Τα Θρησκευτικά

Ο Νίκος Φίλης και η Σία Αναγνωστοπούλου θα μπορούσαν ίσως να αποδώσουν σε άλλους τομείς. Και τους ανέθεσαν το μόνο υπουργείο στο οποίο είναι βέβαιο ότι θα προκαλέσουν ζημιά και θύελλα αντιδράσεων. Η παιδεία νοσεί. Δεν υπάρχει ούτε το απαραίτητο δυναμικό σε δασκάλους και καθηγητές. Και οι δύο νέοι «αρμόδιοι» το πρώτο που βρήκαν να ανακοινώσουν είναι η… κατάργηση του μαθήματος των Θρησκευτικών! Πρέπει να πούμε μερικές σκληρές αλήθειες. Μέγιστο τμήμα εκπροσώπων διαφόρων «τάσεων» της Αριστεράς, που αναδύθηκε αρκετά χρόνια μετά τη Μεταπολίτευση, όχι μόνο παιδεία δεν διαθέτει, αλλά διακρίνεται και για παντελή άγνοια της πορείας του διεθνούς αλλά και του ελληνικού αριστερού κινήματος. Το μόνο που κληρονόμησε αυτή η «νέα γενιά» είναι οι «παιδικές ασθένειες» του κομμουνισμού. «Ασθένειες» που έβλαψαν το αριστερό κίνημα, γι’ αυτό και με την πάροδο των ετών οι παλιοί προσπάθησαν να τις αναθεωρήσουν. Οι νεοφώτιστοι κομμουνιστές και… «εκσυγχρονισμένοι αριστεροί» νόμισαν ότι ήταν κάτι πολύ «προοδευτικό» το να δηλώνεις άθεος και να προσπαθείς να παρουσιάσεις τη θρησκεία σαν κάτι… «απαρχαιωμένο»! Πονηρά μάλιστα, σκοτεινοί παράγοντες έξωθεν και έσωθεν επιδίδονται στην «πανθρησκεία» και στη «θρησκειολογία», με στόχο όχι μόνο να πλήξουν την Ορθόδοξη Χριστιανική Εκκλησία αλλά και το έθνος. Διότι το ελληνικό έθνος είναι συνυφασμένο με την Ορθοδοξία. Αυτή η ταύτιση των δύο εννοιών εκφράζεται και στην ελληνική σημαία με τον Σταυρό. Εκτός εάν οι «εκσυγχρονιστές» θέλουν να αλλάξουν και το εθνικό μας σύμβολο και στη θέση του Σταυρού να τοποθετήσουν την… ημισέληνο, για να φαίνονται «διεθνιστές» και… «προοδευτικοί». Δικαίωμα του καθενός, φυσικά, είναι να πιστεύει ό,τι θέλει. Άλλωστε, η ορθόδοξη χριστιανική πίστη ουδέποτε επεβλήθη διά της βίας. Το Σύνταγμα όμως κατοχυρώνει την επίσημη θρησκεία του κράτους. Ο Χριστιανισμός και η ορθόδοξη αντίληψη υπήρξαν έργο κατ’ εξοχήν της ελληνικής φυλής. Η διάδοσή τους πραγματοποιήθηκε κυρίως με την ελληνική γλώσσα (που στην εποχή μας πλείστοι εξακολουθούν να την κακοποιούν). Η Ελλάδα και η εγγύς ελληνιστική Ανατολή υπήρξαν το κέντρο εξορμήσεως και εξαπλώσεως της χριστιανικής πίστης προς όλα τα σημεία του τότε γνωστού κόσμου, ενώ ακόμη υπήρχε η Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία. Και η Βυζαντινή Αυτοκρατορία, επί ολόκληρη χιλιετία, διέδιδε και υπερασπιζόταν την Ορθοδοξία. Και, βεβαίως, πασίγνωστες είναι οι υπηρεσίες που προσέφερε η Εκκλησία κατά τους χρόνους της Εθνεγερσίας. Αλλά να πούμε και κάτι άλλο περί αθεΐας: Το θρησκευτικό συναίσθημα δεν επιβάλλεται. Ή θα το ενστερνισθείς μόνος σου δεν θα το γνωρίσεις ποτέ. Αλλά τα Θρησκευτικά είναι ιστορία και οφείλουμε να τη γνωρίζουμε. Έναν ανάπηρο τον συμπονούμε επειδή, π.χ., έχει μόνο ένα πόδι. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να γίνουμε όλοι ανάπηροι για να μην αισθάνεται άσχημα ο χωλός. Και η αθεΐα είναι πνευματική αναπηρία. Απογοητευτική είναι η εικόνα ο πρωθυπουργός και μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου να δίνουν «πολιτικό όρκο». Ήταν λιγότερο Αριστεροί, άραγε, όλοι οι παλιοί αγωνιστές, βουλευτές της ΕΔΑ, που παρά τις όποιες πεποιθήσεις μπορεί να είχαν, ορκίζονταν ενώπιον του Αρχιεπισκόπου Αθηνών κατά την έναρξη των εργασιών της Βουλής; Αλλά οι σημερινοί, που θέλουν να εκπροσωπούν τον ίδιο χώρο, αγνοούν τι είχαν πει για την Ορθοδοξία κορυφαίοι του κομμουνιστικού κινήματος. Ο Νίκος Ζαχαριάδης, σε άρθρο του στον «Ριζοσπάστη», στις 9-9-1945, έγραφε: «Η εξάπλωση και η επικράτηση της Ορθοδοξίας στις χώρες και τους λαούς της Ανατολικής και Νοτιοανατολικής Ευρώπης καθώς και στη Μικρασία και τη Μέση Ανατολή ανταποκρίνεται ιστορικά στην αντίδραση που προκαλούσαν οι τάσεις για πνευματική, πολιτική και οικονομική επέκταση και επιβολή του Δυτικού Ρωμαϊκού Κράτους και του καθολικισμού – παπισμού. Μα, η επικράτηση αυτή δεν οφείλεται μονάχα σε αρνητικά αίτια. Έχει θετικά βάθρα, γιατί, χωρίς να παραγνωρίζουμε τις εθνικές και τοπικές ιδιομορφίες, η Ορθοδοξία, ιδεολογικά – πνευματικά, ανταποκρίνεται σε μια νοοτροπία λαϊκή, σε έναν εσωτερικό ψυχικό δεσμό, που ο ευρωπαίος κοσμοπολίτης ονομάζει ”ανατολικό πνεύμα” και ο ξεπερασμένος και έκφυλος Λεβαντίνος περιφρονεί, μα που συγκεντρώνει και εκφράζει εσωτερική λαϊκή ενότητα και εκδηλώνει ανώτερα ιδεώδη και χαρίσματα…». Και προσθέτει: «Εδώ θα πρέπει να τονίσουμε ότι η Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία και η χριστιανική θρησκεία γενικότερα, όπως την εκφράζει η Εκκλησία αυτή, έπαιξαν όχι μόνο στη Ρωσία, μα και στα Βαλκάνια, έναν προοδευτικό ρόλο, τόσο ως παράγοντας που διευκόλυνε και επιτάχυνε την εθνική διαμόρφωση, συσπείρωση και ανάπτυξη, παρέχοντάς της ενιαία ιδεολογικά πλαίσια, όσο και σαν στοιχείο που στα χρόνια του εξανδραποδισμού και της σκλαβιάς, κάτω από την Οθωμανική τυραννία, συνέτεινε σημαντικά και ουσιαστικά στον εθνικοαπελευθερωτικό τότε αγώνα…». Και ο Άρης Βελουχιώτης, στον λόγο του στη Λαμία, τον Οκτώβρη του 1944, διετύπωσε τον σεβασμό του στην ορθόδοξη πίστη με αυτά τα λόγια: «Ο κομμουνισμός, λένε, θα καταργήσει τη θρησκεία. Μα, η θρησκεία είναι ζήτημα συνείδησης. Πώς θα καταργηθεί λοιπόν; Η κατάργηση της θρησκευτικής συνείδησης είναι πράγμα αδύνατο, έστω και αν ακόμα οι κομμουνιστές θέλανε να την καταργήσουν. Η θρησκευτική συνείδηση δεν καταργείται με απλές διαταγές. Αν συνέβαινε ένα τέτοιο πράγμα, αυτό θα έμοιαζε με τη διαταγή που έβγαλε ο αστυνόμος στην Ανάφη, με την οποία απαγόρευε την… πάλη των τάξεων…»! Να θυμίσουμε ακόμη τα λόγια του γραμματέα του ισπανικού κομμουνιστικού κόμματος Σαντιάγκο Καρίλιο: «Δεν πρέπει οι κομμουνιστές να εμπλέκονται σε πρωτόγονες μορφές αντιθρησκευτικής πολεμικής και να πέφτουν θύματα της αθεΐστικής προπαγάνδας». Αλλά και ο ίδιος ο Ένγκελς τόνιζε: «Μια θρησκεία που υπέταξε την παγκόσμια Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία και κυριάρχησε στο μεγαλύτερο τμήμα της πολιτισμένης ανθρωπότητας για 1800 χρόνια, δεν μπορούμε να την αντιμετωπίσουμε λέγοντας απλώς και μόνο πως πρόκειται για μια ανοησία ανακατωμένη με απάτες…». Και ο Καρίλιο πάντα υπογράμμιζε: «Και ο Χριστιανισμός και ο σοσιαλισμός των εργατών κηρύττουν την επερχόμενη σωτηρία από τη δουλεία και την αθλιότητα…». Στο ΕΑΜ, στην Κυβέρνηση του Βουνού, μετείχαν αγωνιστές ιεράρχες, όπως ο Μητροπολίτης Κοζάνης Ιωακείμ, ο Μητροπολίτης Ηλείας Αντώνιος και άλλοι. Και η ορκωμοσία των μελών της ΠΕΕΑ έγινε στο Ευαγγέλιο και όχι με πολιτικό «όρκο». Τώρα, τι επιδιώκουν κάποιοι ανεγκέφαλοι; Μήπως αύριο θα μας πουν ότι μπορούν να υπογράφουν οι γονείς των μαθητών αν θα διδάσκονται και Αρχαία Ελληνικά τα παιδιά τους; Ή μήπως θα προσαρμόσουν την Ιστορία με τις δοξασίες της ανεκδιήγητης Ρεπούση, που μας είπε, με πάσα σοβαρότητα, ότι το 1922 στη Σμύρνη δεν έγινε σφαγή, αλλά… «συνωστισμός» στην παραλία; Μήπως και η Σία Αναγνωστοπούλου είναι των αυτών αντιλήψεων; Όλα αυτά τα φαιδρά αποτελούν πισώπλατο μαχαίρωμα στην κυβέρνηση του Τσίπρα, με τρομερές συνέπειες. Ευθύνεται όμως ο ίδιος ο πρωθυπουργός για τις άκριτες επιλογές του. Ο Νίκος Φίλης θα μπορούσε να αποβεί χρήσιμος σε ένα υπουργείο όπως της Εργασίας, της Υγείας και σε άλλα, διότι δεν του λείπουν οι ικανότητες. Του ανέθεσαν όμως αστόχαστα έναν τομέα που «δεν του πάει». Η κυβέρνηση έχει να αντιμετωπίσει τρομερά δύσκολες καταστάσεις με τον όλεθρο του τρίτου Μνημονίου. Είναι ανάγκη να ξεσηκώσει εναντίον της, άνευ λόγου και αιτίας, την οργή της συντριπτικής πλειονότητας (το 90%) του λαού με το θέμα των Θρησκευτικών; Στον Αλέξη Τσίπρα αναγνωρίσαμε πολλές αρετές του. Μπορεί όμως ένα λάθος, όπως αυτό με τα Θρησκευτικά, να αποβεί μοιραίο για αυτόν. Όπως έλεγε ο Λεόν Μπλουμ: «Μπορεί στην πολιτική να μην αμείβονται όλες οι αρετές. Αλλά όλα τα λάθη πληρώνονται…».