Σημείο-κλειδί το παράλληλο και αντίρροπο πρόγραμμα

Ασφαλώς δεν είμαστε αγνώμονες. Ο Φρ. Ολάντ, στα περιορισμένα όρια της αυτονομίας του απέναντι στη γερμανική κυριαρχία, στήριξε τη χώρα μας και το γεγονός ότι σήμερα θέτει ξεκάθαρα τη δέσμευση για την αντιμετώπιση του χρέους είναι απολύτως θετικό. Ίσως μάλιστα διότι διαβλέπει ότι οι επιπτώσεις της λιτότητας και της άσκησης του γερμανικού imperium στην Ευρώπη έχουν -και θα έχουν έτι περαιτέρω στο μέλλον- δυσμενείς συνέπειες για την ίδια του τη χώρα.

Δεν αποτελεί παραδοξότητα, ούτε επικοινωνιακό τέχνασμα, ούτε ακόμα εκδήλωση ενός ευτελούς λαϊκισμού το γεγονός ότι ο πρωθυπουργός και η ελληνική κυβέρνηση επιδιώκουν να εφαρμόσουν με ταχείς ρυθμούς τις δεσμεύσεις του νέου Μνημονίου, προκειμένου να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για την υπέρβασή του.

Το νέο Μνημόνιο, όπως και τα προηγούμενα, αποτελεί έναν αυτοπροωθούμενο αυτοκαταστροφικό μηχανισμό που οδηγεί νομοτελειακά σε περαιτέρω ύφεση, στη συνεχή αύξηση της ανεργίας, στο κλείσιμο των επιχειρήσεων, στη συνεχή αύξηση του χρέους. Τα Μνημόνια είναι με τέτοια λογική, με τέτοια δέσμη επιλογών διαμορφωμένα ώστε να αποτυγχάνουν στους οικονομικούς στόχους… Πετυχαίνουν όμως στους πολιτικούς και ιδεολογικούς. Αποικιοποιούν εσαεί τη χώρα, ευτελίζουν και υποτάσσουν κυβερνήσεις και πολιτικά συστήματα, διαλύουν τις κοινωνίες και επιδιώκουν να χειραγωγούν τη βούλησή τους.

Άμεση ενεργοποίηση του εναλλακτικού προγράμματος

Ποιος είναι ο πιο μεγάλος κίνδυνος στην κυβερνητική προσπάθεια που ξεκίνησε; Η πλέον κρίσιμη παράμετρος είναι η άμεση ενεργοποίηση του παραπλεύρου -και αντίρροπου σε κοινωνικό / ταξικό επίπεδο- προγράμματος, που όχι μόνο θα μπορεί να ακυρώνει τις άκρατες εκδοχές των μνημονιακών μέτρων, αλλά θα διαμορφώνει ταυτόχρονα τις συνθήκες υπέρβασής τους.

Αυτή η διάσταση είναι κρίσιμη. Η σοβαρή παράλειψη του εξαγγελθέντος κυβερνητικού προγράμματος αφορά το γεγονός ότι ενώ η εφαρμογή των μέτρων και των μνημονιακών προαπαιτουμένων έχει σαφή -και πλήρης καθορισμένο ημερολογιακά- χρονικό ορίζοντα, από την άλλη πλευρά το παράλληλο πρόγραμμα παραμένει στο επίπεδο των γενικών εξαγγελιών, χωρίς σαφή ορίζοντα ούτε για την εφαρμογή συγκεκριμένων μέτρων ούτε για την εκκίνηση ενός πλήρους «χάρτη» παραγωγικής ανασυγκρότησης.

Προσοχή. Όσο θα εφαρμόζονται στην πληρότητά τους τα μέτρα του νέου Μνημονίου τόσο περισσότερο θα αποδυναμώνονται ή και θα ακυρώνονται στην πράξη οι προϋποθέσεις για την προώθηση και εφαρμογή του εναλλακτικού προγράμματος. Εάν περιμένουμε να εφαρμοσθούν τα μνημονιακά μέτρα, να περαιωθεί η συζήτηση για το χρέος, να οριστικοποιηθούν οι διαπραγματεύσεις για τα εκκρεμή ζητήματα (συλλογικές συμβάσεις, Ασφαλιστικό, «κόκκινα δάνεια»), να ανακεφαλαιοποιηθούν οι τράπεζες και ύστερα από όλα αυτά να «ξεκινήσει» η ανάπτυξη και να ληφθούν εναλλακτικά μέτρα, τότε το παιχνίδι θα έχει χαθεί οριστικά.

Τα μέτρα του Μνημονίου πρέπει να συναντούν συνεχώς αντιστάσεις, να αποδυναμώνονται στην πράξη από αντίμετρα, να απονομιμοποιούνται, όχι θεωρητικά, αλλά μέσα από την καθημερινή πρακτική.

Άλλωστε, σήμερα, η στάση και η σχέση του Αλ. Τσίπρα, του ΣΥΡΙΖΑ, της ελληνικής κυβέρνησης με τον λαό, με τη μεγάλη κοινωνική – ταξική πλειοψηφία, είναι διαφανείς, είναι ξεκάθαρες, αδιαμεσολάβητες. Η ελληνική κοινωνία βίωσε η ίδια τη σκληρή μάχη των διαπραγματεύσεων, έζησε η ίδια τις απειλές, τους εκφοβισμούς, τα πραξικοπήματα μιας στυγνής ολιγαρχικής ομάδας συμφερόντων. Αναγνώρισε την πολιτική τιμωρία, την προσπάθεια ταπείνωσής της με την εκβιαστική επιβολή του τρίτου Μνημονίου ως απάντηση στο δικό της υπερήφανο «Όχι».

Αυτή η κοινωνία πήγε στις 20 Σεπτεμβρίου στην κάλπη και συμπύκνωσε την πίκρα, την απογοήτευσή της, με την απόφασή της να αγωνισθεί, να σταθεί όρθια… Γνώριζε πολύ καλά τα σκληρά μέτρα, τις νέες δοκιμασίες που την περίμεναν. Και έδωσε την εμπιστοσύνη της σ’ έναν πρωθυπουργό, σε μια κυβέρνηση, για να παλέψουν με εντιμότητα, χωρίς υποχωρήσεις απέναντι στα μεγάλα συμφέροντα και για να διαμορφώσουν συνθήκες κοινωνικής δικαιοσύνης και αλληλεγγύης απέναντι στη μνημονιακή βαρβαρότητα.

Ο λαός ψήφισε τον Αλ. Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο. Για να προωθήσει το εναλλακτικό πρόγραμμα, για να δώσει ανακούφιση και προοπτική σε έναν δεινά δοκιμαζόμενο λαό.

Αυτό είναι και το μεγαλύτερο πολιτικό βάρος, αυτή είναι η ουσία της ιστορικής ευθύνης που φέρουν σήμερα ο πρωθυπουργός και η ελληνική κυβέρνηση.

Προϋπόθεση η ρήξη με τη διαπλοκή

Αυτό ακριβώς το εναλλακτικό πρόγραμμα θέλει να ακυρώσει ο Β. Σόιμπλε και τα εγχώρια συστημικά πολιτικοοικονομικά συμφέροντα. Κατά πρώτον, διότι αμφισβητεί και αποδυναμώνει -έστω και σε επιμέρους περιοχές- το μνημονιακό πρόγραμμα.

Κατά δεύτερον -εξίσου σημαντικό-, διότι, έχοντας σαφή πολιτικό – ταξικό χαρακτήρα, έρχεται σε ευθεία σύγκρουση με τη δομή της διαπλοκής, αποδυναμώνει το πλέγμα των μεταπρατικών συμφερόντων και των πολιτικών – κομματικών εντολοδόχων της γερμανικής ελίτ.

Γι’ αυτό ο Β. Σόιμπλε και οι εντολοδόχοι του θα επιχειρήσουν να ακυρώσουν κάθε μέτρο, κάθε επιλογή που θα εντάσσεται στο πλαίσιο του εναλλακτικού προγράμματος. Ήδη το «κουαρτέτο» επιδιώκει να ασκήσει πλήρη έλεγχο σε κάθε ισοδύναμο μέτρο που αποσκοπεί στην άμβλυνση των ακραίων επιπτώσεων του Μνημονίου. Και αυτό γιατί τα πολιτικοοικονομικά μνημονιακά συμφέροντα θα πρέπει να παραμείνουν άθικτα ώστε να συνεχίσουν να αποτελούν την «5η Φάλαγγα», το «μακρύ χέρι» της γερμανικής ελίτ και της τραπεζικής δικτατορίας.

Μόνο η ρήξη με τη διαπλοκή, με τα μεγάλα συμφέροντα που φοροδιαφεύγουν και καταληστεύουν τον εγχώριο πλούτο, με το λαθρεμπόριο και τους κάθε είδους προμηθευτές, μπορεί να προσφέρει πόρους ικανούς να χρηματοδοτήσουν το εναλλακτικό πρόγραμμα και να διαμορφώσουν όρους σταθερότητας και ανάπτυξης. Αυτή η στρατηγική αποτελεί και το ισχυρότερο πολιτικό όπλο της κυβέρνησης στη δύσκολη πορεία που έχει να διανύσει.

Καταψήφισαν το εναλλακτικό πρόγραμμα

Η αντιπολίτευση δεν καταψήφισε στη Βουλή γενικώς και αορίστως το κυβερνητικό πρόγραμμα της τετραετίας. Καταψήφισε συνειδητά κάθε εναλλακτική πρόταση, κάθε αντίρροπο πρόγραμμα προς το ευαγγέλιο των Μνημονίων, στο οποίο ΝΔ, Ποτάμι και ΠΑΣΟΚ έχουν δώσει όρκο αιώνιας πίστης. Και αυτό γιατί κάθε εναλλακτικό μέτρο που προωθείται με επιτυχία θα προσφέρει μεγαλύτερους βαθμούς πολιτικής αυτονομίας στην κυβέρνηση, θα διευρύνει τους ορίζοντες δράσης και παρέμβασής της όχι μόνο στο εσωτερικό αλλά και σε διεθνές επίπεδο.

Το κυριότερο. Θα ενισχύει τη σχέση της με την ελληνική κοινωνία, θα διευρύνει την ατομική και συλλογική έκφραση και παρέμβαση των πολιτών στις εξελίξεις.

Η δεύτερη φάση της σύγκρουσης μόλις τώρα αρχίζει. Και η εξέλιξή της θα κριθεί από τον βαθμό της εμπιστοσύνης, της κοινωνικής νομιμοποίησης, που θα πετύχουν ο Αλ. Τσίπρας και η κυβέρνηση, αλλά κυρίως από την αδάμαστη βούληση της κοινωνίας να αγωνισθεί η ίδια για την επιβίωση και την προοπτική της.