Η άλλη άποψη…

Αλλαγή φρουράς…

«Πριν από δέκα, είκοσι, τριάντα χρόνια ήταν σαφές ποιος έκανε κουμάντο στη χώρα. Όταν κάποιος πολιτικός ή κρατικός υπάλληλος άκουγε ότι “ο κ. Χ θέλει το τάδε” το θέλημά του γινόταν. Μπορεί να ήταν εκδότης, επιχειρηματίας ή τραπεζίτης. Ήταν ένα σχετικά κλειστό κλαμπ με τους δικούς του κανόνες και τις δικές του ξεχωριστές ισορροπίες. Όταν κάποιοι τσακώνονταν και υπερέβαιναν τα εσκαμμένα υπήρχαν εκείνοι με το ειδικό βάρος και κύρος που παρενέβαιναν για να ηρεμήσουν τα πράγματα. Το κλαμπ άρχισε βεβαίως να διευρύνεται κάποια στιγμή και να ανέχεται και μέλη Β και Γ διαλογής, τα οποία έλεγαν “καλά αφού τα κάνατε έτσι εσείς, γιατί δεν δίνετε και σε εμάς κανένα κόκαλο;”. Στο τέλος έγιναν όλοι ένα και κανείς δεν θυμόταν πλέον τους κανόνες του κλαμπ, αφού είχε δοθεί η άδεια να τους παραβιάζουν διάφοροι θρασείς τύποι…

Σήμερα, λοιπόν, ζούμε την κατάρρευση. Άλλοι άφησαν τον μάταιο αυτό κόσμο, άλλοι χρεοκόπησαν και κάποιοι βρέθηκαν πίσω από μπάρες.

Ο κόσμος πάντοτε μυριζόταν τι γινόταν “πίσω από τον μπερντέ”, αλλά δεν τον ένοιαζε από την ώρα που συντηρείτο ένα πολύ υψηλό τεχνητό επίπεδο ζωής για όλους. Όταν το ελάχιστο εγγυημένο επίπεδο εξαφανίσθηκε, κάτω από τα πόδια της κοινωνίας άρχισε να πέφτει και ο μπερντές φανερώνοντας τη γύμνια…

Το μεγάλο ερώτημα είναι τι θα αντικαταστήσει το παλιό που πεθαίνει και με βάση ποιους κανόνες. Ο κίνδυνος είναι ορατός. Σε μία χώρα που δεν λειτουργούν οι θεσμοί και είναι απολύτως “χύμα”, ο κίνδυνος της “ουκρανοποίησης” είναι προφανής. Καλό θα είναι να μη φτάσουμε να νοσταλγούμε το απερχόμενο “κατεστημένο” επειδή θα έχουμε δοκιμάσει τα νέα τζάκια».

***

Διά χειρός…

…του καθηγητή Πολιτικής Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών Πασχάλη Κιτρομηλίδη, από το άρθρο του στο «Βήμα» με τίτλο «Ο κίνδυνος του θρησκευτικού αναλφαβητισμού»:

Γιατί δεν πρέπει να καταργηθούν τα Θρησκευτικά

«Τους λόγους για τους οποίους δεν πρέπει να καταργηθεί το μάθημα των Θρησκευτικών τούς έχουν εκθέσει ο Αρχιεπίσκοπος και άλλοι ιεράρχες, επικαλούμενοι και το Σύνταγμα της ελληνικής πολιτείας. Νομίζω ότι έχουν λεχθεί όσα χρειάζονται να λεχθούν για τη σημασία της θρησκευτικής παιδείας ως προς τη στοιχειώδη αυτογνωσία μιας κοινωνίας που παραμένει στην πλειονότητά της χριστιανική – με κριτήριο ποσοτικό βεβαίως, αφού οι περισσότερες οικογένειες βαπτίζουν ακόμη τα παιδιά τους.

Ως εκπαιδευτικός όμως που υπηρέτησε την Παιδεία της χώρας για τριάντα πέντε χρόνια θεωρώ χρέος μου, λαμβάνοντας δημοσίως τον λόγο, να τονίσω μια άλλη πλευρά του ζητήματος που δεν πρέπει να διαλάθει της προσοχής μας. Τυχόν κατάργηση των Θρησκευτικών συνιστά ένα σοβαρό βήμα για την αποκοπή της Παιδείας μας από τον ευρωπαϊκό πολιτισμό. Χωρίς τη γνώση της ιστορίας της Παλαιάς και της Καινής Διαθήκης, της Αγίας Γραφής, όλος ο ευρωπαϊκός πολιτισμός του οποίου το υπόστρωμα είναι χριστιανικό καθίσταται ακατανόητος. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τις εικαστικές τέχνες και τη μουσική, των οποίων η έμπνευση και η θεματολογία μέχρις αργά τον δέκατο όγδοο αιώνα προέρχονται κυρίως από τη χριστιανική κληρονομιά της Ευρώπης. Ο θρησκευτικός αναλφαβητισμός θα καταστήσει τα παιδιά μας ανίκανα να αντιληφθούν και να εκτιμήσουν τα επιτεύγματα του σημαντικότερου πεδίου στο οποίο εκδηλώθηκε η δημιουργικότητα του ευρωπαϊκού κόσμου, του πεδίου της τέχνης.

Πολλά ακόμη θα μπορούσαν να λεχθούν για τις ολέθριες συνέπειες του θρησκευτικού αναλφαβητισμού. Η εγκυκλοπαιδική γνωριμία με το φαινόμενο της θρησκείας συνιστά αναγκαίο συντελεστή της αυτογνωσίας όχι μόνο της σημερινής χριστιανικής αλλά και της μελλοντικής πολυπολιτισμικής Ελλάδας. Η θρησκευτική παιδεία δε αποτελεί παράγοντα αποφασιστικό για την καλλιέργεια της ηθικής συνείδησης του ανθρώπου. Μέχρι να καταστούμε όλοι καντιανοί φιλόσοφοι με ισχυρή την επίγνωση της αυτονομίας της ηθικής πράξης βάσει της κατηγορικής προσταγής, ας φανούμε πιο ταπεινόφρονες αποδεχόμενοι και το ενδεχόμενο της διαπαιδαγώγησης της κοινωνίας διά της θρησκευτικά ετερόνομης ηθικής αγωγής. Αν όλα αυτά, με την κατάργηση των Θρησκευτικών στα σχολεία, αφεθούν στους φονταμενταλιστές οι οποίοι καραδοκούν, τότε ακριβώς θα μεταβληθούν οι θρησκείες σε κηρύγματα μίσους και φανατισμού και σε κυψέλες ποικίλων μορφών τρομοκρατίας, περιλαμβανομένων εκείνων που γνωρίζουν πολύ ωραία να μεταμφιέζονται υπό την ευσεβιστική υποκρισία που δεν απουσιάζει δυστυχώς και από τις ορθόδοξες Εκκλησίες.

Ας τα σκεφτούν όλα αυτά όσοι θα επιχειρήσουν να συμβάλουν στην περαιτέρω αποσάθρωση της Παιδείας της χώρας με νέες μεταρρυθμίσεις και ας απαλλαγούν από τις «παιδαριώδεις διαταραχές», για τις οποίες είχε μιλήσει κάποτε και ο Β. Ι. Λένιν».

***

Διά χειρός…

…του κορυφαίου έλληνα βιολιστή Λεωνίδα Καβάκου, από τη συνέντευξή του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» στη Ματούλα Κουστένη:

Ο τίμιος αγώνας είναι αυτός που δικαιώνεται… Ο άτιμος, αυτός που πληρώνεται

«Οι Έλληνες είναι από τη φύση τους καχύποπτοι. Πώς μπόρεσαν να φάνε τόσο ηλίθια και πολλά ψέματα τον Ιανουάριο; Ένας απλά σκεπτόμενος άνθρωπος θα καταλάβαινε ότι τη στιγμή που πνίγομαι το λογικό είναι να έρθει κάποιος να με βοηθήσει να μη χάσω τη ζωή μου. Κι έπειτα να μου πει τώρα συνέχισε να προσπαθείς να κολυμπήσεις. Κι όμως, ο σοφός λαός πίστεψε εκείνον που του έλεγε ότι μπορείς από τον βάλτο να ανεβείς στον ουρανό. Και ποια είναι η κατάληξη; Και θα πληρώσουν όσοι πίστεψαν τα ψέματα και στον βάλτο παραμένουμε.

Οι πολιτικοί είναι ο καθρέφτης της κοινωνίας, γι’ αυτό και οι προηγούμενοι ήταν εξίσου άξεστοι, άτολμοι, ατάλαντοι. Αν μεταφέραμε τους Έλληνες πολιτικούς των 30 τελευταίων ετών στον μουσικό στίβο, θα ήταν όλοι στο καναβάτσο.

Ελπίζω στην αλλαγή, που ενδεχομένως να έρθει από τις φωτεινές εξαιρέσεις».

«Ψηφίζω ανελλιπώς και το θεωρώ ύψιστη υποχρέωσή μου. Δεν υπάρχουν αδιέξοδα, διότι ψηφίζεις το λιγότερο κακό. Αυτό επιτάσσει η δική μου λογική. Αν θέλω να δω κάποιο φως στην άκρη του τούνελ, δεν ψάχνω τη διαδικασία που θα με περάσει αυτομάτως εκτός τούνελ. Είναι πιο υγιές να αναζητήσω τη διαδικασία που θα με προχωρήσει λίγο πιο μπροστά. Αυτός είναι και ο ρόλος του πολιτικού: με ειλικρινή λόγο να εξηγήσει τη διαδικασία που θα τον φέρει ώς το ευτυχές τέλος. Ο τίμιος αγώνας είναι αυτός που δικαιώνεται και ο άτιμος αυτός που πληρώνεται».