Προγραμματικά κοντό και κατατρομαγμένο το ισοδύναμο πρωθυπουργού της Αριστεράς
Φάνηκε στη Βουλή και ο εσωτερικός τρόμος του. Από το κείμενο – φούσκα που διάβασε (με τη γνωστή θεατρικότητα) ως προγραμματικές δηλώσεις, με την απόπειρα να συντηρήσει τα ράκη των προεκλογικών ελπίδων: «Ίσως μ’ αυτόν να σώσουμε περισσότερα». Με τη μεταγλώττιση της επερχόμενης λαίλαπας φόρων και ακρωτηριασμών εισοδήματος σε «δυσκολίες» και «επιβαρύνσεις». Με την εξαφάνιση της αμαρτωλής λέξης ΕΝΦΙΑ από ομιλία μιάμιση ώρας.
Φάνηκε επίσης από τις δεήσεις για στήριξη από την αντιπολίτευση και τέλος φάνηκε από την επαναληπτική χρήση «του λαού» και «της ψήφου του», ως ύστατο επιχείρημα, ασπίδα και αυριανό καταφύγιο από τη μανιώδη οργή του απατημένου λαού.
Σε κάποιες ανάσες της ομιλίας του αρχηγού, κάμποσοι βουλευτές της μνημονιακής Αριστεράς ανταποκρίθηκαν μ’ ένα άψυχο χειροκρότημα. Αλλά για οποιαδήποτε υπολείμματα ηθικού θα έπρεπε να ψάξει κανείς στις υπουργικές πολυθρόνες, με ανθεκτική ακόμη τη μέθη της εξουσίας.
Σαρώθηκαν όμως και αυτά από την ορμή του χειμάρρου Μεϊμαράκη, που στον μεν πρωθυπουργό προκάλεσε νευρική… υπερκινητικότητα, στη δε πτέρυγα της ΝΔ εκρήξεις ενθουσιασμού, με όρθιους τους βουλευτές να χειροκροτούν κάθε τόσο.
Ο Κρητικός αποδείχθηκε αμείλικτος όσο και επιδέξιος χρήστης του μαστιγίου, με στόχευση την επίτευξη χαρακιάς ορατής από δεξιά και αριστερά. Παράδειγμα τα τρία πιο γυαλιστερά μπιχλιμπίδια που άπλωσε στο χαλί η ρητορική Τσίπρα για τους ιθαγενείς:
1. Την ακατάσχετη μεγαλαυχία για προσεχή απομείωση του χρέους, την οποία ο Μεϊμαράκης απέδειξε απατηλή. «Αυτή η προοπτική υπήρχε» -είπε- «το 2012, αλλά η συμφωνία που υπέγραψες αναιρεί τη δυνατότητα αναδιάρθρωσης του χρέους…».
2. Την εξαγγελία πως θα αλλάξει τις διοικήσεις των τραπεζών στην επόμενη ανακεφαλαιοποίηση. Ο κ. Μεϊμαράκης του διάβασε το σχετικό εδάφιο της συμφωνίας που έχει υπογράψει, όπου δεσμεύθηκε πως οι διοικήσεις των τραπεζών θα διορίζονται χωρίς παρέμβαση της κυβέρνησης. Του είπε δε πως εξαπατά και τους βουλευτές του…
3. Για την επανάληψη του συνθήματος περί πάταξης της διαπλοκής και της ολιγαρχίας, ο τιμωρός του τον προκάλεσε αμείλικτος: «Συνεχώς το λέτε, γιατί δεν το κάνετε; Και ποιοι είναι αυτοί; Όχι έτσι, γενικά και αόριστα. Δεν έχουν ονόματα; Δεν θέλετε να τους πείτε με πλήρες το όνομά τους; Πείτε τους μόνο με το μικρό. Η Ελλάδα είναι μικρή και γνωριζόμαστε όλοι. Όλοι ξέρουμε ποιοι κάνουν παρέα με ποιον και ποιος στηρίζει ποιον»…
Με κάθε πλατάγισμα του μαστιγίου ήταν σχεδόν ορατή η άνοδος του θερμομέτρου στην πτέρυγα της ΝΔ και η πτώση του -υπό το μηδέν- στα έδρανα της μνημονιακής Αριστεράς.
Τα ΜΜΕ της διαπλοκής σαν να μην άκουσαν τίποτα. Και στα ειδησεογραφικά δελτία τους επιβεβαίωναν έμπρακτα τα καρφιά Μεϊμαράκη για τις σχέσεις στοργής και προστασίας που έχουν διαπλεχθεί με τον πρωθυπουργό της (μνημονιακής) Αριστεράς…
Δεν παρατήρησαν ούτε την κραυγαλέα πρωτοτυπία: Πρώτη φορά, με τέτοια εσωτερική κρίση και τέτοια εξωτερική ανασφάλεια, προγραμματικές δηλώσεις δεν είχαν μια λέξη περί εξωτερικής πολιτικής. Σιωπή έγκυος απειλής τερατογενέσεων, μετά τις αμερικανικές πιέσεις για τα Σκόπια, την αναγνώριση του Κοσόβου, την εκχώρηση αεροδρομίου για βομβαρδιστικά – ρομπότ, τα δόλια γερμανικά σχέδια για κοινή «ελληνοτουρκική φύλαξη των συνόρων», τη σοβινιστική αποχαλίνωση του Αλβανού κ. Ράμα και δεν συμμαζεύεται.
Άκρως δυσοίωνη και η απουσία μνείας για τη συνεχιζόμενη -σε βαθύ σκότος- διαπραγμάτευση στις Βρυξέλλες για τη Διατλαντική Σύμβαση Εμπορικής και Επενδυτικής Συνεργασίας (ΤΤΙΡ) αλλά και η αναγγελλόμενη αντικατάσταση χαρτονομίσματος με πλαστικό χρήμα στις συναλλαγές, αρχικά μεν άνω ορισμένου ποσού αλλά και ολοσχερώς για το προσεχές μέλλον – όπως προτείνεται από διεθνείς τραπεζικούς μεγιστάνες.
Τα δύο αυτά μέτρα οδηγούν στην απογύμνωση του πολίτη και από το τελευταίο ράκος ελευθερίας και την υπαγωγή του σε καθεστώς εξανδραποδισμού, όμοιο του οποίου οι Έλληνες ουδέποτε γνώρισαν στη μακραίωνη ιστορία τους.
* * * * *
«Εμείς είμαστε οπαδοί του κοινωνικού φιλελευθερισμού, δεν είμαστε νεοφιλελεύθεροι. Αυτό το πρόγραμμα είναι δικό σας. Εμείς δεν το ψηφίζουμε!», κάρφωσε στον επίλογό του ο κ. Μεϊμαράκης. Και όλοι, εκτός των 155 της κυβερνητικής παράταξης, τον ακολούθησαν με τα «όχι» τους.
Έτσι απέμεινε ο επιτήδειος κ. Τσίπρας με την ταυτότητα του νεοφιλελευθερισμού, ένα Μνημόνιο θανάτου στην αγκαλιά και την ασπίδα της πρόσφατης λαϊκής εντολής να λιώνει στα χέρια του σαν το κερί στην κόλαση, που άνοιξε και μπήκε.