Η άλλη άποψη…

Διά χειρός…

…του πολιτικού επιστήμονα Λευτέρη Κουσούλη, από το άρθρο του στην «Καθημερινή» με τίτλο «Νέα Δημοκρατία. Τολμήστε από την αρχή»:

Ξεκίνημα από την αρχή, αμφισβητώντας το χθες…

«Ένας δρόμος απομένει για τη Νέα Δημοκρατία. Η γενναία, διακηρυγμένη και συνειδητή επαναθεμελίωση του χώρου. Αυτό σημαίνει ότι καταστατικά πρέπει να προχωρήσει στην ιδρυτική της κατάλυση. Πρόκειται για την αναγκαία ιδρυτική θυσιαστική πράξη που, με συμβολικό τρόπο, θα θέσει τις προϋποθέσεις του νέου δικού της πολιτικού κύκλου. Νέα διακήρυξη, νέα εσωκομματική λειτουργία, εγγυημένες λειτουργίες εσωτερικής κινητικότητας, ιδεολογική αποσαφήνιση, νέες πρακτικές εξουσίας. Ποτέ δεν μπορεί να υπάρξει νέα αρχή και κανείς δεν μπορεί να διεκδικεί το νόημά της αν δεν τολμήσει την “ασέβεια” της αμφισβήτησης των παλαιών θεμελιωτικών δεδομένων. Απέναντι σε πολιτικά στερεότυπα και πολιτικές δοξογραφίες. Απέναντι σε πρόσωπα, κληρονομημένες σχέσεις και αυτονόητες ιεραρχίες».

«Αν η Νέα Δημοκρατία κινηθεί στη συμβατικότητα που βλέπουμε και ακούμε, θα εξελιχθεί σε ένα ενδιαφέρον παραπλήρωμα του συστήματος. Και αυτό, την ώρα που η κυβέρνηση και ό,τι αντιπροσωπεύει, μέσα από τον πολλαπλασιασμό των ερειπίων, θα ενισχύει τη σκοτεινή πολιτική της κυριαρχία.

Ως πολίτης και ως παρατηρητής, που ιδεολογικά είμαι απέναντι σε κάθε συντηρητική προσέγγιση, ένα θα ήθελα να πω: Τολμήστε από την αρχή».

***

Διά χειρός…

…του πρύτανη του Οικονομικού Πανεπιστημίου Αθηνών Κωνσταντίνου Γάτσιου και του οικονομολόγου Δημήτρη Α. Ιωάννου, από το άρθρο τους στο «Βήμα» με τίτλο «“Νέο” είναι το γκρέμισμα του “πελατειακού κράτους”»:

Το «νέο» μπορεί να υπάρξει μόνο ως ρεύμα ιδεών απέναντι στο πελατειακό κράτος

«Η αλήθεια είναι ότι το “πελατειακό κράτος” έχει χρεοκοπήσει οριστικά. Καμία ελπίδα σωτηρίας δεν υπάρχει για τη χώρα από την προσπάθεια διάσωσης και ανασύστασής του. Εν τούτοις, τα λεγόμενα “κόμματα εξουσίας” για αυτή την ανασύσταση παλεύουν και σε αυτόν τον άπελπι αγώνα έχουν επιδοθεί. Ο αυτοκαταστροφικός παραλογισμός τους δεν είναι ανεξήγητος: εκφράζουν το “παλιό” γιατί προέρχονται από αυτό. Έχουν χτιστεί με τα υλικά του “πελατειακού κράτους”, στους κόλπους του επωάστηκαν και διαμορφώθηκαν, ώστε να κυριαρχήσουν στην ελληνική κοινωνία – το καθένα με τη σειρά του. Είναι αδύνατον να στραφούν εναντίον του».

«Το ελπιδοφόρο στοιχείο στη σημερινή πραγματικότητα συνίσταται στο ότι, απέναντι στην παρακμή της πελατοκρατίας, ο πολίτης που αναζητεί την αλήθεια μπορεί να έχει ένα αλάνθαστο κριτήριο για το ποιος εκφράζει το “νέο” στην ελληνική κοινωνία, αναγνωρίζοντάς το και διαχωρίζοντάς το από αναπαλαιωμένες εκδοχές του χθες. Το εκφράζει όποιος εναντιώνεται, ρητά και με ευθύτητα, στο “πελατειακό κράτος” και στην “πολιτική πρόσοδο”, επιδιώκοντας τον εξοβελισμό των συγκεκριμένων φαινομένων από την ελληνική κοινωνία, ως πρώτο και πιο σημαντικό βήμα για την ανάταξη και τη σωτηρία της. Το “νέο” μπορεί να υπάρξει μόνο ως ρεύμα ιδεών και πολιτικής απέναντι στο “πελατειακό” κράτος, ως διεκδίκηση αξιοκρατίας και ισονομίας, ως συλλογικό κίνημα εθνικής και ατομικής αυτογνωσίας, αξιοπρέπειας και αυτονομίας».

***

Διά χειρός…

…του υφυπουργού Εξωτερικών Γιάννη Αμανατίδη (βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ), από το άρθρο του στην «Εφημερίδα των Συντακτών» με τίτλο «Εκκλησία και Πολιτεία: δεδομένα και προοπτικές»:

Η θρησκεία κάθε λαού καθορίζει πολλούς τομείς

«Ο Νίκος Εγγονόπουλος είχε πει κάποτε: “Δεν ξέρω αν είμαι χριστιανός, ορθόδοξος όμως είμαι οπωσδήποτε”. Έτσι, άφησε να εννοηθεί ότι ακόμα και η απουσία θρησκευτικότητας δεν απαλείφει την πολιτιστική σύνδεση του Έλληνα με τη θρησκευτική του παράδοση.

Αναμφίβολα η θρησκεία κάθε λαού, κάθε έθνους -αφού η παγκόσμια κοινότητα απαρτίζεται από εθνικά κράτη- καθόρισε και συνεχίζει να συμβάλλει σημαντικά στη δημιουργία του δικαίου, της πολιτειακής δομής, της πνευματικής δημιουργίας, αλλά και του γεωπολιτικού του προσανατολισμού.

Ο δικέφαλος αετός, εθνικό σύμβολο των περισσότερων κρατών της Βαλκανικής Χερσονήσου και της Ανατολικής Ευρώπης, δείχνει την αφομοίωση της βυζαντινής θρησκευτικότητας ως εθνικής συνείδησης από τους βόρειους λαούς και την πολιτιστική τους συγγένεια με τον Ελληνισμό.

Αλλά και η σημαία της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με τα δώδεκα αστέρια, αποτελεί μια σαφή αναφορά στο χωρίο της Αποκάλυψης, όπου η Παναγία εμφανίζεται να φέρει “επί της κεφαλής αυτής στέφανον αστέρων δώδεκα”, όπως υποστήριξε και ο δημιουργός της, Arsene Heitz. Ακόμα πιο πρόσφατα, στον σχεδιασμό των χαρτονομισμάτων του ευρώ, κυριάρχησαν οι καθεδρικοί ναοί της κεντροδυτικής Ευρώπης».

***

Διά χειρός…

…της Έλενας Ακρίτα, από το άρθρο της στα «Νέα» με τίτλο «Το άλλο με την Coco το ξέρεις;»:

Είναι γελοίο…

«Να κάνουμε φύλλο και φτερό το βιογραφικό και την πρόσληψη της κυρίας Μπαζιάνα στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. Αν υπάρχει έστω και αδιόρατη σκιά που να υποδηλώνει έλλειψη αξιοκρατίας, να βγούμε στα μπαλκόνια όλοι μαζί. Αλλά να καθόμαστε να μιλάμε για φορεματάκια, μαλλάκια, γοβάκια, είναι επιεικώς γελοίο. Κι ας αφήσουμε τις ανοησίες τύπου “ρεζίλι γίναμε, εκτεθήκαμε στα εξωτερικά”. Δεν εκτεθήκαμε από την “ευπρεπώς ασήμαντη” εμφάνιση της Πρώτης Κυρίας. Εκτεθήκαμε από την ανεπαρκή εμφάνιση του Πρωθυπουργού στο Ίδρυμα Κλίντον. Που κάπως τη “ρεφάρισε” με τους ομογενείς.

Γι’ αυτά να συζητάμε, αυτά να μας απασχολούν.

Στη φάση που βρισκόμαστε τώρα, καίγονται διάφορα θεατά και αθέατα μέλη του σώματός μας. Οπότε η Κοκό μπορεί να περιμένει. Και ο ανιστόρητος σουσουδισμός επίσης».