«Σβαρνούτ»!

Το ολέθριο λάθος του έλληνα πρωθυπουργού να μην έχει καταστρώσει δεύτερο σχέδιο για έξοδο από την Ευρωζώνη και από το ευρώ ήταν το πλεονέκτημα που εκμεταλλεύτηκε ο γερμανός αγύρτης για να εκβιάσει την ελληνική κυβέρνηση. Μέσα στο πέρασμα του χρόνου, η Γερμανία ακολούθησε την ίδια πάντα τακτική και διπλωματία. Με τη συνθήκη ειρήνης που υπογράφτηκε στο Μπρεστ Λιτόφσκ στις 3 Μαρτίου του 1918, μια ειρήνη καθαρά εκδικητική, η Γερμανία απέσπασε από την πρώην αυτοκρατορία τις περιοχές της Λευκορωσίας και της Ουκρανίας. Έτσι αποστέρησε τη Ρωσία από το ένα τρίτο της αγροτικής γης, ουσιαστικά όλο το πετρέλαιο και τα τρία τέταρτα του σιδήρου και του κάρβουνου της απέραντης χώρας. Η Γερμανία τώρα μας παίρνει τα πάντα και μας απαγορεύει να εκμεταλλευθούμε τον ορυκτό πλούτο και τα πετρέλαια που υπάρχουν στον ελληνικό χώρο. Εάν ο Αλέξης Τσίπρας είχε διαβάσει τα απομνημονεύματα του Τρότσκι, θα έβλεπε όχι μόνο την αμετακίνητη γερμανική στρατηγική αλλά και το διαπραγματευτικό λάθος που κόστισε στη Ρωσία. Το ίδιο ακριβώς λάθος που διέπραξε και ο έλληνας πρωθυπουργός. Όπως ο Τσίπρας έχει απέναντί του τον υπερφίαλο Σόιμπλε, ο Τρότσκι είχε να αντιμετωπίσει έναν αλαζόνα Γερμανό, τον Κούλμαν. Έγραφε λοιπόν ο Τρότσκι στα απομνημονεύματά του: «Το μυστικό της συμπεριφοράς της γερμανικής διπλωματίας συνίστατο στο ότι ο Κούλμαν ήταν εκ των προτέρων σίγουρος πως ήμασταν διατεθειμένοι να διαπραγματευθούμε οπωσδήποτε μαζί του…». Η Ιστορία διδάσκει. Αλλά όταν οι ηγέτες δεν τη συμβουλεύονται, είναι καταδικασμένοι να υποπέσουν στα ίδια και χειρότερα λάθη από εκείνα που είχαν διαπράξει οι παλαιότεροι. Το λάθος της υπογραφής του τρίτου αισχρού Μνημονίου, των προαπαιτουμένων και η ψήφιση του απάνθρωπου πολυνομοσχεδίου είναι μοιραίο να αποτελέσουν ταφόπλακα για την Αριστερά. Η εμπιστοσύνη που έδειξαν όχι μόνο οι Αριστεροί, αλλά ευρύτατο φάσμα κόσμου προς τον Αλέξη Τσίπρα, για να θυμηθώ έναν στίχο του Τάσου Λειβαδίτη, «διαλύεται σαν τα τραγούδια της γιορτής στην ξαφνική βροχή». Ο ΣΥΡΙΖΑ έπεσε μέσα στην παγίδα της ευρωλαγνείας και δηλητηριάσθηκε από τον μολυσμένο αέρα των Βρυξελλών. Οι εταίροι τύλιξαν στα πλοκάμια τους τον Τσίπρα, τον σφίγγουν όλο και περισσότερο και θα χαλαρώσουν τον θανάσιμο εναγκαλισμό μόνον όταν δεν θα τον έχουν πλέον ανάγκη, διότι θα έχει εφαρμόσει όλα τα εθνοκτόνα μέτρα, που διαλύουν πλήρως την ελληνική κοινωνία. Τον βάζουν να επιβάλει μέχρι και το πονηρό τέχνασμα με το αισχρό πλαστικό χρήμα, που αποτελεί προϋπόθεση της οικονομικής δικτατορίας για έλεγχο και φτωχοποίηση των πολιτών. Δεν αντιλαμβάνεται ο Αλέξης Τσίπρας ότι με την υποταγή του στην πολιτική της Ευρωζώνης, οι ξένοι τον μεταβάλλουν από υπερήφανο αετό σε υπάλληλο της αυλής των Βρυξελλών, όπως είναι οι ηγεσίες της Νέας Δημοκρατίας, του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού; Διερωτάται κανείς: Κίρκη είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση, για να μεταμορφώνει τους ανθρώπους. Ή μήπως το πάθος της εξουσίας είναι τόσο μεγάλο, ώστε να μεταμορφώνει νέους χαρισματικούς πολιτικούς, ολοζώντανα γεννήματα της λαϊκής κυριαρχίας, σε «βαλέδες» του ευρωπαϊκού φιλελευθερισμού ή έστω της λεγόμενης σοσιαλδημοκρατίας, η οποία αποτελεί όμως την άλλη όψη του αυτού νομίσματος; Είναι άξιος παντός επαίνου ο πολιτικός που θυσιάζεται για μια ιδέα, η οποία πρόκειται να θριαμβεύσει στο μέλλον. Είναι όμως αχαρακτήριστο να θυσιάζονται οι αρχές και οι πεποιθήσεις ενός λαού στον βωμό προσωπικών φιλοδοξιών. Τις ιδέες της εθνικής ανεξαρτησίας και της αντιμνημονιακής πολιτικής τις είχε διατυπώσει έξοχα ο ίδιος ο κ. Τσίπρας κατά το παρελθόν. Και ήταν αυτός που έδωσε κύρος στην παράταξή του. Έφερε κοντά του μάζες που βρίσκονταν έξω από τα ιδεολογικά του ΣΥΡΙΖΑ. Είχαμε ελπίσει ότι ο Τσίπρας θα ήταν εκείνος που θα υλοποιούσε την ανάσταση ονείρων των παλιών βετεράνων της Αριστεράς. Ο Σταύρος Ηλιόπουλος, ιστορικό στέλεχος αυτού του χώρου, παλιός σοσιαλιστής, μαζί με τον Γιάννη Πασαλίδη ίδρυσαν το Σοσιαλιστικό Κόμμα Ελλάδας, που στάθηκε ο πυρήνας της δημιουργίας της ΕΔΑ το 1951. Διαπρεπής νομικός, έξοχος ρήτορας, μαχητικός βουλευτής, ο Ηλιόπουλος, πολύ ταλαιπωρημένος κατά τα χρόνια της δικτατορίας, ονειρευόταν μετά τη Μεταπολίτευση ένα καινούργιο προοδευτικό μέλλον για τους νέους. Τον Αύγουστο του 1974 έλεγε: «Μέσα από την αντίσταση κατά της δικτατορίας ξεπήδησαν νέες δυνάμεις και αναζητούν δικαίωση των δημοκρατικών αγώνων και των θυσιών, χάραξη νέων δρόμων για να κερδίσουμε το μέλλον…». Και ετόνιζε: «Η νεολαία ζητάει να αναλάβει τις ευθύνες της για το ξεσήκωμα και την πορεία στην επιδίωξη ενός σταθερά καλύτερου μέλλοντος…». Τι το καλύτερο, όταν τη χάραξη των νέων δρόμων και τις ευθύνες της νεολαίας ανέλαβε ένας χαρισματικός νέος σαν τον Αλέξη Τσίπρα; Θα έλεγε κανείς ότι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ήλθε να επιτελέσει την προσταγή της Ιστορίας, τις υποθήκες που άφησαν ηγέτες σαν τον Σταύρο Ηλιόπουλο και άλλους εκείνης της εποχής. Και τι απογοήτευση νιώσαμε όταν, με κυβέρνηση «για πρώτη φορά Αριστερά», είδαμε αυτήν την παράταξη να υπογράφει το τρίτο Μνημόνιο, που επιβλήθηκε με πραξικοπηματικές διαδικασίες στη χώρα μας τον Ιούλιο στις Βρυξέλλες… Θα υπέγραφαν ποτέ ο Πασαλίδης, ο Ηλιόπουλος, ο Ηλιού τέτοιο Μνημόνιο; Θα δέχονταν ποτέ την υποταγή μας στους νέους κατακτητές; Η ελληνική κυβέρνηση τώρα δέχεται την πλήρη ισοπέδωση της Ελλάδας, με βάση το περιεχόμενο αυτής της τερατώδους συμφωνίας. Ως συνέχεια των δύο προηγουμένων Μνημονίων, με το τρίτο κορυφώνονται, χωρίς αναστολές, οι ακρότητες του απάνθρωπου δογματικού νεοφιλελευθερισμού. Αυτές αποσκοπούν στην ολοκληρωτική υφαρπαγή του ελληνικού πλούτου, δημόσιου και ιδιωτικού, και στην εξαθλίωση όλων ανεξαιρέτως των κοινωνικών τάξεων. Και φθάσαμε στο κατάντημα η Γερμανία θα θεωρεί ιδιοκτησία της την ελληνική εξωτερική πολιτική. Να καθορίζει τη ζωή μας με τους δικούς της κανόνες. Η Μέρκελ με ιταμό τρόπο απαιτεί: «Να μη χαλαρώσουν οι προσπάθειες για μεταρρυθμίσεις»! Να εξοντωθούν δηλαδή με τα μέτρα συνταξιούχοι, εργαζόμενοι και άνεργοι. Γερμανική διαταγή, να εξαθλιωθούν άπαντες και να μεταβληθούν σε παρίες. Και αυτό το δέχονται τα προσκυνημένα κόμματα της αντιπολίτευσης αλλά και η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Τα παλιά χρόνια είχαμε το μονοκομματικό κράτος της Δεξιάς. Τώρα έχουμε το ευρώδουλο κράτος ενός σάπιου πολιτικού συστήματος. Σαν τους ναύτες του Οδυσσέα, που γεύτηκαν τον λωτό και ξέχασαν την αποστολή τους, έτσι και οι άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ γεύθηκαν τον «λωτό» που τους προσέφεραν οι εταίροι και λησμόνησαν ποια είναι η αποστολή της Αριστεράς. Κάτι χειρότερο: Μετατρέπονται σε νεκροθάφτες της σοσιαλιστικής ιδέας. Είναι τραγικό το γεγονός ότι η εκλογική νίκη αυτού του κόμματος και η μέθη της εξουσίας το μετέβαλε σε προσκυνητή του στεμένους των Βρυξελλών. Αναδιπλώθηκε (σβαρνούτ) από τις παλαιές ανένδοτες θέσεις του και αποδέχθηκε τον ρόλο του εκτελεστή των επιταγών του Βερολίνου. Με την ανάλγητη, παρανοϊκή φοροκαταιγίδα και με τη μέθοδο του Προκρούστη σε μισθούς και συντάξεις, σε βάρος ενός κόσμου που του τα πήραν όλα, ο Τσίπρας σηματοδοτεί το ξεκίνημα ενός άδοξου τέλους για τον ίδιο και για την παράταξή του…