο νόμισμα δεν είναι λύση, γιατί είναι ένα πολιτικό σχέδιο που εγγράφεται μέσα σε μια φιλελεύθερη πολιτική, κάτι το οποίο βρίσκεται σε αντινομία με τις κοινωνικές απαιτήσεις. Πληροφορώ την κοινή γνώμη για την αυταπάτη να πιστεύει ότι το ενιαίο νόμισμα θα επιτρέψει την απορρόφηση της ανεργίας. Θα κλείσει τα έθνη σε έναν κλοιό…»! Δυστυχώς στην Ελλάδα δεν έχουμε πια ικανές, αριστερές και γενικά προοδευτικές ηγεσίες για να διαφωτίσουν τον λαό. Γι’ αυτό οι αρχές της παγκοσμιοποίησης δεν έγιναν αντιληπτές από τη συντριπτική πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας, αλλά ούτε και από το μεγαλύτερο τμήμα του πολιτικού κόσμου. Οι αρχές αυτές ενσωματώθηκαν στις διάφορες ευρωπαϊκές συνθήκες και στους κανονισμούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης και παρουσιάστηκαν στον ελληνικό λαό ως… εκσυγχρονισμός απαραίτητος για την πραγματοποίηση του οράματος της ευρωπαϊκής ενοποίησης! Σ’ αυτό το όραμα είμαστε τελείως αντίθετοι και θα πρέπει να το πολεμήσουμε. Δυστυχώς, έλληνες πρωθυπουργοί, υπουργοί και ανώτατοι κρατικοί λειτουργοί έβαλαν δουλικά την υπογραφή τους σε αποφάσεις που κατέστρεφαν την αγροτική παραγωγή, αποβιομηχανοποιούσαν τη χώρα και διέλυαν την κοινωνία. Τώρα ο Αλέξης Τσίπρας αγωνίζεται να διασώσει τουλάχιστον την πρώτη κατοικία από τους πλειστηριασμούς, χωρίς να είναι βέβαιος ότι θα τον αφήσουν οι ανάλγητοι εταίροι και το δολοφονικό «κουαρτέτο». Ο Πρόεδρος Ολάντ, κατά την ομιλία του στη Βουλή, είπε ότι: «Αυτοί που αμφισβητούν την Ευρώπη αμφισβητούν τη Δημοκρατία». Η αλήθεια όμως είναι διαφορετική: Διότι η Ευρώπη, αυτή η γερμανική Ευρώπη, καταργεί τη Δημοκρατία και επιβάλλει την ασυδοσία του άκρατου καπιταλισμού. Και αναρωτήθηκε ο γάλλος Πρόεδρος: «Υπάρχει ακόμα το ευρωπαϊκό όραμα;». Ασφαλώς και δεν υφίσταται πλέον, αφού ευρωπαϊκή πολιτική σημαίνει να διαλυθούν όλες οι κοινωνικές τάξεις και να πεθάνουν οι αδύναμοι. Η Ελλάδα βιώνει αυτήν τη στιγμή νέα Κατοχή και είναι υπόδουλη. Ο στρατηγός Ντε Γκολ ήταν εκείνος που αποσαφήνισε: «Δεν υπάρχει εθνική απελευθέρωση, δίχως εθνική εξέγερση. Η αναμονή είναι έγκλημα κατά της πατρίδας». Με τα απάνθρωπα οικονομικά και τρελά φορολογικά μέτρα, βρισκόμαστε στα όρια μιας εθνικής εξέγερσης. Κάτι χειρότερο, στα πρόθυρα ενός νέου εμφυλίου. Οι δανειακές συμβάσεις που υπέγραψαν ελληνικές κυβερνήσεις με τις χώρες της Ευρωζώνης και το ΔΝΤ περιέχουν πρωτοφανείς δεσμεύσεις της εθνικής κυριαρχίας και της εθνικής περιουσίας της Ελλάδας απέναντι στους δανειστές της καθώς και πρωτοφανείς παραβιάσεις του συνταγματικού, του ευρωπαϊκού και του διεθνούς δικαίου. Η κυβέρνηση του κ. Τσίπρα, με το μαχαίρι στον λαιμό, με τη συμφωνία της 20ής Φεβρουαρίου αναγνώρισε και νομιμοποίησε τις δανειακές συμβάσεις του 2010 και του 2012. Νομιμοποίησε δηλαδή αυτή η αριστερή κυβέρνηση τη σταδιακή μετατροπή του χρέους από χρέος προς ιδιώτες σε διακρατικό, ενυπόθηκο χρέος, υπό το αγγλικό δίκαιο. Το 1936 ο Τρότσκι έγραφε: «Για εμάς η Γαλλία δεν είναι ούτε το χρηματιστήριο, ούτε οι τράπεζες, ούτε τα τραστ, ούτε η κυβέρνηση, ούτε το επιτελείο. Όλα αυτά αποτελούν τους καταπιεστές της Γαλλίας. Για μας Γαλλία είναι η εργατική τάξη…». Σχεδόν ύστερα από 80 χρόνια, η εργατική τάξη της Γαλλίας και της Ελλάδας βιώνουν τα ίδια δεινά από τις τράπεζες, τα χρηματιστήρια και τα τραστ του καπιταλισμού. Οι καταπιεστές παραμένουν πάντα οι ίδιοι. Και να επισημάνουμε στον φίλο μας, τον κ. Ολάντ, ότι το περίφημο καθοδηγητικό σύνθημα που περιείχε το νόημα της Δημοκρατίας, το «Ελευθερία, ισότητα, αδελφότητα», δεν μπορεί να επιζήσει με γερμανική κηδεμονία ούτε στη Γαλλία ούτε στην Ελλάδα…