Να διδάσκονται ή όχι τα Θρησκευτικά;

Απαντώντας στην παραπάνω (αφιλοσόφητη…) άποψη, θα θέσω κατ’ αρχάς το ιστορικό ζήτημα ότι απόψεις σαν την παραπάνω λανσαρίστηκαν από τα φραγκογερμανικά «διαφωτιστικά» πρότυπα σκέψης περασμένων αιώνων (σ’ αυτά περιλαμβάνεται, βεβαίως, και ο μαρξισμός, καθαρώς παλαιο-φραγκογερμανική σχολή σκέψης) που, σήμερα, δεν ισχύουν ούτε καν στην ίδια τη Γαλλία ή στη Γερμανία… Να φανταστεί ο αναγνώστης ότι στη Γαλλία δημόσιες αίθουσες διατίθενται από το γαλλικό κράτος, από μακρού, στους Ρωμαιοκαθολικούς ώστε να κάνουν εκεί, τις Κυριακές, κατηχητικές και προνοιακές συνάξεις (Ecoles de Dimanche). Προσφάτως δε, όταν ανέλαβε υπουργός Παιδείας στη Γαλλία ο πολύ γνωστός σε εμάς Ζακ Λαγκ (συνδεόταν πολύ στενά με όλους τους σοσιαλιστικής κατευθύνσεως ηγέτες μας), η γαλλική κυβέρνηση αποδέχθηκε πρόταση του επιφανούς διανοητή Ρεζίς Ντεμπρέ προς επαναφορά και στο αναλυτικό πρόγραμμα των δημόσιων σχολείων της διδασκαλίας των Θρησκευτικών, με κύριο άξονα τη χριστιανική διδασκαλία. Υπήρξε, βεβαίως, τότε, ζήτημα… ποιοι θα διδάξουν το αντίστοιχο μάθημα στα παιδιά, αφού οι ανώτατες θεολογικές σχολές ήσαν ήδη καταργημένες από… ενός και ημίσεος αιώνος! Όμως, ο Ζ. Λαγκ βρήκε φιλότιμα τη λύση – καλή θέληση να υπάρχει και όλα γίνονται! Την όλη οργάνωση και εκπαίδευση των καθηγητών ανέλαβε η περίφημη Ecole Normale που σήμερα παράγει ικανότατους γνώστες του εκπαιδευτικού αυτού αντικειμένου… (βλ. μηνιαίο ενημερωτικό τεύχος της Ι. Αρχιεπισκοπής Αθηνών «Τόλμη», τεύχος 18, Απρίλιος 2002, σελίδα 15). Αναλόγως, στη Γερμανία, διάκονοι και πάστορες των εκεί χριστιανικών ομολογιών, όχι μόνον είναι εκπαιδευτικοί, αλλά παίζουν και πρώτο ρόλο στην πολιτική ζωή της χώρας… Το αποκαλούμενο Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα διαθέτει ως μέλη του πάμπολλους εξ αυτών (ανεξαρτήτως, βέβαια, πόσο αληθώς «χριστιανική» είναι η εκάστοτε ουσιαστική συμπεριφορά τους…). Εδώ, όμως, μας ανέβηκε προ δεκαημέρου στην εξουσία η «πρώτη φορά αριστερή» κυρία επί της Παιδείας, δηλαδή η κ. Σ. Αναγνωστοπούλου, που θέλει να «κατεβάσει» τα Θρησκευτικά από τα σχολεία!

Το σημαντικότερο, πάντως, είναι άλλο: Πού βρήκε η κ. Αναγνωστοπούλου ότι η θρησκεία είναι αποκλειστικώς ζήτημα «προσωπικής» και όχι και «κοινωνικής» συνειδήσεως; Σε ποιο πανεπιστήμιο, σε ποια ακαδημία, σε ποιο σπουδαστήριο (ακόμη και… μαρξιστικό!) έχει ποτέ κατατεθεί σχετικός ισχυρισμός; Είναι σαν να ισχυρίζεται κανείς ότι οι «φιλοσοφικές» ή οι «πολιτικές» απόψεις αφορούν αποκλειστικώς «προσωπικές συνειδήσεις» και καθόλου τις… κοινωνίες! Δεν κάνω καμιά πλάκα! Εάν, αίφνης, όπως ακριβώς είναι μυστική η ψήφος, ήταν θέμα και «προσωπικής» πολιτικής συνείδησης και όχι και «κοινωνικής» η Δημοκρατία, γιατί, άραγε, το μάθημα της Πολιτικής Αγωγής να μη διδάσκει συστηματικώς στα παιδιά και τη… μοναρχία ή τον… χουντισμό; Η απάντηση είναι μία: Ότι η Δημοκρατία είναι πια στη χώρα μας το μόνο κοινωνικώς δεκτό πολίτευμα. Αντιστοίχως, σε ποια, άραγε, ιστορική κοινωνία οι λαοί δεν είχαν έτσι και τα σεβάσματά τους «κοινά», δηλαδή βωμούς και θυσίες; Ρώτησα προ ημερών έναν τελειόφοιτο λυκείου αν ξέρει ποιος είναι ο «βωμός» της χριστιανικής θρησκείας και τι είδους θυσία τελείται σε αυτόν… Λυπούμαι να πω ότι το παιδί, παρά τα δεκαεπτά του χρόνια, δεν ήξερε να απαντήσει… Μα δεν βρέθηκε κανένας να του πει ότι ο βωμός του Χριστιανισμού είναι μια Κοινή Αγία Τράπεζα, γύρω από την οποία παρακάθηνται, ως οικογένεια σε δείπνο, όλα τα μέλη μιας κοινωνίας, όχι, δηλαδή, κάποιες «ανεξάρτητες απ’ αλλήλων» συνειδήσεις, και τιμούν όλα μαζί τη θυσία του Εσταυρωμένου; Δεν το είχε ακούσει ποτέ αυτό; Δεν ενδιέφερε κανέναν ηγέτη του συρμού σ’ αυτή τη χώρα να του δείξει με συστολή τον δρόμο προς αυτό το Άγιο Κοινό Τραπέζι;